Recensie Glitch ★★★1/2

Wie Glitch opzoekt in het woordenboek, komt bij een storing of hapering terecht. Het is ook de titel van de jongste gestoorde voorstelling van Abattoir Fermé die exclusief te zien is in kc Nona. Opnieuw kiest Stef Lernous ervoor om moeiteloos een duistere, ja zelfs wat sinistere sfeer te creëren. Hier zitten we in een hotel met een lift die het niet doet. Met een koffiemachine die een eigen leven gaat leiden. Met de zekeringen die al vroeg in de voorstelling springen. Met een lichtknop die niets lijkt aan of uit te zetten tenzij je verder kijkt dan je neus lang is, dan zie je dat twee totaal overbodige lampen daarmee uit of aangezet kunnen worden bovenaan. Links vooraan staat een tafel met plastic erover. Hier wordt al een tijd niet meer geleefd. Maar wie dwaalt er dan wel rond?

Toegegeven, ook in Glitch toont Abattoir Fermé hoe het moeiteloos spanning weet op te bouwen. Dat begint al wanneer het publiek een stoeltje zoekt in het halfduister. Elke acteur of actrice krijgt een scène. Het spel is traag, de zinnen die uitgesproken ook om zo het mysterie rond dit huis en zijn bewoners te vergroten. Gehijg horen we in het klankbedje. Is het gehijg van buiten adem zijn, van opgejaagd zijn door iets of iemand? Of zit er een seksuele connotatie achter? Aan de toeschouwer om daar zelf een beeld rond te vormen. Feit is dat Abattoir Fermé altijd al iets kinky in zich heeft gehad. Ook nu weer mogen Kirsten Pieters, Tine Van den Wyngaert en Tania Van der Sanden, die eersten in zwarte strakke pakjes die hen iets onmenselijks geven, en eerder lijken te komen uit een of andere superheldenfilm of game, de laatste zich een weg zoekend naar nog meer koffie, het licht dat uit de spleet in de grond komt dicht doend door het zand uit de plantenbak erover te kappen en dan maar het groen dat erin staat ook te planten. De vrouw die het ochtendzonlicht niet verdragen kan. Een mens die gene ochtendmens is. Het mag duidelijk zijn, deze creaturen van de onderwereld mogen geen daglicht zien. Hun grootste vijand is dan ook de zon.

Glitch begint nochtans gezellig en gemoedelijk. ‘Have yourself a merry little Christmas’ horen we door de luidsprekers. In geen tijd vult de oude zaal van kc nona zich met gevoelens van eenzaamheid en melancholie. Chiel van Berkel, wiens gezicht oranje is geverfd, zien we op een stoel zitten. Een kerstboompje achter hem brandt. Net als bij alle andere acteurs en actrices (wederom zien we een grandioze Tine Van den Wyngaert aan het werk die zowel het lugubere als komische uit haar personage haalt) die later de revue passeren wordt de klemtoon gelegd op mimiek. Vooral het spel met de ogen en de mond dan.

Chiel komt over als een levende buiksprekerspop. Heerlijk tegenstrijdig mag ie voor de dag komen als de man die weinig nodig heeft. ‘Maar een stoel vind ik maar niets’ zegt ie. De man die je bezwaarlijk jong kan noemen, voelt zich nochtans wel zo: ‘Ik voel me als een kuiken, net uit het ei.’ erinneringen aan de eindejaartijd van het personage dat hij neerzet? Dat was elk jaar de broek tot de enkels laten zakken om de ooms en tantes te tonen of hij al een grote jongen had/geworden was.    

Uit de liftkoker die dwars door de aarde naar de hel gaat, onderaan de lift die is blijven steken tussen twee verdiepingen en wiens lichten flikkeren, komt ook een figuur tevoorschijn die vertelt dat ze door meester vlieg onderwezen werd en haar man haar injecteerde met een stof die haar verlamde. In haar doodskist zat net ook die vlieg die duizenden maden onder haar huid achterliet. Tijdens de solo van Tania is de lift dicht, steekt ze haar vingers tussen de spleet van de liftdeuren om die open te krijgen, maar lukt dat niet. En als ze de lift wil oproepen door op de knop te drukken, geeft ie geen gehoor.

Het zeer filmische en cryptische Glitch is grotendeels grotesk waardoor wij bezoekers aanraden om in de kleine zaal die de oude zaal van kc nona is, toch niet te veel vooraan te gaan zitten omdat vanuit die plek de cast wellicht te groot speelt. Dat de voorstelling het resultaat is van de coronapandemie (het verwijst ook naar een uitgesproken vloek dat er ziektes over de aarde zullen komen en o.a. ook - hoe actueel! – overstromingen), zien we omdat de acteurs afstand van elkaar houden en elk een scène hebben. Dat zorgt helaas ook voor een repetitief verloop (fade in, fade out, scènewissel, fade in, fade out …) zodat we klokslag na een uur naar onze klok kijken tijdens deze tachtig minuten durende voorstelling die ook gaat over moeite hebben om connectie te maken, om verliefdheid te uiten. En dat de liefde (vaak) slachtoffers maakt. Of ze nu een non playing character zijn of niet …

< Bert Hertogs >

Credits:

Tekst en regie: Stef Lernous
Spel: Steve Geerts, Kirsten Pieters, Chiel van Berkel, Tine Van den Wyngaert, Tania Van der Sanden
Decor- en lichtont­werp: Sven Van Kuijk
Muziek: Kreng
Techniek: Sven Van Kuijk, Wim Bernaers, Aaron Bruyninckx (stage)
Productieleiding: Fay Herregodts / Zakelijke leiding: Nick Kaldunski.
Productie: Abattoir Fermé i.s.m. kunsten­cen­trum nona en met de steun van
de Vlaamse Gemeen­schap