Recensie Wim Mertens Trio ★★★★

Een staande ovatie. Dat ontving het Wim Mertens Trio in Schouwburg Noord. Het publiek toonde haar blijk van gulheid vermits Wim Mertens (piano en stem), violiste Jolente De Maeyer en cellist Lode Vercampt ook van hun kant erg gul bleken. Werd er ons gecommuniceerd dat het concert zo’n 95 minuten zou duren dan werd dat immers bijna twee uur. Met maar liefst twee bisrondes waarbij Wim Mertens en zijn muzikanten de grootste hits zoals Close cover en Struggle for pleasure voor het einde hadden opgespaard.

In ons geboortejaar, 1980, startte Wim Mertens zijn muzikale carrière. Met meer dan zeventig albums in zijn catalogus behoort hij ontegensprekelijk tot een van de meest productieve componisten en schrijvers die ons land kent. Zijn (minimal) approach valt niet in een (marketing)hokje te steken. Dat maakt wat hij creëert immens boeiend. Met het repetitieve en melodieuze kunnen zijn nummers perfect in een EDM-jasje gestoken worden, terwijl andere waar hij uitdrukkelijk zijn strijkers of tokkelinstrument inzet als ritmesectie met dat pittige karakter net een zekere dosis rock ’n roll of als je wil zelfs metal uitademen. In die zin zouden we hem graag eens in een volgend seizoen van The Best of op vtm zien, om vooral ook te horen wat de Regi’s, Dimitri Vegas & Like Mikes, Jef Neves, Bart Peetersen en Alex Agnews van deze wereld met zijn muziek zouden doen.

In Schouwburg Noord bracht Wim Mertens Trio een overzicht uit de rijke catalogus, beginnend met het openingsnummer uit Mertens’ recentste plaat ‘The Gaze of the West’: ‘In lieu of’ dat al meteen o.a. met die triller in de cello de kaart van het percussieve trok. Wim Mertens trio mag dan wel fysiek op het podium met drie aanwezig zijn, in realiteit hoor je bij sommige nummers enkel een duo, in ‘Cryptic reserve’ bijvoorbeeld komen enkel de cello en viool aan bod. Maar in de meeste andere hoor je maar liefst vier stemmen. Al vroeg in het concert is dat trouwens het geval. In ‘Birds for the mind’ spreekt de 68-jarige componist namelijk zijn kopstem aan en zingt ie mee. Hoewel heel mooi gebracht, leken we zowel bij de vioolpartij als bij de piano even afzonderlijk een dissonante klank of akkoord te horen die niet gewild waren. Dat is nu eenmaal de charme van live muziek, dat het zelden foutloos is. Zeker bij minimal music, kan je je als muzikant ook nergens achter verschuilen. Je staat figuurlijk redelijk naakt op het podium. Niets menselijks is Wim Mertens trio dus vreemd.

Pure magie vormde ‘Yes, I never did’. In die zin dat we Wim Mertens’ stem in een vloeiende beweging hoorden overgaan in de zingende melodie van de cello. We dachten even dat Mertens nog verder aan het zingen was, maar dat bleek niet het geval. Het was Lode die erg gevoelig zijn snaarinstrument aan het bespelen was. En zo ontwaarden we voor het eerst dat de componist de vier verschillende stemmen eigenlijk de ganse tijd constant in dialoog met elkaar laat gaan. Dat gaat zo vloeiend, zo organisch dat het nauwelijks opvalt met een vanzelfsprekendheid hoewel dit verre van vanzelfsprekend is. Het is als dansen, waarbij de ene, dan weer de andere de leiding neemt.

Naast ‘Yes, I never did’ behoren het romantische en tegelijkertijd filmische ‘Victims over victors’ dat ons in de pianomelodie wat deed denken aan Randy Edelman, het door Jolente De Maeyer hypersnel op viool gespeelde ‘European Grasses’, dat tevens uit zijn jongste album komt en ‘Humility’ onmiskenbaar tot de hoogtepunten van de eerste helft van zijn set.  

Na ‘wound to wound’ ontvangt Wim Mertens Trio al een eerste daverend applaus met gedeeltelijke staande ovatie. De kunst is dan om het momentum te vangen, wat hier ook lukt door de slimme keuze te maken om hierna uitsluitend bekend materiaal te serveren, en zo het publiek extra te behagen. In die eerste reeks toegiften, ontving ‘4 Mains’ dat voor alle duidelijkheid niet vierhandig gespeeld wordt, het luidste applaus in de eerste bisronde. Met ‘la fin de la visite’ eindigde Wim Mertens Trio’s visite aan Merksem met een orgelpunt om ‘u’ tegen te zeggen.

Na een gul en eclectisch concert van bijna twee uur waar er op hoog niveau gemusiceerd werd, en een rijk scala aan emoties te horen was van ingetogen en weemoedig (Iris en Close cover), ongegeneerd romantisch (Victims over victors), over het naar fanfare refererende (In Lieu of) tot nerveus en opgejaagde (Watch!), kreeg Wim Mertens Trio oververdiend haar staande ovatie.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. In lieu of
2. Birds for the mind
3. Hufhuf
4. Yes, I never did
5. Victims over victors
6. Iris
7. European grasses
8. Cryptic reserve
9. Often a bird
10. Humility
11. Far
12. The Scene
13. Watch!
14. Houfnice
15. Wound to wound

Bis:

1. Close cover
2. 4 Mains
3. Struggle for pleasure

Bis 2:

1. La fin de la visite 

Credits: 

Jolente De Maeyer, viool
Lode Vercampt, cello
Wim Mertens, piano, stem