Recensie The French Dispatch ★★

Wes Andersons tiende prent The French Dispatch, met muziek van Alexandre Desplat en Randall Poster, gaat over een fictief Amerikaans magazine dat uitgegeven wordt in het Franse stadje Ennui-sur-Blasé. Zeker, visueel is de film die kleur afwisselt met zwart wit (zoals in een tijdschrift) alsook het veranderen van beeldgrootte (vierkant – rechthoek) absoluut de moeite. Maar toch weet deze 103 minuten durende prent die als “een ode“ aan de literaire journalistiek kan beschreven worden ons niet overtuigen omwille van de slappe spanningsboog en het trage, slepende vertelritme. Dat komt ook omdat de film eigenlijk vier verhalen bundelt waarbij je als kijker steeds moet schakelen en een tussentitel te zien krijgt. Kan je door een magazine bladeren en daar de stukken uit kiezen die je interesseren terwijl je de andere kan negeren, dan kan dit niet in de bioscoop waar je ofwel na een tijd afhaakt en naar huis gaat of de ganse prent moet uitzitten. Thuis kan je dan weer wel de zaak doorspoelen. Punt is dat veruit het eerste verhaal het boeiendste is. Wellicht ook omdat de tieten van Léa Seydoux en de scène met het likje verf dat Benicio del Toro als de gedetineerde artiest Moses Rosenthaler op haar buik aanbrengt, de aandacht trekt en ons weet te prikkelen.

Dat eerste artikel dat uitgebeeld wordt in The French Dispatch: ‘The Concrete Masterpiece’ door J.K.L. Berensen gaat eigenlijk over het stockholmsyndroom. Hier zien we hoe de gevangene, een kunstenaar, verliefd wordt op zijn cipier Simone (Léa Seydoux) en zij zijn muze wordt. Het abstracte werk ‘Simone Naked, Cell Block J, Hobby Room’ dat de man die opgesloten is omdat ie twee mannen onthoofde, maakte van haar wordt opgemerkt door kunsthandelaar Julien Cadazio (Adrien Brody) die zijn werk koopt. Dat reist de halve wereld rond zodat de kunstenaar erg populair en zijn werk gegeerd wordt. Hij krijgt dan ook de vraag om nieuw werk te creëren. Maar tot grote verbazing van zijn kunsthandelaar maakt hij abstracte fresco’s op een muur in de gang van de gevangenis die allemaal ook hun inspiratie vonden bij Simone die naakt voor hem poseerde. Het komische aspect zit ‘m onder andere in hoe (visuele humor is dat) de betonnen muur naar een privémuseum overgebracht wordt, maar ook hoe Simone gevoederd wordt door de gedetineerde alsof zij het is die de gevangene is.

De andere verhalen zijn veel minder boeiend. Revisions to a Manifesto door Lucinda Krementz gaat over journalistieke neutraliteit terwijl de journaliste (rol van Frances McDormand) uiteindelijk toch meeschrijft aan een manifest en verliefd wordt op Zeffirelli (Timothée Chalamet), de leider van het studentenprotest die helaas omkomt wanneer ie de radiotoren probeert te repareren van de piratenradio die de revolutie mee steunt.

Het derde artikel The Private Dining Room of the Police Commissioner door Roebuck Wright gaat over Gigi, de zoon van de commissaris die ontvoerd wordt en waar losgeld voor gevraagd wordt. In morsecode kan de zoon ‘Stuur de kok’ sturen. Die zal vergiftigd voedsel laten aanrukken zodat alle bendeleden bezwijken. De politieman/kok Lt. Nescaffier moest eerst eten van het voedsel maar overleefde dit wonderwel. Dat is niet het geval voor de hoofdredacteur van The French Dispatch Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray) die sterft aan een hartaanval (wat niets te maken heeft met dit derde artikel overigens). Zijn laatste wilsbeschikking wordt ingewilligd. Het magazine zal nog een keer worden gepubliceerd met deze drie eerder verschenen artikels in en zijn overlijdensbericht.

The French Dispatch maakt dus grotendeels zelf de titel van de naam van het stadje: Ennui-sur-Blasé waar. Letterlijk vertaald is dat ‘Verveling op blasé’ waardoor deze prent eerder aanvoelt als een ironische liefdesbrief aan alles wat blasé is, het schrijverschap (inclusief literaire journalistiek), en kunst in het algemeen. Dat je je vaak verveelt tijdens die 103 minuten, en meerdere keren op je klok moet kijken als toeschouwer wanneer er alweer een inkakmoment te beleven valt, hoort daar dan gewoon helemaal bij …

< Bert Hertogs >