Recensie West Side Story ★★

60 jaar nadat West Side Story, geregisseerd door Jerome Robbins en Robert Wise, maar liefst tien Oscars won, waarvan die voor beste film, lost Steven Spielberg zijn remake in de Belgische zalen. Hij blijft ontzettend trouw aan de sfeer van het origineel, en voegt context toe (nieuwbouwprojecten in Manhattan, NY drijven de minder begoeden zoals de Puerto Ricanen (de Sharks) weg uit de buurt waar ze wonen,  ze kunnen zelfs een cheque van 500 dollar ontvangen als ze ingaan op de vraag van het stadsbestuur). Wie hoopt dat het verteltempo opgedreven zou worden, het verhaal een update zou krijgen naar een meer hedendaagse tijd (wat Baz Luhrmann 25 jaar geleden met het fenomenale Romeo + Juliet wél lukte) is eraan voor de moeite. Spielbergs West Side Story is bij momenten gewoon saai, de spanningsboog verslapt niet zelden en vooral de expositie duurt met haar veertig minuten tot plotpunt 1 véél te lang. Zo veel tijd heeft Spielberg blijkbaar nodig eer hij Tony en Maria elkaar doet ontmoeten op een schoolbal.

Spielbergs West Side Story duurt in totaal 2 uur en 36 minuten, dat zijn er 4 meer dan de originele prent terwijl Romeo + Juliet verteld wordt op 2 uur tijd.  Het kan dus als de filmmaker de moed had gehad om te knippen in het verhaal in plaats van bij te schrijven. Voor de choreografieën tekende Justin Peck. Die brengt het er goed van af maar zijn scènes – hoewel de massadansmomenten op straat of in de gymzaal best wel wervelend zijn – weten nooit de iconische van de originele film te evenaren. Dat komt ook omdat hij al met al erg trouw is gebleven aan de danstaal van ‘61 en die ook niet de update naar bijvoorbeeld de moderne dans van nu heeft durven geven. Op dat vlak hadden we dus liever Ivo Van Hove achter de camera gezien, Jan Versweyveld als set designer en Anne Teresa De Keersmaeker als choreografe. De Amerikanen zijn blijkbaar niet klaar voor de broodnodige of zelfs radicale moderne update die het werk nodig heeft, en de krampachtige manier waarop op een oerconservatieve manier met dit meer dan 60 jaar oude materiaal (de Broadwaymusical zag in ’57 het levenslicht) omgegaan wordt, dient het verhaal helemaal niet. Na het bekijken van Spielbergs versie van West Side Story valt er overigens iets te zeggen voor de keuze die de Belgen recent op Broadway maakten door het ijdele en in deze versie The American Dream uitademende ‘I feel pretty’ dat hier in een grote luxeketen gebracht wordt, hét symbool voor het klassenverschil maar ook dat van het consumentisme en kapitalisme, te schrappen.

In deze remake horen we dan ook Maria en co met zwaar Spaans accent Engels praten en zingen waar je in ’57 misschien mee weg kon komen maar anno 2021 behoorlijk stereotyperend overkomt. Soms gaan ze over in het Spaans als ze zich niet kunnen of willen uitdrukken in de taal van het land waar ze zich nu in bevinden. Om die onverstaanbaarheid tussen culturen te onderstrepen, wordt enkel het Engels van de film ondertiteld. Je moet dus wat Spaans kunnen om de ganse dynamiek van de dialogen te begrijpen, zo niet ontgaat er je wel wat, en dreig je even af te haken als kijker.

Deze West Side Story, die omwille van zijn love story: jonge vrouw wordt op slag verliefd op jongen en wil meteen met hem trouwen niet van deze nuchtere tijd is, voelt erg artificieel, wat clean en gelikt aan. En er zitten ook enkele inconsequenties/continuïteitsfouten in. Zo kan Tony geen Spaans, hij heeft een spiekbriefje nodig om zijn gevoelens in de moedertaal van Maria over te brengen, maar hij verstaat haar wel wanneer zij Spaans tegen hem spreekt. Ook is het bizar dat we het gezelschap door een gang naar de gymzaal zien gaan waar het schoolbal doorgaat terwijl de live muziek van het orkest dat speelt pas te horen is wanneer de deur van die zaal geopend wordt. Dat strookt niet met de realiteit, die muziek zou al in de gang te horen moeten zijn en het praten moeilijk maken. Rita Moreno doet op een pijnlijke manier aan overacting op een cruciaal moment, wanneer ze als Valentina in haar kruidenierszaak Anita (Ariana DeBose) verkracht ziet worden door The Jets en ingrijpt. De afhandeling van die voor Anita dramatische scène gebeurt naar ons aanvoelen veel te snel, terwijl Spielberg veel banalere scènes net onnodig meer lengte geeft.

Kortom: als er al een reden is om eventueel naar deze remake van West Side Story te gaan, een remake die wat overbodig aanvoelt, dan is het vooral om de muziek van Leonard Bernstein en de lyrics van de recent overleden Stephen Sondheim. In Laser Ultra met Dolby Atmos-geluid komt die muziek het best tot zijn recht. De openingsscène waarin gefloten wordt (links, rechts, achteraan enz.) krijgt zowel iets speels maar ook benauwends mee; je zit als kijker, luisteraar als het ware gevangen in een uitzichtloze situatie. Een van twee rivaliserende bendes waar uiteindelijk drie doden moeten vallen om een einde te brengen aan de haat en de spiraal van geweld tussen hen.

< Bert Hertogs >