Recensie Rookie ★

Gas geven! Het is wat er bijna de ganse tijd in ons hoofd spookt wanneer we Rookie zien, de allereerste Vlaamse film die uitgebracht werd na de coronacrisis in ons land. De motor van de film die Lieven Van Baelen regisseerde sputtert namelijk verschillende malen en komt zelfs tot stilstand. De titel van de film verwijst naar de Engelse term die een nieuwkomer, een jonge deelnemer, hier in de motorsport beschrijft. Daarvoor wordt Charlie (Valentijn Braeckman) klaargestoomd door zijn nonkel Nicky (Matteo Simoni). Die laatste kan niet meer rijden na een ongeval tijdens een wedstrijd. Hij overleefde de klap, een collega niet. Vero (Veerle Baetens) die ook haar man verloor bij die sport, wil enerzijds haar zoon beschermen en behoeden voor de gevaren van het racen (een ongeval met dodelijke afloop of een leven lang met een fysieke beperking kampen behoren daar onder), maar als hij dit écht wil, wil ze hem niets in de weg staan.

Voor een anderhalf uur durende film is de plot dus redelijk mager. Dus voegt Rookie een tweede verhaallijn toe, namelijk door van Nicky een bijklusser te maken in het drugsmilieu. Die lijn wordt echter onvoldoende uitgewerkt, net als het overlijden van Nicky’s broer zodat de psyche van de personages onvoldoende sterk overkomen. Niet dat de acteurs iets te verwijten valt, zij proberen te redden wat er te redden valt, maar het script is nu eenmaal wat het is. En dat is bij momenten gewoon saai en vervelend. Dat we verschillende keren op onze klok hebben gekeken, zegt dan ook alles.

Rookie begint nochtans veelbelovend. Met racebeelden. En vooral met Icon van Daan dat perfect aansluit bij de sfeer die deze film wil oproepen, dat je altijd wel ergens je limieten tegenkomt. Je kan die dan proberen te verleggen door op je tanden te bijten en door te blijven zetten (het levert een knappe scène op voor Nicky wanneer die revalideert en niet wil toegeven aan zijn dokter dat ie het einde van de gang in het ziekenhuis niet zou halen met een looprekje), of koppig niet in willen zien dat je het niet meer kan.

Maar de film is ons verder te vlak, net als de monotone, bijna lusteloze toon die vooral Valentijn en in mindere mate Matteo laten horen in hun acteren. Niet dat sommige scènes die de vaart danig uit de prent halen ons niet kunnen boeien. Neem nu Matteo die wat zit te plukken aan zijn buikhaar. Of Veerle die met haar blote voeten over de rug van een hond wrijft. Daarbij geven ze hun personages die het niet breed hebben goed gestalte. Zelfs van een scène voor de kleine bijrol die Stefaan Degand neerzet als Bernard smullen we. Hij excelleert opnieuw in non-verbale expressie wanneer hij zijn OMG-blik bovenhaalt, en de ogen naar de hemel richt wanneer er een tuk-tuk aan een trage snelheid voorbij komt in de buurt van het circuit waar Nicky racet in het begin van de film.

Maar als je dat soort momenten al moet aanhalen als dé hoogtepunten, weet je dat het met de film in zijn geheel en diens spanningsboog niet goed zit. Net als in Charlie zit er dus niks iconisch in Rookie.

< Bert Hertogs >