Recensie Halloween Kills ★★★

Met Halloween Kills zijn we ondertussen aan de twaalfde film binnen de Halloween-franchise. Niet dat dat erg belangrijk is, want deze sequel op Halloween uit 2018 dat op zijn beurt een vervolg is op de originele prent uit 1978, kan je ook volgen als je nog geen enkele andere film van deze reeks hebt gezien. Dat is nu eenmaal het voordeel van slasherfilms. Je hebt een boeman (hier: Michael Meyers neergezet door Nick Castle met masker op) die zijn slachtoffers afslacht. Terwijl heel wat pseudo horrorfilms de good guys sparen, of toch zeker zij die goed van inborst zijn, en je bv. een afrekening ziet van pesters enz. (waarbij je als toeschouwer nog min of meer moreel kan aanvaarden wat er in de film te zien is, maakt Meyers in Halloween Kills geen onderscheid tussen goed en kwaad. Mensen van kleur, gays, kinderen, vrouwen … ze kunnen allemaal ten prooi vallen voor de man die door Curtis personage beschreven wordt als een zesjarig kind, die volwassen denkt maar zich gedraagt als een beest.

In het drie jaar oude Halloween overleeft Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) een aanval van Meyers (wie niet houdt van veel bloed en operatiescènes kunnen we alleszins meegeven dat er zo’n scène in deze Halloween Kills steekt). Ze steekt hem in de kelder en steekt het huis in brand. Alleen voelt de brandweer zich geroepen om het huis te gaan blussen en te redden wie er te redden valt. Het gevolg is dan ook dat Meyers de brand overleeft. Sterker nog: hij haalt fel uit met de brandweerbijl en bedankt zijn redders voor bewezen diensten op zijn manier.

Ondertussen vindt er een vrij podium plaats in het dorpje. Een van de sprekers maakt iedereen erop attent over wat er 40 jaar geleden gebeurd is. En dat sindsdien Halloween niet om te lachen is in Haddonfield. Drie kinderen werden toen namelijk omgebracht in dezelfde wijk door de gemaskerde man. 40 jaar later lachen de jongeren er wat mee. Voor het huis waar Meyers gewoond heeft, stellen twee kinderen dat ze hulp nodig hebben omdat hun vriendje een snoepje gegeten heeft waar een scheermesje in zat (een verwijzing naar Candyman is dat n.v.d.r.). Maar de homo’s worden beet genomen en al hun snoep meegeritst. De twee zagen hun avond enigszins anders. De ene wou high worden en luisteren naar platen die hem helemaal in Halloweenmood brengen zoals ‘It’s Halloween’ van Pete Antell, de ander wou een filmpje zien.

Meyers is niet verlegen om zijn slachtoffers in een pose te leggen. Zo speelt ie met een drone van een vrouw van kleur om eerst haar man tegen de muur te slaan, en haar in de hals te steken met een buislamp die hij kapot maakte. Terwijl ze dood ligt te bloeden, ziet ze hoe haar mans rug vol keukenmessen gestoken wordt. Met een exemplaar dacht zij zich namelijk zo tegen hem te kunnen verdedigen. In een speeltuin zet ie dan weer zijn slachtoffers op een molentje. Hij maakt zijn werk dus af, door terug te gaan naar zijn kindertijd, naar het huis waar ie woonde en zijn zusje in de borst neerstak, een huis dat ie terug opeist. Ook daar legt ie zijn slachtoffers op een geënsceneerde manier terwijl ze luisteren naar ‘Could I have this dance?’ van Anne Murray.

Ondertussen verzamelt de gemeenschap zich om achter de man aan te gaan. Alleen is het maar de vraag of pure kracht én het verrassingseffect gebruiken tegen hem zal volstaan. De vraag die zich dan ook stelt is of Laurie, haar dochter Karen (Judy Greer) en kleindochter Alysson (Andi Matichak) het deze keer ook zullen overleven.

Onder de inwoners ontstaat ondertussen ook massahysterie in het ziekenhuis waar Laurie ligt en dat in lockdown gaat. Iedereen heeft het gemunt op een man die onschuldig is maar omdat ie een psychiatrische patiënt is, een wonde aan zijn hoofd heeft, als verdacht beschouwd wordt. Iedereen is doof voor Karen (Judy Greer) die nochtans duidelijk stelt dat hij het niet is. Halloween Kills gaat dan ook vooral om over leren leven met onze angsten en ons niet te laten meeslepen door de massa die het soms goed fout kan hebben.

Wat ons al vroeg in Halloween Kills, dat ook naar de oudere films refereert en er stukken uit toont, intrigeert is de sterke instrumentale score met pianomuziek die zowel spanning oproept als via de staccatostijl het opgejaagd zijn onderstreept. Liefhebbers van het slashergenre komen wellicht aan hun trekken bij het zien van deze film, al kunnen zij ook een been there, seen that, done that-gevoel hebben bij de release van deze prent die halfweg wat stilvalt wanneer de focus te veel gelegd wordt op hoe de inwoners omgaan met het nieuws dat Meyers terug is en nog steeds aan het moorden slaat.

< Bert Hertogs >