Recensie Promise me ★

In hun jongste voorstelling Promise me, ontgaat ons de esthetiek die choreografen Joke Laureyns en Kwint Manshoven in hun werk wilden leggen. Als er al überhaupt gesproken kan worden van esthetiek. Promise me belooft een ode te zijn aan het ongetemde, het roekeloze, ongeremde nieuwsgierigheid, de dapperen die durven te flirten met gevaar. Dat zijn veel woorden om te zeggen dat het kind als thema centraal staat. Als je het programmablaadje er bij neemt waar – zoals steeds, eigen aan de cultuursector ook wel – behoorlijk wat gezwam in staat, kom je eigenlijk tot de conclusie dat het allemaal maar één bedoeling heeft, goed proberen te praten dat de voorstelling vooral ravotten bovenaan stelt op boeiende dans.

Kabinet k herhaalt zich de laatste tijd ook te veel naar ons aanvoelen (kind dat rond de buik gedraaid wordt van een man, kinderen die rond hun as draaien en opspringen en die hier na de inspanning uithijgen enz.). Niet zelden bezorgt promise me ons dus een déjà vu-gevoel. Slechts één zeldzaam moment zijn we onder de indruk. Wanneer twee meisjes op de voeten met hun buik naar boven en tegelijkertijd op hun hoofd staan. Dat levert een knap beeld op. Maar verder dan dat komen we helaas niet.

Een kind steekt de vingers in de mond van een ander die op haar beurt hetzelfde doet zodat ze vervolgens achteroverhellen. Het is een van de betere beelden waarmee de voorstelling begint. Als toeschouwer zie je een van de mannen links zitten met een kind tussen de benen, wat een moment van geborgenheid voorstelt, zeker ook wanneer het kind het hoofd laat hangen. Dat beeld gaat echter deels verloren omdat er ook twee duetten tegelijkertijd aan de gang zijn.

Kinderen zien we hangen op de rug van een ander dat op handen en voeten staat terwijl het bovenste om de zo veel tijd de benen de lucht in gooit. Een kind kruipt de achterwand op om zo op de schouders van een van de volwassenen met de blote voeten te staan. De man stapt naar voren terwijl het kind zich niet vasthoudt. Het staat enkel met de voeten op de schouders van de man en blijft in balans wat meer met acrobatie van doen heeft dan met dans. Een vierkant dan weer een cirkel zien we de kinderen vormen wanneer ze doen alsof hun handen en voeten aan elkaar gelijmd zijn en ze zo verplaatst worden. Het levert een repetitieve ‘Zélie/Téa/Kwint/ … ça va?’-tekst op tussen de zussen Mahaux en de danser.

Het speelse domineert onder andere in het over het hoofd en lichaam springen van een danser, het gooien met krijtstenen (dreigen om die te laten vallen op iemand zijn hoofd of naar iemand te smijten, maar uiteindelijk op verre afstand ervan blijven), ‘sneeuw’ creëren door twee krijtstenen tegen elkaar te schuren boven het haar van een van de meisjes, achteraan de wand aan een touw bengelen, met de tenen verstrikt geraken in het eigen lange haar (wat met stip voor het grappigste beeld van de voorstelling zorgt). Naar de muur wordt er ook gelopen om zo hoog mogelijk een hand te kunnen zetten. En een grote zwarte ballon die wordt opgeblazen tot die stuk gaat.

Naarmate promise me vordert, valt vooral op wat een zootje het allemaal op den duur wordt en hoe chaotisch de scenografie van Dirk De Hooghe en Kwint Manshoven oogt. De vloer ligt bezaaid met krijt. De kinderen leggen zwarte doeken wat helemaal voor een visueel dieptepunt zorgt. Dat zwarte lappentapijt blijkt nodig om tot een van de beelden te kunnen komen naar het einde toe dat moet refereren naar ‘Fire from the sun’ van Michaël Borremans waarin kinderen elkaar besmeuren met bloed. Eerder was de EHBO-kit trouwens al bovengehaald zodat er eentje haar voet kon inzwachtelen.

Thomas Devos zorgt tussendoor voor de live muziek op elektrische gitaar en diens soundtrack wordt ook even voorzien van het geluid van stof die gescheurd wordt, maar ook door het microstatief waaraan een kind gebonden is en die dat meetrekt in het spel. Een ander duo zien we met de nek met elkaar verbonden zijn door een reep zwarte stof.

Dat enkele meisjes bijna de ganse tijd met ontbloot bovenlijf op de scène staan, kan je bezwaarlijk functioneel naakt noemen. Dit neigt naar een verdoken vorm van exhibitionisme. En dan zwijgen we nog over de sadomasochistische laag (eufemistisch wordt dat dan als ‘rauw’ beschreven) die in sommige scènes verweven zit.

Promise me is kortom een met de haren getrokken dansvoorstelling om de muren van op te lopen.

< Bert Hertogs >

Credits:
choreografie: Joke Laureyns, Kwint Manshoven
compositie en live muziek: Thomas Devos
met: Ido Batash, Ilena Deboeverie, Téa Mahaux, Zélie Mahaux, Kwint Manshoven, Juliette Spildooren, Lili Van den bruel
scenografie: Dirk De Hooghe, Kwint Manshoven
dramaturgie: Mieke Versyp, Koen Haagdorens
kostuum: Valerie Le Roy
licht: Dirk De Hooghe
geluid: Lorin Duquesne
communicatie en spreiding: Mieke Versyp
productieleiding: Marieke Cardinaels
fotografie: Kurt Van der Elst
productie: kabinet k, hetpaleis
met dank aan: Les ballets C de la B
met steun van: de Vlaamse Gemeenschap, de stad Gent, Tax Shelter van de Belgische Federale Overheid via Casa Kafka