Recensie Nachtwacht De dag van de bloedmaan ★

Niet geschikt voor (gevoelige) kleine kinderen (er vloeit zoals de titel al zegt bloed) en kijkers die vinden dat acteren meer moet zijn dan het afdrammen van tekst. Dat is Nachtwacht De dag van de bloedmaan, de derde Nachtwachtfilm ondertussen van Studio 100 en Ketnet na De Poort der Zielen uit 2018 en Het Duistere hart uit 2019. Centraal in deze film staat het weerwolvenrijk, kortom de roots van Wilko (Giovanni Kemper). Daar is een machtspel aan de gang. Bardal (Guga Baul) vindt dat het genoeg is geweest, dat in vrede leven met andere volkeren. Hij wil terugkeren naar de tijd dat de sterkste aan de macht was, en laat Lupino (Begir Memeti), de huidige leider, neerschieten met koud vloeibaar zilver.

Lupino is Wilko’s vader die er moeite mee heeft dat zijn zoon voor een andere aanpak gekozen heeft om de vrede te bewaren, door zich aan te sluiten bij de Nachtwacht. Rhea (Nora Gharib) is Wilko’s zus. Gharib is de enige die op het grote scherm over star quality beschikt. In die mate dat ze zo uit een ander universum, dat van Black Panther zou kunnen komen terwijl alle andere acteurs eruit zien alsof ze deel uitmaken van een amateurtoneelgezelschap. Gharib zet haar personage (zeker wanneer Lupino stervende is) voldoende doorleefd, met empathie neer, terwijl de rest (ook Wilko) er zo goed als maar wat bij staat en ernaar kijkt.

Het is lang niet het enige problematische aan Nachtwacht De dag van de bloedmaan dat ons nochtans wel kon bekoren omwille van de feministische (Rhea zal de nieuwe leider kunnen worden als Wilko dat niet wil) en emancipatorische laag (de witte mannen worden immers afgeschilderd als barbaarse wildemannen met lange haren).  Hoewel de film aan een lekker tempo start, valt die echter al snel stil omdat er te veel uitgelegd moet worden (wat een zonsverduistering is, de achtergrond rond het weerwolvenrijk …). Helemaal ergerlijk wordt het als ook dat nog eens zich voordoet bij het laatste plotpunt naar de finale toe wanneer er meer info gegeven moet worden over de bloedmaan en de maanbeker. Kortom: zowat alle beleving en spanning wordt zo uit het verhaal gezogen. Het toont nog maar eens aan hoe van de pot gerukt het is dat maar liefst 5 man mee aan de schrijftafel zat van dit verhaal en dat gewoon té veel is om tot een goed resultaat te komen. Hoe meer mensen zich doorgaans ergens mee moeien, hoe groter het risico dat het eindresultaat er ook naar is.

Zeker, wanneer de bloedmaan er uiteindelijk is en er in de montage gekozen wordt voor een rode filter, die daarna wanneer de zaak opgelost is geraakt, ingeruild wordt voor een groene, levert dat vooral voor de ouders (en de jonge kijkers) een duidelijke visuele cue mee. Maar qua beeldvoering werkt Nachtwacht De dag van de bloedmaan helaas ook behoorlijk tenenkrullend. Wanneer Vlad, Keelin en Wilko in het boek van Vega terecht zijn gekomen zien we de 4 acteurs behoorlijk lang naar links ter plaatse stappen achter elkaar terwijl er getekende achtergrond, die van een bos voorbijschuift. Dat is zo overduidelijk opgenomen voor een green key en de bewegingen zijn zo artificieel van de acteurs als wat dat het gewoon lachwekkend om zien is, net als het bedroevend zwakke niveau van het traditioneel dansen en vechten met stokken in het weerwolvenrijk. Het taalgebruik van Keelin is bij momenten ook bijzonder stroef en formeel. Bijvoorbeeld wanneer ze Lupino aanspreekt en ‘alle partijen’ zegt in plaats van ‘iedereen’. En Saartje Vandendriessche? Die blijkt de enige die tegen ‘woker/anti-bodyshamer’ (althans zo lijkt ie zich toch voor te willen doen online) Sven De Ridder ‘kabouter’ mag zeggen en daar nog voor betaald wordt ook. Faut-le faire.

1 ster kortom voor Nachtwacht De dag van de bloedmaan, en die is voor de enige ster in deze prent: Nora Gharib. Al de rest mag zich gaan aanbieden bij het dichtstbijzijnde amateurgezelschap.

< Bert Hertogs >