Recensie House of Gucci ★

Een behoorlijk lange zit (2,5 uur) voor een verhaal dat ook veel korter verteld kon worden. Dat is House of Gucci van Ridley Scott (o.a. Alien, Blade Runner, Thelma & Louise, 1492: Conquest of Paradise en Gladiator). De film die gebaseerd is op het boek van Sara Gay Forden is gewoon té lang, té grotesk (niet in het minst door de acteerprestaties) om onder de huid te kruipen, wat ook grotendeels komt door het zware accent van Lady Gaga, shots die erg gekunsteld over komen, het operateske dramatische gehalte en een parade aan pruiken.

House of Gucci vertelt het verhaal rond het modemerk, een familiebedrijf dat het sinds 1993 niet meer is, en hoe dat kwam. Gucci werd opgericht in 1921 door Guccio Gucci. Zijn zonen namen het daarna van hem over en het waren vooral Aldo, Rodolfo en Vasco die het merk vanaf 1952 op de internationale kaart zetten. De eerste winkel buiten Italië was voor NY. Daarna volgden er nog in o.a. Chicago, Palm Beach en Beverly Hills. Ook op de Japanse markt en de Chinese gingen ze hun luxeproducten verkopen. Hun blik was dan ook gericht op Tokio en Hong Kong.

Vasco sterft in 1974. Rodolfo (Jeremy Irons) en Aldo (Al Pacino) hebben dan elk de helft van de aandelen in het bedrijf. Het is daarop dat House of Gucci zich focust. Patrizia Reggiani (Lady Gaga) wordt verliefd op Maurizio Gucci (Adam Driver) tijdens een feestje. Zij is boekhoudster bij het vrachtwagenbedrijf van haar vader. Hij studeert rechten. Omdat hij achter de toog staat, denkt zij dat hij de barman is. Uiteindelijk maakt zij haar een cocktail en komen de twee elkaar nog tegen in de bib. Een romance ontstaat maar zijn vader Rodolfo is tegen het huwelijk. De man trekt dan maar in bij zijn lief en gaat werken voor haar vader. Reggiani is uit op geld en macht, zij laat haar kaarten leggen door Pina (Salma Hayek) en zal steeds uit zijn op meer. Wanneer haar huwelijk strandt, schakelt ze huurmoordenaars in om haar ex te vermoorden. Die heeft zich dan – mede door haar toedoen - naar de top van het bedrijf gewerkt door andere familieleden vakkundig uit te schakelen.

Paolo Gucci (Jared Leto) die zelf ook aan het ontwerpen is geslagen wordt weggelachen met zijn creaties door zijn eigen vader Aldo. In House of Gucci is het echter niet Paolo’s vader maar Maurizio die ervoor zal zorgen dat de politie tijdens een modeshow van Paolo zal binnenvallen en de show zal verbieden omdat het Gucci-merk volgens hem aangetast wordt terwijl het net Maurizio’s vrouw was die Paolo stimuleerde om een eigen lijn te creëren. De familieruzie escaleert wanneer zowel Aldo als Maurizio de belastingdiensten op hun dak krijgen na een tip die uit de familie zelf komt.

Maurizio vlucht met de moto naar Zwitserland waar hij Paola (Camille Cottin) ontmoet en met haar een relatie begint. Aldo moet de gevangenis in wegens belastingontduiking. Eerder kan Patrizia het niet geloven dat hij in de States zo maar toestaat dat er namaak op straat verkocht wordt die van behoorlijk goede kwaliteit is terwijl hij er geen graten in ziet dat gewone mensen de illusie willen wekken dat ze zich echte Gucci producten kunnen veroorloven. Patrizia vindt, niet geheel ten onrechte, dat dit de geloofwaardigheid van het merk onderuit haalt.

Meerderheidsaandeelhouder van Gucci wordt Maurizio in House of Gucci door de openstaande facturen (gerechtskosten) van Paolo. Die komt daardoor in geldnood en zal uiteindelijk zijn aandelen verkopen aan een investeringsbedrijf. Wanneer Aldo vrijkomt, heeft ie door dat Maurizio achter het ganse gebeuren zit en beseft ie dat ie geen andere keuze heeft dan ook te verkopen.

House of Gucci vat zich het best van al samen met een quote die erin te horen is: “Verwar kak nooit met chocolade. Ze zien er misschien hetzelfde uit, maar ze smaken heel anders.“ De film heeft dan wel de looks van een prestigefilm, zeker met zo’n cast, maar de nasmaak is toch eerder die van stront.

< Bert Hertogs >