Recensie Inside Dalí ★★★

Sinds vandaag kan je in de Sint-Niklaaskerk in Gent naar de digitale kunsttentoonstelling Inside Dalí. Een immersive ervaring bieden de projecties van Dalí’s kunst in deze lichtkerk nog tot 15 mei 2022. Maar het is vooral de spiegelzaal die met haar Droste effect de werken nog surrealistischer maakt (maar door de herhaling ook banaler, een effect waar popartkunstenaars zoals Andy Warhol, in zijn geval bv. in 5 Deaths on Orange, ook mee speelden) dan ze al zijn en ons het meest van al wist te bekoren.

(lees steeds verder onder de afbeeldingen)

(c) Bert Hertogs

Toegegeven, we hebben al behoorlijk wat immersive expo’s achter de kiezen. Die van Klimt (Brussel) en Inside Magritte (Luik) stelden bijzonder teleur. Van Gogh en Monet (beide in Brussel gezien) vonden we dan weer wel top. Sommige kunstenaars lenen zich beter tot dit medium dan andere lijkt het wel. Maar we moeten ook toegeven dat er gewoon bijzonder veel kwaliteitsverschil is tussen de digitale ervaringen. Net zoals bij concerten met hologrammen, zit het ‘m vaak in de afwerking en de details bij immersive experiences. Op dat vlak is Inside Magritte wellicht een van de zwakkere expo’s die we dit jaar zagen.

(c) Bert Hertogs

Ook Inside Dalí mist soms verfijning in de elementen uit schilderijen die uitgeknipt zijn en 270 graden geprojecteerd worden. En de overgangen voelen soms ook wat screensaverachtig aan. Terwijl je in La Boverie gewoon in een black box naar alles kijkt, een kale ruimte die je een afstandelijk en anoniem gevoel bezorgen, koos Inside Dalí voor een kerk. En dat vormt absoluut een meerwaarde om in die omgeving naar religie refererende werken te kijken zoals ‘The Temptation of St. Anthony’ uit 1946, ‘Madonna of Port Lligat’ uit 1949, ‘Leda Atomica’ dat uit hetzelfde jaar dateert, ‘Christ of Saint John of the Cross’ uit 1951, ‘Crucifixion (Corpus Hypercubus)’ uit 1954 of ‘The Ecumenical Council’ uit 1960. Het is in de jaren ’40 dat Salvador Dalí overigens voor het eerst meer voor traditionele iconografie koos en religieuze thema’s in de manier waarop hij de klassieke wereld en de Renaissance trachtte na te bootsen.

(c) Bert Hertogs

Dalí’s vader was een atheïst, zijn moeder kwam dan weer uit een devote katholieke familie. Dalí zelf was niet gelovig, wel een extreme narcist die er alles aan deed zodat zijn naam onsterfelijk zou kunnen worden. Zo liet ie zich zeer vaak fotograferen. Bij het binnenkomen van de lichtkerk zie je dan ook meteen aan een paneel enkele foto’s afgedrukt. Dat ie hetzelfde standpunt rond religie had als zijn vader, is te zien in Dalí’s films ‘Un Chien andalou’ en ‘L'Age d'or’ waarin hij priesters afschildert als corrupt, onwetend en hypocriet. In de jaren ’40 zal hij zijn vrouw Gala echter schilderen als een renaissance Madonna in ‘Galarina’. In 1949 ging hij op privé-audiëntie bij Paus Pius XII en tien jaar later nog eens bij Paus Johannes XXIII. Zo sloot ie zich toch aan bij het katholicisme naar het einde van zijn leven toe. In 1989 kreeg hij dan ook de laatste sacramenten.

(c) Bert Hertogs

Dalí was beïnvloed in zijn kunst door verschillende kunstenaars. Ook dat toont Inside Dalí. ‘Geological Echo: The Pietà’ uit 1982 vormt bijvoorbeeld een hommage aan Michelangelo's eerste Pietà. In ‘The Ascension of Saint Cecilia’ uit 1955 herinterpreteert hij dan weer ‘Saint Catherine of Alexandria’ van Rafaël. Ook ‘Galarina’ uit 1947 is een ode aan deze Italiaanse kunstschilder waarin je diens ‘La Fornarina’ kan zien. Magritte en Dalí ontmoetten elkaar in 1929 in de hoofdstad van Frankrijk. Dat er wederzijde beïnvloeding was tussen beide kunstenaars is onder andere te merken in Dalí’s ‘Het raadsel van de begeerte’ uit 1929 en Magrittes ‘Les reflets du temps’ uit 1928, Dalí’s ‘Venus van Milo met laden (en pompons)’ uit 1936/1964 en Magrittes ‘Les menottes de cuivre’ uit 1931, Magrittes ‘La représentation’ uit 1937 en Dalí’s ‘Een paar met het hoofd vol wolken’ uit 1936.

< Bert Hertogs >

Meer info en tickets : Dalíexpo.be
Reken een half uur tot max. een uur voor een bezoek aan deze expo.