Recensie Diana en Zonen ★★★★★

Wat doe je als je tot over je oren verliefd wordt op een Amerikaanse actrice van kleur, maar je oma is de koningin van Engeland? Wat kan je doen als je opgesloten zit in een gouden kooi die gebouwd is op eeuwenoude tradities, maar je verlangt naar de vrijheid en de verlossing uit het keurslijf? Wie kan je dan om raad vragen? Het zijn de vragen die prins Harry wakker houden in ‘Diana en Zonen’, de nieuwste musical van producent MediaLane. Dick van den Heuvel schreef het scenario, Jeroen Sleyfer en Sophie Veldhuizen de muziek en de regie was in handen van Frank van Laecke. En het resultaat is ronduit geweldig. Het plaatje past. De liedjes klinken modern, het decor is strak en afgemeten, de visuals zijn verzorgd, het tempo ligt goed, de timing van de effecten is perfect afgesteld en de regie en choreografie zijn sober, maar uiterst functioneel. En als kers op deze al rijkelijke taart, krijg je ook nog eens een geweldig sterke cast. Freek Bartels zet een erg sterke Harry neer, maar het zijn de vrouwen die werkelijk de show stelen. Desi van Doeveren, Lis Walravens, Gitty Pregers, Marlijn Weerdenburg, Gerrie van der Klei en Danique Graanoogst tillen deze musical stuk voor stuk naar een hoger niveau. Deze productie moet je gewoon gezien hebben.

‘Diana en Zonen’ gaat eigenlijk niet in de eerste plaats over het leven van Lady Di. Het brengt het verhaal van de jonge Harry die verliefd wordt op Meghan Markle, maar niet weet hoe hij daarmee om moet gaan. Hij worstelt met de afstandelijkheid van het leven aan het hof en het verlies van zijn moeder toen hij 12 was. In gedachten voert hij gesprekken met zijn moeder die hem op haar beurt, over de rand van de dood heen, probeert bij te staan met goede raad. Diana wordt de stem van het geweten, de stem die oproept om het hart te volgen en in opstand te komen tegen de rigide regels aan het Britse hof. Maar de koningin hangt niet alleen als een portret, maar vooral ook als een zwaard van Damocles boven de hoofden van alle leden van het koningshuis. We zien haar niet als personage, maar ze is alomtegenwoordig. Het vraagt moed om traditie te doorbreken, moed die Charles nooit gehad heeft. Daarom was zijn huwelijk met Diana al bij voorbaat tot mislukken gedoemd.

Het lijkt op het eerste zicht misschien wat raar om Diana als een soort van geest uit het verleden op te voeren, maar het werkt. In de dialoog met Diana kunnen de verschillende leden van het koningshuis hun diepste ziel laten zien, zonder zich kwetsbaar op te moeten stellen naar de andere personages. Het geeft de kijker een uniek inzicht in de psyché van de hoofdrolspelers: in hun angsten, hun verdriet en hun berouw. Diana is ook de tastbare link tussen heden en verleden.

Marlijn Weerdenburg zet een overtuigende Diana neer. Ze heeft het moederlijke en troostende wanneer ze zich over Harry en Meghan ontfermt, maar straalt power uit als ze vlak voor de pauze ‘Wijs mij niet af’ zingt. We waren al fan bij ‘Wat liet ik na?’, maar hier mag ze voluit gaan. De start is zacht, dreigend, bouwt dan op naar een heus strijdlied om aanvaard te worden en eindigt met een krachtige finale waar vocaal alle remmen los gaan.  En daar staat dan plots het toonbeeld van een sterke vrouw die zich door niets en door niemand opzij laat schuiven. Wat een heerlijk gevoel om de pauze mee in te trekken.

Maar Marlijn biedt meer dan alleen maar girlpower. In het tweede deel van ‘Diana en Zonen’ zit het mooie ‘Wie ben je dan?’ waar de oude Diana in duet gaat met de jonge Diana, vertolkt door Soraya Gerrits. De zang is ingehouden en zacht. De oude Charles, meesterlijk neergezet door Jan Elbertse, gaat vervolgens in duet met zijn jonge ik die gespeeld wordt door Bart van Veldhoven. Het lied breekt open tot een meerstemmig kwartet dat iets weg heeft van een vocaal gevecht om dan uiterst zacht en positief te eindigen met een solomoment van Jan Elbertse. Componisten Jeroen Sleyfer en Sophie Veldhuizen bewijzen hier hun vakmanschap door het publiek mee te nemen op een muzikale achtbaan van emoties.

Jeroen Sleyfer en Sophie Veldhuizen hebben trouwens erg gevarieerd gecomponeerd. Sommige liedjes klinken als Britse pop, andere klinken dan weer erg rustig. In het liefdeslied tussen Harry en Meghan voel je de drum als hartslag aan terwijl Desi van Doeveren in haar lied juist wat meer mag rocken en volop mag gaan voor de hoge noten. En ja hoor, ze zat er los op. Wat heeft die vrouw een stevig stemgeluid! Het lied ‘Lang gewacht en toch gekregen’ van Gerrie van der Klei klinkt dan weer lekker ouderwets. Het start jazzy om dan over te gaan naar een onvervalste showtune waar choreograaf Pim Veulings niet anders kon dan de beentjes in de lucht te laten zwaaien.

