Recensie La Bombe humaine ★★1/2

Groots zagen ze het. Eline Schumacher en Vincent Hennebicq voor La bombe humaine, hun voorstelling over de klimaatcrisis. Een voorstelling over zombies ging het initieel worden tot Vincent vader werd. Een band van 80 man, een dinosaurus die zou opkomen om te speechen over uitgestorven zijn, waar hij alles over weet, om ons daarvoor te behoeden maar wij hem niet zouden kunnen verstaan … Het waren maar enkele ideeën die op tafel lagen. Uiteindelijk is la bombe humaine quasi een one woman show geworden met Eline achter een close harmony micro, aangevuld met live muziek van Olivia Carrère en Marine Horbaczewski op cello en toetsen. Budgettair waren er namelijk enkel twee mogelijk, maar zo stelt het duo, ze hebben wel de beste muzikanten gekozen.

Wanneer die de muziek laten horen die speelde tijdens het zinken van de Titanic grijpt Eline in. De voorstelling combineert dan ook sérieux met een scheut humor, al mocht de voorstelling wat ons betreft rijkelijker overgoten worden door dat laatste. Het levert op het einde een daverend applaus op van het tamelijk jonge publiek in Théâtre National. Dat wij iets minder enthousiast waren, komt omdat we de voorstelling bij vlagen wat drammerig vonden, wat te monotoon en dus twee keer op onze klok hebben gekeken tijdens eerder saaie momenten. Dat de voorstelling opgedeeld is in verschillende hoofdstukken, saucissoneert ze ook.

Met een stortvloed aan soundbites waarin onder andere – uiteraard – Greta Thunberg  te horen is met haar ‘How dare you?’ uitspraak die dateert van de klimaattop van de VN in NY uit 2019, start La bombe humaine. De voorstelling gaat aan de ene kant over het klimaat maar aan de andere kant ook over de totstandkoming van de voorstelling zelf.

Eind 2019 besloten Eline Schumacher en Vincent Hennebicq om een voorstelling te maken over de klimaatcrisis. Daarbij interviewden ze beleidsmakers, wetenschappers en klimaatactivisten. Middenin het creatieproces kwam de pandemie en maakte het duo twee podcasts over het thema. Realiteit en fictie (zo heeft Eline het o.a. in een scène waarbij lage rook zich een weg baant over het podium over een verblijf in Ijsland, waar ze uiteindelijk nooit geweest blijkt te zijn) mengen zich zodat ze uiteindelijk haar utopische realiteit serveert.

Het decor toont het einde van een feest. De slingers hangen er nog en de vloer is bezaaid met kleurrijke confetti. Het feest is over, dat scènebeeld is misschien triest. Maar Eline slaagt er wel in door voldoende zelfspot te integreren over haar niet zo coherent (consumptie)gedrag (de auto nemen voor kleine afstanden, het van de pot gerukte idee dat Eline na de breuk met haar François zou slapen met klimaatsceptici om mee een deel van het probleem op te lossen bv.) dat La bombe humaine ook voldoende luchtig wordt en overgoten wordt met een licht cynisch sausje.

Ook in de soundtrack die van een Lacrimosa over The end of the world van Skeeter Davis, tot Freed from desire van Gala gaat, zit dat in. Al mocht het wat ons betreft gerust nog wat meer zijn. Maar het kan ook zijn dat wij minder enthousiast waren dan de rest om ons heen in Théâtre National omdat we het woord l’effondrement nog niet eerder hadden tegengekomen en Vlaming zijn … Dat laatste is dan ook altijd een goed (komisch) excuus.

< Bert Hertogs >