Recensie De Kersenvla ★★1/2

Met de Kersenvla zet Abattoir fermé op naar ons aanvoelen té subtiele wijze het theaterwereldje in zijn hemd. Passeren de revue: de regisseuse die haar team helemaal niet in de hand heeft, de schrijver die uit de schaduw van zijn broer wil proberen te geraken, de debutante die geen contract heeft laat staan een manager of agent, de diva ‘de pers is meestal genadeloos … lovend’ die teert op haar cv, 101 outfits meesleurt, op haar pauzes staat en kickt op applaus, en de oudere acteur die er niet voor terugdeinst om naar de borsten van actrices te grijpen. Een man die houdt van humor uit 1905 (zoals doen alsof hij zich mistrapt), meteen vraagt hoeveel vrijkaarten hij krijgt zodat hij zijn familie kan uitnodigen: ‘het zou ongehoord zijn als mijn familie zou moeten afdokken om me aan het werk te zien’, wil weten of er tijdens de repetities iets van catering is voorzien en vindt dat hij geen tekst moet kennen omdat hij de job van souffleurs niet in het gedrang wil brengen.

Danny Tsjechov probeert voor een zoveelste keer uit de schaduw te treden van zijn broer Anton. Schreef zijn broer De meeuw, dan had hij net De albatros klaar. Zette de ene voor een stuk 3 Zusters centraal, dan had de ander 2 broers voor ogen. Hun gemeenschappelijke liefde voor kersen mondde dan weer bij de ene uit in de vorm van De kersentuin, en bij de ander De kersenvla, de vrucht van zeven jaar zwoegen.

De Kersenvla toont het verschil qua aanpak aan tussen traditie, teksttheater dat ontstaat vanuit een lezing van het script waarna de productie zich ontwikkelt en het samen zoeken via workshops naar personages en zo tot iets komen. Absurde vragen worden er gesteld waarom zij in de tekst moeten gaan, en niet andersom wat een ‘Wij gaan in bad, het bad niet in ons’ oplevert als antwoord. Vervolgens worden er ook basisvragen als ‘Wat is het nut van een tompoes?’ gesteld en dat vergeleken met het nut van theater. Het ene biedt korter genot dan het ander. Welke methodiek ze zullen hanteren? Hun rol worden en dus wekenlang rondlopen in de echte wereld als hun personage of gewoon revolutionair zichzelf zijn op de bühne? Feit is dat ze ‘allemaal groots zijn op een scène of klein als het moet.’ Maar de ene ziet acteren als kunst, terwijl de ander dat behoorlijk relativeert met ‘Het is doen alsof hoor.’

De Kersenvla, waar we twee keer naar onze klok tijdens keken omwille van de bij momenten danig verslappende spanningsboog, is kortom als een omelet van drie Fabergé-eieren. Je kan er eens goed om lachen. Maar het stilt je (cultuur)honger niet. Da’s niet erg. Neen, dat geeft niet.

< Bert Hertogs >

Credits:

tekst en regie Stef Lernous | spel Kirsten Pieters, Ellen Sterckx, Chiel van Berkel, Tine Van den Wyngaert, Louis van der Waal | decor- en lichtontwerp Sven Van Kuijk | techniek Sven Van Kuijk, Thomas Vermaercke | productie Abattoir Fermé | in samenwerking met kunstencentrum nona | met de steun van de Vlaamse Gemeenschap | foto Stef Lernous