Recensie Herrie ★★★

Grotesk doen om zo het banale alledaagse leven van de kleine man uit te vergroten, dat doet Maja Westerveld die sinds 2017 deel uitmaakt van de artistieke kern van Abattoir Fermé met Herrie. Haar tweede monoloog is het na Drek uit 2017. De tekst is bijzonder spits en vindingrijk. De knipogen naar het theater legio. Centraal staat mevrouw Van Veen die nog een toneelopleiding gevolgd heeft waar ze leerde om te staren naar een punt. Net daarvoor heeft de maakster het over contact maken met het publiek en hen het gevoel bezorgen dat je naar die ene toeschouwer in kwestie aan het kijken bent. Heerlijk overigens die mimiek en gebaren die in de voorstelling te zien zijn.

Op de tonen van Dinner music for a pack of cannibals neemt het publiek plaats terwijl de actrice als Herman, met snor, fel rood geverfd haar, witte schmink en valse buik het hoofdpersonage speelt uit het boek Herrie dat mevrouw Van Veen leest. Zij heeft een job bij een escape roombedrijf dat gerund wordt door een man die zijn ambities als Hollywoodacteur opgeborgen heeft en in een impulsieve bui om te horen hoe het zou klinken uit haar mond: ‘Wil je met me trouwen?’ zei tegen een man die haar per vergissing echtgenoot werd en later haar per vergissing ex. Het had even goed ook een andere zin kunnen geweest zijn die ze uitkraamde om wat aandacht te krijgen, zoals dat ze nog maar twee dagen te leven zou hebben bijvoorbeeld maar het werd dus een (ongelukkig) huwelijksaanzoek.

Wonen doet ze met hem in een onbewoonbaar verklaard herenhuis. Om haar tegemoet te komen heeft ie geurkaarsjes gekocht. Haar lijstje met straffe bulletpoints wordt kordaat beantwoord met een ‘Je moet leren dat je soms je bek moet houden.’ Werken doet ze in een bedrijf waar relaties ten strengste verboden zijn waardoor de vrouwen meteen tot verboden vruchten werden gebombardeerd. 

Verder integreert Herrie op hilarische wijze thema’s zoals dat als je je verhalen voldoende blijft aandikken, de realiteit vanzelf volgt, steekt het de draak met ‘originele’ ideeën, weet het dat misselijkheid kan zakken, geeft het de puzzelkamer een plaats, stelt het dat het bij sms taal niet altijd duidelijk is wat nu precies conventioneel is en wat niet, dat stagairs vaak een kopie van een kopie van een kopie van een kopie van een eerdere stagiair zijn, er van goede voornemens zelden wat in huis komt en ze bijna al overtreden worden voor ze zelfs uitgesproken zijn, en verder gaat de voorstelling ook over ongewenste kiekjes in het toilet, mannen die de speelbal van het lot zijn, en jammerende vrouwen.  

Herrie is absurdistisch maar net als Maja’s personages zich soms verliezen in het doolhof die het leven is, geraak je ook als toeschouwer wel eens de weg kwijt in haar tekst die voorbij dendert. Het verwart je maar dan op een positieve manier al slaag je er als kijker niet in om de puzzel achteraf helemaal te leggen. Vraag is of dat er toe doet.

< Bert Hertogs >