Recensie Last night in Soho ★★★★★

‘Komt daar een film van?’ hoorden we enkele weken geleden een meisje aan haar vriendje vragen in Kinepolis toen we de trailer van Last night in Soho te zien kregen. De jonge vrouw in kwestie had de Amerikaanse Anya Taylor-Joy meteen herkend en associeerde haar dan ook met die fenomenale Netflixserie ‘The Queen’s Gambit’ waarvan ze dacht dat er nu een filmversie zou komen. Niet dus. In Last night in Soho refereert Anya weliswaar even naar die rol die haar internationale bekendheid bezorgde, vooral wanneer haar personage Sandie voor het eerst geïntroduceerd wordt. Dat mystieke, dat gracieuze, en vooral ook, dat vingertje aan haar kin terwijl ze in de spiegel kijkt, komt dan ook even terug in deze film.

Wie Taylor-Joy’s carrière al een tijdje volgt, weet dat ze ook houdt van donkere, obscure prenten. In het intrigerende Last night in Soho is dat niet anders. Een fascinerende psychologische horrorfilm levert dat op, niet alleen door het geweldige sterke verhaal van Edgar Wright die tevens voor de puike regie tekende, de briljante vertolking van Thomasin McKenzie als de beetje bij beetje steeds meer getormenteerde ziel Eloise, een eerstejaars modestudente die van het platteland naar Londen verhuist, die telkens te horen krijgt dat de Britse hoofdstad zwaar kan zijn, en die een indrukwekkende tandem vormt met Anya Taylor-Joy als Sandie. Of dat nog niet genoeg is, switcht de film van het nu (de affiches van Les Misérables the staged concert aan het Gielgud Theatre verraden dat de prent in 2019 ingeblikt werd) en de swinging sixties. Met alles erop en eraan: decors (het meest in het oog springende is Piccadilly Circus dat we zowel in de sixties met zijn neonlampen als zoals het nu is met de led schermen te zien krijgen), wagens, kledij en … muziek.

Hoe héérlijk is die soundtrack van Last night in Soho niet? In onze bioscoopzetel konden we zo waar nauwelijks stilzitten op de tonen van ‘You‘re My World’ en ‘Anyone Who Had a Heart’ van Cilla Black, ‘Puppet on a String’ van Sandie Shaw, ‘Eloise’ van Barry Ryan en ‘Downtown’ van Petula Clark. Anya zingt overigens zowel ‘Downtown’ a capella als in een up tempoversie, naast ‘You’re my world’. Ze brengt het er trouwens meer dan aardig vanaf.

Last night in Soho begint als een klassiek filmpje over een meisje dat erg dromerig in haar zelf gemaakte jurk uit krantenpapier zit te dansen in haar kamer terwijl ze naar een plaat luistert. De sixties heeft ze dan ook meegekregen van haar grootmoeder en ze is er helemaal aan verknocht. Ellie’s moeder is gestorven, ze is uit het leven gestapt, maar het meisje ziet haar moeder nog wel in de spiegel bijvoorbeeld. Wanneer ze toegelaten blijkt om mode te studeren in Londen, merkt ze al snel dat ze een buitenbeentje is. Ze draagt haar zelf ontworpen kledij terwijl haar roommate Jocasta (Synnøve Karlsen) vooral dweept met bekende fashion designers. Die meent dat ze er zelf ook een zal worden. Maar de feestjes, het liederlijke studentenleven dat Jocasta leidt (inclusief seks hebben in hun kamer met een jongen terwijl Ellie al in haar bed ligt), en het onophoudelijke feestgedruis zorgt ervoor dat het meisje een zolderkamertje gaat huren bij Alexandra Collins (Diana Rigg) die stelt dat ze zelf al jaren niet meer op die kamer is geweest. Waarom dat is, komt de kijker naar het einde toe van de film te weten. Om haar huur te betalen, gaat Ellie werken in een Ierse pub.

Ellie krijgt in haar kamer visioenen over Sandies leven in de jaren ’60. Een vrouw die het in Londen wou schoppen tot zangeres maar uiteindelijk zich tevreden moest stellen als danseres in een wat schimmige club waar de klanten ook de lakens deelden met wie er op het podium stond. Haar baas werd dus ook haar pooier. Beetje bij beetje vertroebelt dat de geest van Ellie die er helemaal onderdoor dreigt te gaan, ook door de stress voor een schoolopdracht en de onzekerheden die ermee gepaard gaan voor haar eerste ontwerp dat geïnspireerd is op wat ze zag in haar eerste visioen. Dat gaat zo ver dat ze helemaal ondergedompeld in wat er zich in de jaren ’60 gebeurde in de bib Jocasta – die ze voor iemand anders aanziet in haar visioen – dreigt aan te vallen met een grote schaar. Of hoe sterk Last night in Soho is qua opbouw en van nostalgische coming of age film die refereert naar de sixties in een vloeiende beweging overgaat in een psychologische prent waar stapsgewijs steeds meer horrorelementen in verwerkt worden.

Die fascinerende cocktail werkt. En de onderliggende boodschap, ‘No means no’, die komaf wil maken met de laatste restjes van de paternalistische samenleving, de door mannen gedomineerde maatschappij die vrouwen gevangen houdt, blijft in het #MeToo-tijdperk ook ontzettend actueel. Om al deze redenen (we zouden bijna nog vergeten te melden hoe sterk de cinematografie en dito belichting is, denken we maar aan de felle neon die Ellies kamer dan weer fel blauw, of rood kleurt) bevelen wij Last night in Soho warm aan. Hoewel dit soort films zelden hoog scoort bij filmprijzen, vinden wij deze op verschillende vlakken meer dan Oscarwaardig.

< Bert Hertogs >