Recensie Tick, tick... boom ★★1/2

Wat we ons al jaren afvragen, is waarom heel wat films de jongste tijd per se tegen de twee uur moeten aanschurken zelfs al hebben ze qua storytelling niet al te veel te vertellen. Neem nu Tick, tick… boom, de film van Lin-Manuel Miranda (die gekend is om diens musical Hamilton) naar de gelijknamige musical van Jonathan Larson. Qua verhaal heeft die weinig om het lijf. Musicalschrijver is spe Larson (Andrew Garfield) worstelt al jaren om zijn eerste musical te schrijven die Superbia zal heten. Om de rekeningen te betalen werkt hij in de Moondance diner.

Maar de onbetaalde facturen stapelen zich op naarmate zijn toonmoment voor verschillende producenten nadert. Hij geraakt in tijdsnood. Zijn vriendin Susan (Alexandra Shipp) kan ver buiten Manhattan beginnen als danslerares, zijn vriend Michael, die zichzelf een middelmatig acteur vond, verlaat het artiestenbestaan en ruilt die in voor een goedbetaalde marketingjob.

Nu zijn huisgenoot uit zijn appartement trekt, moet Jon alleen opdraaien voor alle kosten. Op 4 jaar tijd heeft ie maar liefst 14 verschillende huisgenoten over de vloer zien passeren. Jon schuift alle beslissingen voor zich uit of hij mee wil verhuizen met Susan, hoe en wanneer hij zijn facturen zal betalen enz. omdat ie met een writer’s block kampt om dat ene nummer voor Elisabeth te schrijven in het tweede bedrijf. Een tekortkoming waar Stephen Sondheim hem op wees tijdens een luistersessie. Enkele uren voor het grote toonmoment aanbreekt wordt Jons elektriciteit afgesloten. Hij heeft dan nog steeds dat cruciale nummer niet geschreven.

Tick, tick... boom situeert zich begin jaren ’90. Hoewel Larson het gevoel heeft dat hij in tijdsnood verkeert, zijn het eigenlijk Freddy (Ben Levi Ross) die met hem werkt in de Moondance diner en later ook Michael die in tijdsnood komen. Zij blijken HIV positief. En zoals het met een writer’s block gaat, kan je die het best aanpakken door even je gedachten te verzetten. Jon doet dat door te gaan zwemmen, wat een van de knapste scènes oplevert wanneer hij noten ziet verschijnen op de bodem van het zwembad die met 5 repetitieve lijnen aan een blad met notenbalken doet denken.

Maar verder is Tick, tick... boom ons te veel een middelmatig weliswaar genietbaar maar lang speelfilmpje geworden met enkele leuke nummers. Zoals die ene waarin het hoofdpersonage zingt dat het gekken zijn die niet thuis brunchen vermits ze thuis minder zouden betalen dan in de diner. Verder konden we ook wel het nummer smaken waarin Michael het bohémienleventje van het co-housen ruilt (‘Je moet nooit meer over slapende mensen klauteren om je weg naar buiten te vinden’) voor een appartement met parket en ingebouwde kasten.

Jonathan Larson die later deze musical Tick, tick... boom schreef maar vooral gekend is omwille van de musical die hij daarna afleverde, het twaalf jaar lopende Rent op Broadway, een succes dat ie zelf nooit heeft meegemaakt, vermits hij voor de première doorging overleed, krijgt te horen dat Superbia te kunstzinnig is voor Broadway en te duur voor off Broadway. Het advies dat hij van zijn agent Rosa (Judith Light) krijgt, is blijven schrijven terwijl hij van zijn kant dan weer het gebrek aan originaliteit op Broadway in vraag stelt. Anno 2021 is daar nog steeds wel wat van aan …

< Bert Hertogs >