Gerrie van der Klei heeft trouwens een geweldige rol. Ze speelt Camilla Parker Bowles, de maîtresse en later ook de vrouw van Charles. Ze heeft het voorrecht om de meest cynische oneliners en commentaren over het koningshuis op het publiek los te laten. Uitspraken als: “En we leefden nog lang en daarna pas gelukkig. Dat is een sprookje volgens Buckingham Palace.”, gaan er bij het publiek in als zoete koek. Gerrie heeft de dankbare taak om op verschillende momenten in de voorstelling de spanning wat te breken. Camilla is een beetje een karikatuur, maar staat tegelijkertijd ook symbool voor het gezond boerenverstand.

Harry is in Diana en Zonen dan weer de getormenteerde ziel die de plotse dood van zijn moeder nooit verwerkt heeft. Dat gevoel mag Freek Bartels bezingen in ‘Twaalf jaar is niet voldoende’. In het begin van dit lied hoor je de boosheid en de frustratie, maar naar het einde toe komt er dan de rust en de zachtheid om uit te monden in “omarm me met je licht”. Dit is wat ons betreft de mooiste solo voor Freek. Hij zingt nog een paar prachtige duetten met Danique Graanoogst, maar komt als personage misschien nog het sterkst uit de verf in de openingen van de eerste akte.

Daar neemt regisseur Frank van Laecke ons mee naar de nachtmerrie van Harry. Je ziet een droomscènes achter een doek van voile. Hier geen tekst maar gevoel omgezet in bewegingen die door choreograaf Pim Veulings vertaald werden in moderne dans. Zo krijg je van bij het begin van ‘Diana & Zonen’ een heel sterk beeld mee waar tijdens de musical verder naar verwezen wordt. Voor de rest blinkt de regiekeuze van Frank uit in ‘less is more’. Een prachtig voorbeeld hiervan vinden we in de slotscène waar een klein knikje met het hoofd meer zegt dan een groot excuus: subtiel, maar doeltreffend. Hetzelfde kan gezegd worden voor de beeldopbouw bij ‘Wijs mij niet af’. Er gebeurt niets spectaculair, maar met de precisie van een Zwitserse horloge wordt het licht stapje voor stapje opgebouwd tot Marlijn mag baden in het witte licht. Decorontwerp, licht, kostuumontwerp en regie werken zo harmonieus samen dat het geheel naar een hoger niveau getild wordt.

En op dat niveau treffen we dan Danique Graanoogst. Ze zet een erg menselijke Meghan Markle neer. Je krijgt de onschuld, de verleiding, het speelse, de verliefdheid, maar ook de twijfel. Ze weet je in te pakken en voor zich te winnen. Danique heeft daarbij het geluk dat ze ook nog eens een geweldig nummer heeft gekregen om solo te brengen: ‘Dit ben ik’. Het is het lied van de sterke vrouw die op haar eigen benen staat, niet bang is om op te komen voor wie ze is en aan haar geliefde vraagt: “Kun je mij wel aan?”. Je hoort de strijdlust in de stem, maar tegelijk ook de zachtheid in het karakter. Het is krachtig, maar naar het einde toe ook weer zacht met piano en viool. Het is vooral ook een lied waarin Danique Graanoogst bewijst dat ze over een geweldig mooie en krachtige stem beschikt. Het is de song uit deze musical dat ook buiten het verhaal een plaats zou kunnen verdienen in een hitparade. Mocht u benieuwd zijn: je kan het online vinden. Gewoon even opzoeken en dan net als wij even genieten van Danique.

< Sascha Siereveld > 

Cast:

Diana: Marlijn Weerdenburg
Harry: Freek Bartels
Meghan: Danique Graanoogst
William: Jonathan Demoor
Kate: Lis Walravens
Charles: Jan Elbertse
Camilla: Gerrie van der Klei
Grace: Gitty Pregers
Daisy: Desi van Doeveren
Jonge Diana: Soraya Gerrits
Jonge Charles: Bart van Veldhoven
Lord Mountbatten: Ludo van der Winkel

Creatives:

SCRIPT: Dick van den Heuvel
LIEDTEKSTEN: André Breedland
MUZIEK: Jeroen Sleyfer en Sophie Veldhuizen
MUZIKALE SUPERVISIE & ARRANGEMENTEN: Jeroen Sleyfer
ADDITIONELE MUZIEK & LIEDTEKSTEN: Vincent van den Ende, Niels Zuiderhoek en Catalina Schweighauser
REGIE: Frank van Laecke
CHOREOGRAFIE & MUSICAL STAGING: Pim Veulings
DECORONTWERP: Carla Janssen Höfelt
KOSTUUMONTWERP: Yan Tax
VIDEO CONTENT: Planet X en Bart Buiter
PRODUCENTEN: Iris van den Ende en Miel Gouda voor MediaLane