Recensie Soufflette ★★

Een aarzelend op gang komend beleefdheidsapplaus. Dat ontvangt Soufflette van regisseur François Chaignaud in de rode zaal van de Singel. Twee toeschouwers verlieten de voorstelling die 65 minuten duurde halfweg. Zeker, visueel is deze dansvoorstelling die in 2018 het levenslicht zag een pareltje. Belichting en kleding zijn namelijk tot in de puntjes verzorgd. Soufflette is Franse straattaal dat zo veel betekent als rook uit je mond in die van een ander uitblazen. De voorstelling wil zo benadrukken dat het een uitwisseling van lucht toont door de verschillende eeuwen. Soufflette blaast twaalfde en dertiende eeuwse polyfonische muziek, die toen in de kinderschoenen stond uit in een mond die moderne muziek daartegenin zingt. In de slotscène horen we zo ‘Killing me softly’.

De dood is dan ook aanwezig in de voorstelling. Uit enkele rouwkamers, of nissen van een begraafplaats en kisten komen de veertien dansers tevoorschijn. Bloemen hangen er die tevens verwijzen naar de laatste eerbetuiging. Daarna zien we de groep dansers voorovergebogen in zware gehaakte oversized grijze wollen sjaals zich voortbewegen alsof we in de prehistorie zijn aanbeland. Ritmisch en tegen ritmisch voetgestamp is te horen wanneer ze de eerste nomaden uitbeelden. Die grote lappen textiel slaan ze ook tegen de grond. Het brute nog niet erg verfijnde van de mens, krijgen we zo te zien.

Dat voetgestamp komt terug maar in een steeds subtieler motief met meer finesse terwijl de armen en handen zo gepositioneerd worden dat de link met Egypte en later Rome snel gelegd kan worden. Het tribe-achtige gevoel verdwijnt, en maakt meer plaats in zich georganiseerd bewegen, de instructies van een natuurlijke leider, niet enkel voor het bewegen maar ook voor de zang, volgend.

Gaandeweg evolueert het wat trage Soufflette, wiens spanningsboog kabbelt en narratief beperkt is, zo tot een voorstelling die een ode lijkt te zijn voor de natuur, de voortplanting (wanneer de 14 in duo’s tegenover elkaar staan, een voet tussen de benen van de ander plaatsend en wiegend met de heupen wat een seksuele connotatie bezorgt bv.) en daarbij ook aandacht geeft aan de evolutie van de mens terwijl de dans haar ceremoniële en rituele karakter (zo zien we o.a. een dansende derwisj) blijft behouden maar de vorm steeds vrijer wordt en het er ongedwongener aan toe lijkt te gaan. Het harde heeft plaats gemaakt voor een uiterst delicaat gevoelig spel. En het gezelschap wordt bijna één met de natuur, en de bloemenpracht die het met zich draagt. Soufflette is mooi maar traag, en ook een beetje vlak.

< Bert Hertogs >