Recensie Spencer ★1/2

Een tergend trage state of mind-film die bulkt van de metaforen. Dat is Spencer, de fabel naar het leven van prinses Diana door regisseur Pablo Larraín geworden. Hoewel we de instrumentale muziek van Jonny Greenwood best konden smaken, die de mentale gezondheid (die glissandi naar beneden van de strijkers, dan weer de koperblazers die van zich laten horen) van Diana mee vorm geven, hebben we maar liefst 3 keer op onze klok gekeken tijdens deze net iets minder dan twee uur durende prent. Na 50, 80 en 100 minuten om precies te zijn. Het vertelritme van de film gaat enkel in het begin en op het einde de hoogte in wanneer Diana (en haar zonen) zich onttrekken van het protocol en proeven van de vrijheid. Het keurslijf waarin de prinses gestoken wordt past haar niet.

We zijn december 1991 in Spencer dat Steven Knight schreef wanneer Diana (degelijk neergezet door Kristen Stewart) verdwaald de weg vraagt. Ze is zelf met haar wagen een eindje gaan rijden om wat frisse lucht op te doen want het leven aan het hof werkt voor haar verstikkend. Ze wil gewone conversaties kunnen voeren, maar dat kan ze enkel met haar kleedster Maggie (Sally Hawkins) die in haar fantasie lesbische gevoelens voor haar koestert.

Diana laat steeds op zich wachten. Al bij de start van Spencer is iedereen al gearriveerd, ook de Queen en haar echtgenoot in Sandringham House in Norfolk, maar is zij er nog niet. Dat is tegen alle protocol in want die voorschriften willen dat de Queen als laatste toekomt. Ook aan tafel laat de prinses van Wales constant op zich wachten omdat ze met mentale issues kampt en een eetstoornis heeft. Ze steekt immers steeds twee vingers in de keel om zo te kunnen overgeven. Ook daar kan je een metafoor in zien, dat ze moet kotsen van het koningshuis. Als we haar en haar zonen horen klagen dat het er te koud is, en dat de verwarming warmer gezet zou mogen worden in hun kamers in plaats van dat ze extra dekens zouden moeten krijgen, is dat ook een statement rond de kilte van het koningshuis.

Drie dagen zal ze doorbrengen in Sandringham House, kerstavond, kerstdag en tweede kerstdag. Omdat het traditie is. En de traditie wil dat alle gasten gewogen worden bij aankomst, iets waar Diana zich wil tegen verzetten, maar uiteindelijk instemt. Drie dagen lang wordt er vooral (veel) gegeten en gedronken. En naar elkaar beoordelend gekeken, want elke dag en elk dagdeel ervan zal Diana een andere jurk dragen. Bedoeling is dat de gasten na de feestelijkheden twee kilo bijgekomen moeten zijn. Maar Diana valt af…

Beslissen wat ze aan zal trekken wordt niet aan haar zelf overgelaten. Daarvoor dient de kleedster. Hoewel die groene jurk perfect bij de soep past die voorgeschoteld wordt, zou ze liever zwart dragen in combinatie met het parelsnoer dat ze van Charles kreeg, hetzelfde dat Camilla ook ontving als cadeau. Hun affaire is haar dus bekend. Maggie ziet echter niet in waarom Diana zwart zou moeten dragen, het is toch niet de tijd van rouwen voor haar, wat aantoont dat ze ofwel niet op de hoogte is, of de schijn hoog ophoudt rond de echtelijke ontrouw van Charles.

Dat de fazanten puur voor de sport (net als bij kleiduifschieten) door de mannen neergeschoten worden, is nog zo’n metafoor. Diana roemt de schoonheid van de beesten maar stelt ook dat ze dom zijn en vereenzelvigt zich ermee. Ook met de rode jas van Bertie, de vogelverschrikker. Een jas die ze door Maggie wil laten herstellen omdat ze nostalgische gevoelens koestert aan Park House waar ze geboren werd en haar kindertijd doorbracht. In een van de scènes vlucht ze weg van de feestelijkheden, knipt ze de schrikdraad (alweer een metafoor) door en belandt ze zo bij haar vroegere thuis dat dan aan het verkommeren is.

Ook het boek van Anna Bolleyn en de hallunicaties die ze rond haar heeft, vormen een metafoor en gelijkenissen met Diana’s leven. Het enige gezongen nummer dat in Spencer te horen is, is ‘All I Need Is a Miracle’ door Mike & the Mechanics. Dat had ze nodig om bevrijd te geraken maar was haar niet gegund.

< Bert Hertogs >