Recensie Aline ★★★

Geen noemenswaardige verrassingen vallen er te zien in Aline, de film van Valérie Lemercier die vrij geïnspireerd is op het leven van Céline Dion. Dat de film niet Céline heet, komt omdat de wereldster de film niet geautoriseerd heeft. Sterker nog, de twee hebben elkaar nooit ontmoet. En dat is al meteen knudde. Net als veel biopics over de carrière en het privéleven van een superster is ook deze aan de lange kant, hij duurt meer dan twee uur en er had om de spanningsboog wat strakker te maken gerust een kwartier af gemogen. Dat, naast het feit dat het een vrije interpretatie is op basis van datgene wat we voornamelijk al weten, zorgt ervoor dat je niet overdonderd bent na het zien van de film. Er valt dus niets nieuws te zien. Weliswaar is er hier en daar wat om artistieke redenen toegevoegd om de storytelling van de prent kunstmatig sterker te maken. Zo vertelt Aline in deze film aan haar echtgenoot tijdens een maaltijd dat ze zwanger is, wat ook echt gebeurd is. Wat verzonnen is, is dat ze dat doet door ‘BB’ met haar vinger te schrijven in de wortelpuree van haar man.

Het zorgt ervoor dat deze tearjerker soms wat gekunsteld nog wat pathetischer gemaakt wordt, en dat we dan ook met mixed feelings de zaal verlaten. Ook dat ze er onderuit muist om even gewoon vrij in het gewone leven te kunnen stappen nadat ze dat meer dan tien jaar niet heeft kunnen doen waardoor haar crew een concert in Las Vegas dient te cancellen als ze niet op komt dagen, is fictief.

Het matcht niet met de werkethos van Dion, vandaar ook dat we niet meteen denken dat Céline Dion deze film gaat goedkeuren. Wat wel klopt, en dat maken zowat alle artiesten in hun carrière mee, is dat ze na verloop van tijd terug zal hunkeren naar haar anonieme bestaan van voor haar carrière startte. Omdat je weliswaar veel wint, maar ook veel moet afstaan, het dagdagelijkse gewoon over straat kunnen wandelen bijvoorbeeld.

Zeker, de dosis humor (zo zie je het stapeltje servietten beetje bij beetje verdwijnen vermits ze daarop enkele maanden moet schrijven als ze van haar dokter niet meer mag spreken om haar stembanden te laten rusten) konden we best wel smaken. Maar als je Dions carrière zoals wij van in het begin hebt gevolgd, kom je weinig nieuws te weten in deze Aline.

Dat ze het veertiende en jongste kind was van een muzikaal gezin en haar talent al snel ontdekt werd door haar moeder. Dat die een demo op cassette stuurde naar de man die haar manager en man later zou worden op een moment dat ie net zijn grootste ster verloren had. Hij pas weken later die cassette beluisterde, uiteindelijk antwoordde en in zee met haar ging. Haar introduceerde en al meteen meegaf dat ze in interviews moest zeggen dat ze hard werkt, omdat stellen dat ze geboren is met de gave om te zingen pretentieus kan overkomen, wat het publiek niet graag hoort.

Vervolgens liet hij haar naar de tandarts gaan, en gaf hij haar tijd om wat te leven (in een poging dat ze onder moeders vleugels zou geraken) en vooral aan haar Engels te werken. Om vervolgens nadat hij haar ook al in Franssprekende Europese landen gelanceerd had, voor die internationale carrière te laten gaan door haar in het Engels te laten zingen.

Alines privéleven komt ook voorbij. Zo zijn ze allebei verliefd op elkaar maar hebben ze schrik voor het imago van de artieste omwille van het leeftijdsverschil met haar manager. De keuze van de nummers die we horen in de film, moeten vooral dan ook die verhaallijn ondersteunen.

Alines moeder vindt dat het puur zakelijk moet blijven tussen die twee, vindt dat haar dochter beter kan krijgen en jonger. Ze moet ook leren zingen voor het publiek, want in de beginjaren zingt ze eigenlijk alleen maar voor haar manager die ook in de zaal zit. Als ze hem niet ziet zitten, verliest ze wat de controle. Die lijn, die van de vrouw die ook angstig is en onzeker ondanks haar sterrenstatus, komt na verloop van tijd meer op de voorgrond. Als kind wordt Aline geportretteerd als niet al te slim. Tijdens een dictee haalt ze net een vijf op tien. Optreden tot ’s avonds laat blijkt niet goed te matchen met naar school gaan.

De moeilijkheden om zwanger te geraken, komen tevens aan bod. Maar ook hoe ze uiteindelijk zich sleept naar de concerten in Vegas, goed voor steeds een twee uur durende autorit enkel. Hoewel haar manager en man het aan haar verkoopt als ‘gemakkelijk’, zegt ze dan voor het eerst dat ze moet gaan werken. Ze wil gewoon bij haar zoon kunnen zijn dan. Of hoe ook een ster worstelt met een goede work-life balance.

Dat ze geen fan was tijdens de eerste luisterbeurt van ‘My heart will go on’ maar haar man haar vroeg om toch een versie in te zingen, wat mee verklaart waarom ze dubbele gevoelens heeft rond een van haar grootste hits, hoe ze doorbrak met ‘Ne partez pas sans moi’ in 1988 toen ze voor Zwitserland deelnam aan het Eurovisiesongfestival … het passeert allemaal de revue in Aline.

Lemercier zet zelf behoorlijk goed het hoofdpersonage Aline neer. Fysiek lijkt ze zeker naar het einde van de film toe, echter meer op Barbra Streisand, waarvan we posters zien hangen in het begin van de film in de kamer van Aline, die haar idool ook nabootst door witte cirkelvormige klevers op haar nagels te plakken zodat het lijkt alsof ze lange nepnagels heeft.  

In Aline valt het helaas aan de lipbewegingen van Lemercier ook op dat ze de songs niet zelf heeft ingezongen. Dat deed Victoria Sio die het er weliswaar goed van af brengt. De film geeft best wel een goed beeld weer van hoe hard Dion tot nu heeft gewerkt, wat mee verklaart waarom ze haar concerten in het nieuwe Resorts World Theatre in Las Vegas heeft moeten annuleren wegens ernstige en aanhoudende spierkrampen waardoor ze er niet kan optreden dit najaar en voorjaar. Volgens haar zus is ze helemaal op door jarenlang te veel en te hard te werken.

< Bert Hertogs >