Recensie Mise en place ★★★★

Surrealistisch, absurd en filosofisch. Dat is Mise en place van cie Barbarie en Theater Stap dat in hetpaleis in première ging voor zes-plussers. Een voorstelling over er zijn of er niet zijn, to be or not to be that’s the question. Over het ik, maar niet over ‘je’ want dat is – boventiteld – voor volgende week. Over niet op een lijst staan hoewel je er toch bent. ‘Nee, ik ben hier alleen.’ – ‘Ik ben hier ook alleen, aangenaam!’ klinkt het onder andere hartverwarmend in een dialoog die samen alleen zijn verwoordt in een individualistische samenleving als de onze.

‘Ik was u opgevallen’ – ‘Nee, hij was mij opgevallen’ klinkt het waarna Amber Goethals een bommetje dropt: ‘Bewijs het maar dat jullie er zijn als het niet op papier staat.’ Het is een van de vele statements die voorbij zoeven in deze voorstelling maar als je er verder over gaat nadenken, gaat het ook over mensen zonder papieren, die door onze samenleving niet (h)erkend worden en dat er zijn of er niet zijn uiteindelijk uitdraait op een afspraak, een conventie tussen mensen. Zij is het ook die de methodologische twijfel (die o.a. Descartes hanteerde) bovenhaalt door als enige te stellen dat ze niet zeker is dat ze er is terwijl al de rest op die vraag wel een (theater)stap vooruit zet.  

Maar hoe definieer je dat ik dan in de ruimte? ‘Ik ben tot hier en de rest is niet van mij’ klinkt het uit de mond van Karolien De Bleser die er altijd te laat is (soms zelfs zonder broek aan). ‘Ik denk echt niet dat ik hier ben.’ blijft het vervolgens twijfelachtig klinken. ‘Ik ben afwezig. Weg.’ waarop de hilarische repliek volgt: ‘Voor iemand die hier helemaal niet is, bent u wel heel wat aandacht naar u toe aan het trekken. U bent wel heel aanwezig om hier niet te zijn.’

Er zijn of er niet zijn, de kern van theater brengt Mise en place ook binnen via de deur. Twee nooddeuren om precies te zijn die het verschil tonen tussen binnen en buiten, er zijn en er niet zijn. Of toch alleszins die illusie wekken. Ook het geluid speelt met surround-effect op de scène met de zin ‘Ik ben hier’ die rechts vooraan, links vooraan, achteraan enz. te horen is waardoor de voorstelling ook de gedesoriënteerde/hallucinerende/spooky toer op gaat, ook wanneer die rechter nooddeur naar voor en achter gaat, waardoor de voorstelling zeker naar het einde toe haar focus en dat van het publiek ook wat verliest hoewel we als meerwaardezoeker toch ook nog aan onze trekken komen wanneer ze het bijvoorbeeld over de ‘korte beentjes’ van ‘ik’ hebben, wat tevens een verwijzing is naar de letters die ‘ik’ vormen en het puntje op de ‘i’ ook gezet, in dit geval gehesen moet worden.

Mise en place start sterk, het midden is ook meer dan degelijk, maar naar het einde toe verliest de voorstelling onze aandacht, wat wellicht ook te maken heeft dat ie een uur duurt, wat net tien minuten langer is dan een lesuur. Net dan verslapt de spanningsboog waardoor wij geneigd zijn om de makers toch aan te raden daar 5 tot 10 minuten van te schrappen om zo tot iets subliems en gebald te komen, als een papierprop waar ik op sta.

< Bert Hertogs >

Credits:
concept: cie barbarie (Liesje De Backer, Karolien De Bleser, Amber Goethals, Lotte Vaes, Sarah Vangeel), Renée Goethijn
spel: Liesje De Backer, Karolien De Bleser, Ann Dockx, Amber Goethals, Jan Goris, Luc Loots, Leen Teunkens, Lotte Vaes, Sarah Vangeel, Rik Van Raak, Anke Verwaest
regie: Renée Goethijn
regie-assistentie (stage): Marie-Christine Verheyen
scenografie: Michiel Van Cauwelaert
muziek: Ciska Thomas
kostuum: Viviane Van der Poel
geluid en techniek: Saul Mombaerts, Koen De Saeger
productie en technische realisatie: hetpaleis, cie barbarie, Theater Stap, BRONKS, KOPERGIETERY
met steun van: Tax Shelter van de Belgische Federale Overheid via Casa Kafka