Recensie Followfollow ★★★★

Met followfollow is choreograaf Koen De Preter terug bij fabuleus. Nadat hij er eerder in 2005 de jongerenproductie .White.Muted.Crash voor neerzette, ging hij dit voorjaar opnieuw op zoek naar jong talent. Uit 120 kandidaten selecteerde hij er elf tussen 13 en 21. De voorstelling die verwijst naar volgen (letterlijk en figuurlijk) of net ontvolgen, focust sterk op de jongerencultuur van vandaag. Zij die opstaan en gaan slapen met hun smartphone. Zij ook die in de jaren ’90 nog niet op deze aardbol aan het rondhossen waren, laat staan dat hun ouders er al met concrete ideeën rondliepen om ze te verwekken. Toch zijn het net die jongeren die de ninetiescultuur omarmen en zich in dito kledij hijsen. Kledij die de choreograaf (die een jaar jonger is dan ondergetekende) ook zelf droeg toen ie op de middelbare school zat.

De nineties was een periode dat alles kon. Met dat verschil dat je duidelijk omlijnde subculturen had met hun gebruiken, muziekvoorkeuren en kledij, dat nu allemaal in de mix gegooid wordt. Een van de danseressen zien we bijvoorbeeld in een t shirt van Nirvana dat ze combineert met een zilverkleurig plooirokje. In de jaren ’90 moest je daar niet mee afkomen, nu kan het. Dat meisje zet trouwens een voortreffelijke dynamische solo neer op ‘What’s up’ van 4 Non Blondes dat vooraf ging door verschillende duo’s die met elkaar in dialoog gingen, net zoals vaak gebeurt bij improvisaties, maar wat ons niet echt kon bekoren.

Followfollow opent ook redelijk gewoon. Alsof het een alledaagse avond voor deze elf is, komen ze een na een binnen gesijpeld alsof het een les lichamelijke opvoeding is. Een kleurrijke drinkbus hebben ze allemaal bij die ze aan de zijkant zetten en uiteraard mag hun smartphone niet ontbreken. Na een tijd zien we een van de eerste sterke beelden die deze voorstelling oplevert, wanneer in het donker hun gezichten half gedimd oplichten door hun schermpjes en ze achter elkaar wandelen waardoor dit tafereel het karakter krijgt van een religieuze processie.

Hun t shirts vormen net als de voorstelling verschillende statements. In fluo groen zien we een #, een ander draagt een ‘No time to waste t shirt’, verwijzend naar de klimaatproblematiek die er ook al was in de jaren ’90, en verder zien we ook een kort shirtje met de regenboogkleuren die de lgbtqi+-gemeenschap steunt, een t shirt van Nirvana en een short met daarop mannetjes die verwijzen naar Keith Harings kunst. Ook in de muziek horen we een statement in Ms. Lauryn Hill’ ‘Consumerism’ dat op verschillende -ism’s varieert bijvoorbeeld.

Het lijkt ook allemaal wat op een turnoefening (inclusief een meisje dat flikflaks uitvoert) in het begin wanneer ze achter elkaar wandelen in de vorm van een slang, van links naar rechts lopen en terug in slangvorm, in een cirkel lopen of wandelen, er een in wijzerzin wandelt buiten de cirkel en een nieuwe plaats inneemt in de groep, waarna anderen hetzelfde doen maar dan door in het midden van de cirkel in wijzerzin te stappen. Ook zien we er eentje op handen en voeten stappen, wat daarna overgenomen wordt door anderen, of waarmee gevarieerd wordt (door even rond te tollen bv.).

De contrasten in de kledij zien we ook terugkomen in de choreografie zelf. Zo laat De Preter de jongeren springen en headbangen (met één been naar voor gericht) op Verdi’s Rigoletto (Mio padre! - Tutte le feste - Si, vendetta door Maria Callas) terwijl hij op de aanstekelijke pompende beats van ‘Scorpia’ van Marco Baily waar wij onszelf op betrappen dat we er niet op kunnen blijven stilzitten, zijn elf performers op het duim omhoog brengen, het fuck you-gebaar tonen, een vuist maken, de L van ‘loser’ voor hun gezicht maken of net een hartje met duimen en wijsvingers na (wat verwijzingen zijn naar emoticons) behoorlijk statisch houdt. Wanneer het nummer gedaan is, is er een jongen die weliswaar nog kei hard in het rond springt terwijl ook het licht dooft. Een mooie ode is dat aan de feestvierder die niet naar huis wil en blijft gaan ook al is het feest al (lang) gedaan.

Licht staat trouwens centraal in deze voorstelling. Zo kiest de choreograaf ervoor dat zijn dansers het witte zijlicht laag op het podium zelf verzorgen met hun smartphonelampjes. Ook bijzonder sterk is het beeld dat ontstaat wanneer ze allemaal verspreid op het dansvlak met de smartphone in de hand die op zaklantaarnmodus staat, hun armen draaien zodat je witte lichtgevende golvende lijnen ziet op ‘Calion’ van Anna Meredith. Of naar het einde toe, een pulserend flashy beeld als de 12 mobieltjes bij elkaar gebracht worden (net zoals vroeger op tv een videowall gevormd werd door verschillende beeldschermen aan elkaar te sluiten) op ‘Obviously’ van Taz & Meeks. Daarna leggen ze de toestellen op de grond naast elkaar voor het publiek en lichten die in verschillende kleuren op wat ook doet denken aan een dansvloer.

Followfollow is kortom een van de weinige dansvoorstellingen door en voor jongeren die ons naarmate de voorstelling vordert steeds meer weet te boeien. In het begin ziet het er allemaal, zoals veel voorstellingen met jongeren, behoorlijk makkelijk en vrijblijvend uit, maar na verloop van tijd merk je dat er wel degelijk een lijn in zit, een narratief dat visueel ook zeer verrassend en verfrissend uitpakt.

< Bert Hertogs >