Recensie We moeten nog eens afspreken ★★★1/2

Verrassing nog voor Bart Cannaerts’ jongste voorstelling We moeten nog eens afspreken van start gaat in Deurne. De comedian staat zelf aan de deur van Schouwburg Deurne om de kaartjes van het publiek te scheuren. Het levert al een hilarische repliek van hem op wanneer mensen verbaasd reageren: ‘Had je mij niet verwacht?’ ‘Stuck in the middle with you’ van Stealers Wheel en ‘Do you love me?’ van The Contours horen we door de luidsprekers knallen terwijl we ons een plekje op het balkon zoeken waar Bart zijn headset aan de mengtafel krijgt en nog een laatste toi van een fan ontvangt: ‘Come on Barry’ alsof hij een sportwedstrijd te spelen heeft. 3 clues geeft ie het publiek alvast mee waar ze verderop in de show, als die voorzien zijn van enige context hartelijk om zullen kunnen lachen: stracciatella, een beweging waarbij hij links overhelt met de rechterarm naar boven en de derde is: ‘de harteloze kut’.

Toen We moeten nog eens afspreken in 2019 in première ging, was het vijf jaar geleden dat ie nog op het podium stond. De titel van zijn show vond ie dan ook gepast, en is nu zelfs nog beter dan toen, nu er door corona ook een pauze van anderhalf jaar in de tourlijst geslopen was.

Waar Cannaerts zich tot dan toe mee bezig hield? Een zin van vier woorden: ‘Er is een kind.’ Het vaderschap dus. Hij heeft een dochter van drie, Becky. Ze is er gekomen na een lange, intense periode via ivf. Barts vrouw lijdt namelijk aan endometriose, een gynaecologische aandoening waarbij je minder dan 10% kans hebt om zwanger te geraken. Bart leerde in die periode onder andere het begrip container, niet te verwarren met een containerbegrip, kennen, en dat ‘een staal aanmaken’ een medische term is om te masturberen en je kwakje in het potje te doen.

Tijd voor paybecky vond ie het vermits hij de voorbije jaren al gul vrienden en vriendinnen gesponsord had door cadeaus allerhande te geven. Het concept cadeau blijft ie toch – terecht – iets speciaals vinden. Omdat je op de een of andere manier verwacht dat op het einde van je leven dat een nuloperatie werd. Sinds de geboorte van zijn dochter houdt ie ook in een excelletje bij van wie zij wat kreeg en hoe veel dat gekost had. Kwestie van te weten in welke prijscategorie hij moet zoeken als ie iets terug cadeau moet doen. Nu ze een kleuter is, zorgt dat er ook voor dat ie het taboe wil doorbreken om te praten over wat anderen zoal geven voor verjaardagsfeestjes. Wil Becky haar vriendinnetje uitnodigen maar blijkt dat maar een 5-euro kindje te zijn, wordt dat een neen, zo grapt ie.

Wat hem tot nu toe is opgevallen, is dat mensen je goede raad geven zonder dat je daarnaar gevraagd hebt. En dat het meestal zo voordehand liggende tips zijn dat je daar weinig aan hebt als kersverse ouder. Eerder had ie bijvoorbeeld willen weten dat je de nekplooien van je baby moet openen om daar ook te wassen want bij Becky zijn daar zwarte korsten gekomen zodat haar hoofdje in geen tijd niet meer ondersteund moest worden. Nog zoiets waar Cannaerts de draak mee steekt is het ‘mijn kind schoon kind’-gegeven waarbij kinderen als visitekaartje dienen om de reputatie van mama en papa hoog te houden. ‘Mijn dochter stuurden we vorig jaar al halve dagen naar school want we wilden niet dat ze al te veel voor zou staan op de rest van haar leeftijdsgenootjes.’ klinkt het. Touché.

Verder gaat We moeten nog eens afspreken over schoonbroer Wouter die Bart toen hij nog een kind was verraste met ‘een computerspelletje’. Bart kon hem jaren later pas terug verrassen. Ook brengt ie een resem verjaardags- en bij uitbreiding feestliedjes aan elkaar geregen om lekker over the top overdreven veel aandacht te geven aan iets wat je eigenlijk ook als een non-event kan beschouwen maar de traditie wil nu eenmaal dat zo’n dag geen dag als alle andere is.

Nog onder tradities vallen zaken die er op de een of andere manier zijn ingeramd bij ons door onze eigen ouders dat ze als vanzelfsprekend worden beschouwd maar eigenlijk best in vraag gesteld kunnen worden. Waarom Becky niet twee dagen na elkaar op een karretje mag bijvoorbeeld hoewel dat maar 5 euro kost voor een half uur dikke pret, terwijl de huur van het appartement in Nieuwpoort – zo’n 1.000 euro in het hoogseizoen - Bart een kwartiertje optreden kost. Of wanneer je zin hebt in een wafel en je vrouw zegt ‘Allez schat, we gaan seffes eten’ en je dat ook pikt denkende dat als je nu je mond al open doet, dat straks niet meer zal lukken …  Bart Cannaerts stelt dat gedoe allemaal in vraag net zoals het uitpakken met straffe vakantieverhalen. Voor hem is de Belgische kust meer dan ok, de rest kan hij wel zien op foto’s.

Bart Cannaerts trekt ook behoorlijk de muzikale kaart in We moeten nog eens afspreken. Zo brengt hij, zichzelf begeleidend aan de synths, eindelijk een antwoord op dé grootste cliffhanger ‘Allebei de beentjes hopla in de lucht’ uit de Nederlandstalige pop- en rockgeschiedenis door een vervolg te breien aan ‘Op een grote paddenstoel’. Ook de vrouwen waarover artiesten en bands zingen, gunt hij en muzikaal antwoord. In Anne van Clouseau bijvoorbeeld blijkt Koen het al die jaren mis gehad te hebben, want ze heet Dominique, en Marjolein? Die zingt: ‘Jimmy Samijn, je zal nooit mijn vriendje zijn.’

De meest hilarische interactie met het publiek ooit tekenen we op wanneer ie samen met zijn toeschouwers een Zweedse puzzel invult. Een van de woorden is ‘mestgier’ wat hem brengt bij ‘Aalt’ en de vergelijkende en overtreffende trap ervan: Aalter, Aalst. Twee plekken die gelukkig voor hem niet op zijn tourlijst staan. We moeten nog eens afspreken kreeg in Deurne een gedeeltelijke staande ovatie. Terecht.

< Bert Hertogs >