Recensie Stellar Boem ★★★

Met Stellar Boem presenteert Anastassya Savitsky (Josette, Dinska Bronska, Kalf!) haar allereerste dansvoorstelling in hetpaleis. De inspiratie vond ze bij de absurde Sovjet-animatie uit haar kindertijd. Stellar Boem is dus behoorlijk dromerig maar ook zeer herkenbaar. Denken we maar aan de openingsscène waarin we de vier hedendaagse dansers zien worstelen met het ochtendritueel (rok en broek) bij uitstek, zich aan- of is het uitkleden?

Dat levert al meteen OMG!-reacties en gegibber achter ons op bij de allerjongsten wanneer een danseres speelt met haar t shirt en die naar boven doet zodat je ze in haar roze bh en slipje kan zien. De vier stappen op klassieke muziek waarbij steeds een moderne slag te horen is uit de electric drums. Filmmuziek en klassieke synthesizermelodieën zijn hier te horen die in een homogene spacy soundscape gestoken werden. De muziek en het geluidsontwerp van de Japanse sci-fi componist Isao Tomita (die o.a. Claire De Lune van Debussy bewerkte), Dienne Bogaerts en Jonas Vermeulen is gewoon grandioos.

In Stellar Boem trekt Anastassya Savitsky niet uitsluitend de kaart van de dans, er zitten dan ook heel wat theatrale verwijzingen in haar rêverie. En die bevat ook heel wat humor. Zo zien we twee creaturen in oranje papier maché (ze doen ons wat denken aan Arne Quinzes kunstwerk in Oostende). Het zijn de clowns van dienst die elkaar kwijt geraken, die elkaar doen schrikken, waardoor er eentje op zijn rug komt te liggen als een schildpad op zijn schild met de pootjes naar boven. Redelijk hulpeloos dus maar grappig tegelijkertijd.

Een andere alien is een veel knuffelbaarder exemplaar dat wat wegheeft van een warme, zachte grijze badkamermat. Verder komt er een planeet aan een stok voorbij waar een danser mee rondcirkelt, een ander heeft een planeet als hoofddeksel op en draagt twee andere als handschoenen/bowlingballen, terwijl de derde refereert naar mode met een hele boel blauwe bollen en een rode planeet op en rond het kostuum verwerkt. En de vierde die is saturnus met witte ring rond (een verwijzing naar de hoelahoep als je wil) die ook via de visuals blauw belicht wordt.

In het begin van de voorstelling danst het kwartet op een donker doek, na verloop van tijd wordt dat ingeruild voor grote zilver- en goudkleurige folie wat refereert naar de ruimtevaart maar even goed naar isolatie om je af te koelen of net warm te houden. Het is daarop ook dat de projectie tot fonkelende visuele resultaten komt. Een stukje folie wordt even ook het ei waaruit en alien geboren wordt.

Start Stellar Boem met een knal, dan valt de zaak naar het einde toe wat stil (ook door een onzorgvuldigheid wanneer een danser net voor de slotscène zonder doorschijnende helm verschijnt terwijl zijn drie andere collega’s die wel op hebben, wat we als een continuïteitsfout zien). Maar los daarvan is het narratief over mensachtigen die de aarde verlaten op zoek naar een bewoonbare planeet, dat de verbeelding overlaat aan de toeschouwer, dan al wat uitverteld. Niet verwonderlijk dan ook dat we net voor de vier hun diagonale lijn naar achter stappen en er eentje naar ons ter afscheid zwaait, we de kinderen achter ons horen speculeren tot hoe laat ze vanavond zouden mogen opblijven…

< Bert Hertogs >