Recensie The Prince of Egypt ★★★★1/2

Slechts een maand nadat The Prince of Egypt in het Dominion Theatre in Londen opende, moest die de deuren sluiten vorig jaar net als de rest van de West End omwille van de coronacrisis. Dit najaar gaan de Londense zalen geleidelijk aan opnieuw open. Op 12 november opent Moulin Rouge, enkele dagen later staat The Book of Mormon opnieuw geprogrammeerd. Gelukkig konden wij onze bekomen accreditatie voor het prachtige The Prince of Egypt met anderhalf jaar uitstellen. Want inderdaad, een week nadat de West End sloot, zouden wij naar Londen gaan.

Ontzettend emotioneel was het dan ook om het St. Pancras treinstation na zo’n lange tijd terug te kunnen uit wandelen. Kippenvel over ons ganse lichaam en tranen in de ogen kregen we. Wat hadden we hier zo naar uitgekeken. Een bezoek brengen aan een musical in Londen is in se niet zo veel veranderd. Fans van day seats die graag in de rij wachten op een (ontiegelijk) vroeg uur voor de box office mogen langer in hun bed blijven liggen want de meeste ticketbureaus openen pas rond de middag. Anderen verkiezen om met een online lottery te werken of rush tickets via een populaire ticket app aan te bieden.

The Prince of Egypt is gebaseerd op de tekenfilm uit 1998 en ook hier is het hoofdthema een fenomenale versie van ‘When you believe’, hier voortreffelijk gebracht door Christine Allado en Alexia Khadime die het nummer heel fragiel inzetten, heel klein begeleid door snaarinstrumenten zoals de strijkers en akoestische gitaar. Die song over de hoop niet opgeven, maar erin blijven geloven hoe hachelijk je situatie ook mag zijn (hier die van de Israëlieten die als slaaf ingezet worden om o.a. de piramides te bouwen), resoneert ook nu nog in onze huidige samenleving.

Wat deze musicalversie van de song die Whitney Houston en Mariah Carey onsterfelijk maakten, zo immens mooi maakt, is de opbouw. Het nummer gaat even over in het vreugdevolle Hebreeuwse lied Simcha, dat het ensemble brengt om dan terug te komen bij de titelsong die dan mee door het ganse ensemble gezongen wordt en je rillingen over je ganse lijf bezorgen. Stephen Schwartz die voor de muziek en tekst tekende van The Prince of Egypt laat de song neerleggen, al even breekbaar als die begonnen was. Het applaus achteraf toonde dat iedereen in de zaal tot in de kleinste vezel geraakt was.

Het thema en het verhaal van Mozes (die te vondeling gelegd wordt in een mandje, door koningin Tuya opgevoed wordt samen met haar zoon Ramses alsof het haar eigen kind is, maar die na verloop van tijd zal ontdekken dat ie een Israëliet is, op zoek naar een oplossing met de Egyptenaren die zijn volk uitbuiten, op te komen voor hun rechten, na de 10 plagen die zullen heersen in het land, mag vluchten met zijn volk, en dat aan de Rode Zee enkel kan door het water te scheiden), dat uit het Oude Testament komt, is dan ook universeel en van alle tijden. Het gaat over identiteit, mensen die op zoek zijn naar een betere toekomst en vooral gaat het ook om waardigheid. De kracht van deze voorstelling is onmiskenbaar zijn zoektocht naar vrijheid, iets wat sowieso des mensen is, maar nu na de lockdowns ons als thema nog net dat ietsje meer aanspreekt. Ontzettend sterk is dan ook de regiekeuze om de Rode Zee gelijk te stellen aan de vierde wand die de Israëlieten moeten zien te doorbreken.

Maar dat is niet de enige regiekeuze die zeer goed werkt. Zo sterven er heel wat Egyptische baby’s tijdens een van de 10 plagen die Egypte teistert terwijl die van de Israëlieten gespaard blijven als ze hun deur met bloed van een lam besmeurden.  Dan zien we de vrouwen van het ensemble in witte doeken gewikkelde baby’s wiegen en vervolgen een voor een de lakens uitzwieren zodat duidelijk wordt dat er geen baby’s meer zijn, maar niets minder dan een laken dat over een koude steen gelegd wordt. Het gebukt gaan onder de slavernij toont zich dan weer wanneer er castleden met een grote steen boven hun hoofd en een onder hen een levende kariatide voorstellen.

The Prince of Egypt, waar Westerse muziek en Oosterse heel mooi met elkaar blenden, en het een verademing is om zo’n getalenteerde en diverse cast te zien schitteren, weet dan ook een heel fraai evenwicht te vinden tussen de minimal approach (o.a. met reeksen witte draden waarop geprojecteerd wordt) die absoluut noodzakelijk is om het Bijbelse verhaal eer aan te doen, enkele goocheltrucs (een zwevende Mozes, water dat in bloed verandert …) en straffe showelementen zoals vuurwerk en vlammen op het podium, dat naar het einde toe overhelt.

Wie vreest dat The Prince of Egypt een musical is waar maar één erg goeie song in zit, kunnen we geruststellen. Opener ‘Deliver us’ (door het ensemble), ‘Dance to the day’ (door een over de ganse lijn uitmuntende Christine Allado zingt), ‘The laws of the Gods’ (door Adam Pearce), ‘Make it right’ en ‘Always on your side’ (door hoofdrolspelers Luke Brady als Mozes en Liam Tamne als Ramses wiens stemmen zeer goed blenden), ‘Through heaven’s eyes’ (door Oliver Lidert), ‘Never in a million years’ (door Luke Brady en Christine Allado), en Simcha zijn stuk voor stuk zeer goed gebrachte nummers, die lekker in het gehoor liggen en waar de focus op sterke samenzang ligt.

In vele opzichten werd The Prince of Egypt, die niet zelden de danskaart trekt, voor ons dus een bijzonder emotionele avond die we niet gauw zullen vergeten.

< Bert Hertogs >