Recensie No time to die ★★★★★

De 25ste Bondfilm No time to die is een emotionele rit. En dat op verschillende vlakken. De meningen van de pers zijn verdeeld. Sommige journalisten buizen de film genadeloos (1 ster) terwijl Britse kranten bijvoorbeeld dan weer lovend zijn en het maximum uit hun hoed toveren. Verder dan het aantal uitgereikte sterren lazen we trouwens geen enkel stuk om zo blanco mogelijk naar de film te kunnen gaan.

Een verdeelde filmjournaille dat is altijd interessant. Dus gingen we voor de allereerste keer in ons leven naar een James Bond-film kijken. Heel onbevangen kunnen we er dan ook naar kijken vermits we geen vergelijkingsbasis hebben. Wat we weten over de geheim agent? Zijn interesse in gadgets en mooie vrouwen. De actiescènes (vaak achtervolgingen) tussen Bond en de bad guys. Maar vooral: de muzikale nalatenschap met titelsongs om u tegen te zeggen en ook – dat mag niet vergeten worden – instrumentale scores om duimen en vingers van te likken. Hans Zimmers muziek ondersteunt de actie maar ook de ontzettende emotionele catharsis met een knuffelbeest op het einde. Zelfs al hebben we niets met Bond, de film die het waardige afscheid betekent van Daniel Craig als 007, liet ons niet onberoerd. Lees: er vloeide voor de aftiteling begon een traantje. Dat is wat een goeie film ook moet doen, emotie losweken. No time to die doet dat voortreffelijk.

In deze James Bond-film is het Billie Eilish die de titeltrack schreef met haar broer en inzong. Die krijgen we te horen na een zeer sterke openingsscène. Kijk, wanneer je Eilish’ nummer hoort zie je de begin credits van No time to die op zo’n mooie verfijnde manier gestileerd in beelden en visuals dat je gewoon weet dat er veel tijd én geld gekropen is in deze productie. Werkelijk alles van begin tot einde is met veel gevoel voor detail verzorgd. Fijnproevers zoals wij genieten daarvan. Ook van de taalhumor. Zo zegt Bond over Nomi die de nieuwe 007 is in het begin van de film (omdat Bond dood gewaand wordt terwijl ie gewoon een zorgeloos bestaan leidt in Jamaica): ‘She's a disarming woman.’

Kort samengevat moet James Bond in No time to die achter een ontvoerde wetenschapper Valdo Obruchev (David Dencik) gaan die ervoor kan zorgen dat zeer gericht mensen die in contact komen met anderen sterven. Een biologisch wapen/virus met nanodeeltje zorgt daarvoor. No time to die is dus absoluut een film die zeer sterk aanleunt bij de huidige coronatijden waarin we leven. Lichamelijk contact kan levensbedreigend zijn. Maar ook Lyutsifer Safi (Rami Malek) is dat. Hij zint op wraak en ontdekt Bonds zwakke plek: Madeleine (een intrigerende Léa Seydoux die zowel mysterieus, verleidelijk als warm voor de dag mag komen) die hij als kind spaarde.

(lees verder onder de foto)

(c) Universal Pictures

Of de volgende 007 van ons een vrouw mag worden? Eigenlijk is ze dat al in het begin van deze film: Nomi namelijk. Eerlijk? Wij vinden een vrouw zoals Paloma (Ana de Armas) die in cocktailjurk haar belagers uitschakelt minstens even boeiend om zien als een man in smoking die dat doet. Nog dit, No time to die refereert ook even naar The Book of Mormon in de dialogen. Bond vindt namelijk dat Logan Ash (Billy Magnussen) wat weg heeft van een personage uit die musical en stelt dat je altijd op je hoede moet zijn voor mensen die er goed uitzien … Bonds smaak is dus met de jaren kennelijk verruimd.

Nog dit, volgens onze informatie liet de filmproducent het wind- en watereffect van de 4DX-versie uitschakelen omwille van corona. Daardoor zijn het enkel de stoeltjes waar het publiek op zit die meebewegen. Hoewel je de film dan wel in 3D kan zien, is de toegevoegde waarde in onze ogen te beperkt. Ga dus gerust naar een andere versie kijken, de IMAX-versie bijvoorbeeld. Geniet ervan en vergeet geen papieren zakdoekjes mee te nemen. Zelfs als je geen fan bent, kan het goed zijn dat je het op het einde niet droog houdt.

< Bert Hertogs >