Recensie Candyman ★★

Jordan Peele (Get Out, Us) zit deze keer niet in de regisseursstoel van Candyman, een black horror remake van Bernard Roses prent uit 1992. Die klus liet ie klaren door de New Yorkse Nia DaCosta. Maar net als zijn films en bij uitbreiding heel wat andere horrorprenten is het al wie afgeslacht wordt zijn of haar verdiende loon. Het maakt als je al vroeg in de film die trend ziet, de prent behoorlijk voorspelbaar, wat nefast is voor de spanning. De enige vieze scènes waar wij zelfs even voor opzij kijken zijn die wanneer het hoofdpersonage Anthony McCoy (Yahya Abdul-Mateen II) gestoken is door bijen en zijn rechterarm beetje bij beetje stevig toegetakeld ziet worden als de tijd verstrijkt. Dan zien we hem even plukken aan de beet waaronder een laag bloed zit, of zien we hem zijn zwarte vingernagel uittrekken.

Candyman vertelt de stadlegende dat er een man is die je kan oproepen door 5 keer zijn naam uit te spreken voor de spiegel (leuk detail: de Universal, Metro Goldwyn Mayer, Bron Studio en Monkeypaw logo’s die je bij de start van de film ziet, refereren daar naar en werden gespiegeld). Dan komt het spiegelbeeld van de man tevoorschijn en haalt ie stevig uit met zijn haak die zijn ene hand vervangt. Bijen verraden dat ie in de buurt is, want op zijn borst zo zegt de legende werd er honing gesmeerd wat die beestjes aantrekt.

McCoy zit al een tijd in een artistieke dip. Hij vindt het verhaal rond Candyman, die stiekem scheermesjes steekt in snoep dat ie aan kinderen geeft, fascinerend en zal als schilder research doen naar de voormalige sociale woonwijk Cabrini-Green, een getto dat de blanken er vormden tot ze beseften dat het een getto werd en het moest plaatsmaken voor een prestigieuzer woonproject. Hij klimt over het hek, maakt foto’s van de verwoeste woningen die volgeklad zijn met graffiti en praat met William Burke (Colman Domingo), de man die een wasserette uitbaat en als kind oog in oog kwam te staan met Sherman Fields (Michael Hargrove) en dat overleefde. De politie doodde de man en aangenomen werd dat hij het was die achter de lugubere snoepjes zat. Maar kort na Shermans dood doken er nog meer snoepjes op met scheermesjes in. De legende wil nu dat je de man kan oproepen door 5 keer Candyman te zeggen in een spiegel en zijn geest dan diegene vermoordt die zijn naam heft uitgesproken.

De kunstenaar raakt steeds meer bezeten door het onderwerp dat hij uitkiest en verliest zich er zelf in wat er ook voor zorgt dat hij en zijn vriendin Brianna Cartwright (Teyonah Parris) die een kunstgalerij heeft, uit elkaar groeien. Dat is de eerste laag die in deze prent zit. Verder maakt Candyman komaf met tieners die een zwart meisje pesten op school, moet Finley Stephens, een opportunistische vrouwelijke kunstcriticus (Rebecca Spence) die aanvankelijk het op Candyman geïnspireerde werk maar niks vond, maar door de recente bloederige moord op een kunsthandelaar en zijn vrouwelijke sekspartner voor McCoy’s werk er vooral een lekker verhaal in ziet dat goed gelezen kan worden, het ontgelden in deze film die verder ook een erg kritische, maar weinig verrassende, toon aanslaat ten opzichte van de (witte) snobistische kunstsector. Finaal draait Candyman om erkenning, hier van minderheden (zwarten en de lgbtq+-gemeenschap die gespaard blijft) in de maatschappij: Say my name.

< Bert Hertogs >