Recensie The Dancing Public ★

Zou ze haar inspiratie voor haar jongste voorstelling The dancing public gevonden hebben bij de expo Dolgedraaid / Danser Brut in Bozar die er net voor corona kwam te zien was? Die vraag kwam spontaan in ons op toen we de Deense danseres en choreografe Mette Ingvartsen aan het werk zagen in het Kaaitheater.

Mette brengt in The dancing public al dansend op repetitieve beats het verhaal rond dansmanieën die rond de middeleeuwen voor het eerst opgetekend werden. Daarbij refereert ze ook naar de knaldrang die er in coronatijden is bij jongeren, en start ze haar tekst met de meest bekende pandemie: die van de pest.

De toeschouwers in het Kaaitheater staan in een ruimte die omgeven is door zwarte doeken. Drie podiumelementen met tl lampen zien we. Ook centraal is er een paal te zien met lampen in verwerkt die gedurende de voorstelling ofwel wit ofwel rood kleuren (en soms ook voor een stroboscopisch effect zorgen). Bij het betreden van de ruimte nodigen die beats die zich herhalen de toeschouwers uit om te bewegen, of op zijn minst mee te stampen met de voeten.

Of er nu gedanst werd uit protest, om de stress van zich af te schudden omwille van een pandemie, armoede (in haar tekst verwijst ze naar de Grote Depressie uit de jaren 30: “The depression is great”) of natuurrampen, ook nu was er de gelegenheid voor het publiek om mee te doen. Mette nodigde het publiek daartoe ook uit, door de handen meermaals in de lucht te steken én tussen het publiek te dansen of op handen en voeten een hond na te bootsen wanneer ze zich naar een ander verhoogd podium een weg baande waar ze bijvoorbeeld de paal van de stelling beklom. Zeker, enkele toeschouwers kreeg ze mee aan het dansen, maar al met al bleef dat effect beperkt en viel het al snel stil. Indien dat het opzet zou geweest zijn van The dancing public – met zo’n titel zou je dat toch minstens verwachten  – kan je het eindresultaat onmogelijk als geslaagd beschouwen.

In haar tekst staat ze uiteraard ook stil rond de dansmanie die in 1518 heerste in Straatsburg en waar de overheid dacht een eind aan te kunnen maken door muzikanten te vragen om er muziek te spelen. Het tegenovergestelde effect werd bereikt, het event trok nog meer danslustigen aan die uren soms dagen aan een stuk bleven doorgaan tot ze er letterlijk (dood) bij neervielen.

Hoewel Mette in The dancing public waarbij ze bijvoorbeeld op de hoek van een podium gaat zitten en daar met benen en armen wild schudt, dan weer staand haar tong uitsteekt, en haar lichaam naar beneden wentelt terwijl ze met de handen een watervalbeweging toont, het hoofd van links naar rechts schudt, haar armen naar voor uitsteekt en vervolgens achter haar rug richt, een trekbeweging met haar gebogen rechterarm herhaald uitvoert, of in haar choreo verwijst naar shampoo in het haar aanbrengen, o.a; naar het fysieke en mentale aspect van dansmanieën verwijst, vinden we het ziektebeeld (hoewel ze ook een tijdlang krabt aan haar bovenbenen en ook vertraagt met krabben als de muziek vertraagt, wat aanstekelijk werkt want ook wij gaan dan spontaan even krabben) te weinig aanwezig en de wat voorspelbare clubsfeer (waar mensen ook ongecontroleerd zich voortbewegen) vooral aan de oppervlakte komt. Na iets minder dan een uur is het voorbij en zelfs dat was wat ons betreft nog iets te lang. The dancing public wist ons dus niet aan het dansen te krijgen.

< Bert Hertogs >