Recensie Bittersweet sixteen ★★

‘Is dees ne musical? Ik hoop zo hard van ni, gast!’ Yep, de tieners die naast me zich een cosy seat hebben toegeëigend en daar uiteraard niet voor betaald hebben – duhuh – hebben zich kennelijk goed geïnformeerd voor ze naar Bittersweet sixteen trokken, de dramedy van familiebedrijf Verheyen-Willaert. Dochter Anna schreef het scenario, papa Jan en mama Lien zaten mee op de regisseursstoel.

Bittersweet sixteen gaat over Lotte (Yana Steenhout die heel naturel en sterk acteert). Zij ziet dat haar moeder Samantha (Tine Embrechts) een lesbische relatie begint met Jo (Joke Devynck), de moeder van Astrid (Ninalotte Roose) die leerkracht Frans is en coach. Lotte en bij uitbreiding al wie niet tot het kliekje van de A’s hoort, wordt gepest door Astrid die haar vriendinnen vooral kort houdt. Alle aandacht moet naar haar gaan. Zowat alles en iedereen heeft ze van Lotte afgepakt. Recent ook Fleur (Ayco Weets) die terug op school is na haar ‘kankerverlof’. Lotte is al beste vriendinnen met Fleur sinds de kleuterklas en plots lijkt ze haar niet meer te zien staan. De komst van Fleur in Astrids clubje, waar Lotte ooit nog toe behoord heeft, betekent de exit van Amber (Emma Van Raemdonck) bij hen. Zij is nu het recentste slachtoffer geworden van Astrids vernederingen die kennelijk enkel de leading lady wil zijn van een even vriendinnengroepje.

Kat (Nell Cattrysse wiens acteerervaring duidelijk merkbaar is tussen de rest van de jongerencast), die een kat heeft die ze Mens heeft genoemd, doet zich voor alsof ze het niet breed heeft thuis terwijl ze best wel een comfortabel leventje leidt. Dat ze een relatie begint met David (Aaron Blommaert) wekt jaloezie op bij Astrid. Het is haar ex die ze zelf gedumpt heeft. Maar ze stelt zijn trouw op de proef tijdens een waarheid durven of doen-spelletje.

Alexa (Imea Denooze) geraakt met Tymen (Zion Luts) aan de praat op een feestje, het is te zeggen, echt vlotten doet die ‘hey’ – ‘hey’ opener niet echt tot zij initiatief neemt, iets wil proberen en hem kust. Na twee maanden relatie heeft hij enkel nog maar aan haar borsten mogen zitten. Tot ze uiteindelijk toestemming geeft om verder te gaan dan dat op een glijbaan in de speeltuin met zicht op de kathedraal van Antwerpen. Helaas pindakaas, in plaats van een tiltbeweging naar beneden kiezen de Verheyens voor een naar boven en moet de meerwaardezoeker, voor zover die dit soort films bekijkt, de toren van de kathedraal zien als een penis in erectie en het reuzenrad als een lichtgevend gat (waar we later in deze recensie op terugkomen, lees dus vooral verder).

Stefanie (Stien Edlund) gaat dan weer gebukt onder het fake news en de roddels die een eigen leven gaan leiden wanneer ze samen met Youssef (Jerome Plattenbos) The sound of music heeft gekeken. Het verhaal wordt zo opgeklopt dat ze een trio zou gehad hebben. Van Youssef werd tot dan gedacht dat ie gay was. Een andere versie stelt zelfs dat ze zwanger is geraakt. Angel (Steffi Mercie) is de minst snuggere van de A’s, maar wel een babysitster waar een homokoppel op kan rekenen, ook al moet ze naar een feestje. Wanneer Tymen Alexa met de baby ziet waar Angel op babysit, denkt hij dat het daarom is dat hun relatie om zeep is. Max is al achttien, heeft al moeten dubbelen, en daar wordt handig misbruik van gemaakt zodat ie shotjes kan regelen op een feestje voor wie nog geen achttien is. Hij grijpt véél te hoog door Astrid te willen verleiden, en zelfs als ze stelt dat als het voortbestaan van de mensheid er zou van afhangen, ze ook dan nog geen seks zou willen hebben met hem, geeft ie de moed niet op.

Bittersweet sixteen weet geen tempo te vinden, en het lijkt wel alsof ie dat te danken heeft door zijn eigen slow motion bij het introduceren van de A’s in de gang van de school. Er had dus makkelijk een kwartier af gemogen. Naast de platte humor rond seks: ‘Wilt gij eens van mijn banaan proeven?’, ‘een boor’ en ‘een gat’ die respectievelijk als synoniem gebruikt worden voor penis en vagina is vooral de ongegeneerde product placement storend. Van een wafelverkoper, over een kledijwinkel, een autosupermarkt, een energiedrank, een vastgoedmaatschappij, een bepaalde ervaring die een bioscoopgroep in sommige complexen aanbiedt, een recente Vlaamse slasherfilm tot een biermerk … het passeert allemaal de revue. Het is vooral on-ge-zien véél product placement dat we te zien krijgen én het ligt er te dik op.

Sven De Ridder heeft in Bittersweet Sixteen een bijrol als leerkracht. Krijgt zijn personage Vega in de derde Nachtwachtfilm nog ‘kabouter’ te horen, dan is zijn bijnaam hier onder de tieners het ironische ‘De Reus’. De award voor acteur die de meest gebodyshamede personages dit jaar neerzet terwijl hij zelf een lans breekt in het dagelijkse leven tegen bodyshaming, kan niet anders dan op zijn naam komen dit jaar. Wat vooral daarbij interessant om mee te geven is, is dat de kijkers van deze twee recente films nooit meegegeven wordt dat dit niet ok is, zo lachen met iemands uiterlijk. En toch heeft De Ridder zijn akkoord gegeven om in deze films te acteren. Het lijkt er dus op dat ie soms zijn principes opzij zet voor plat (commercieel) opportunisme.

Tussen alle sluikreclame door in Bittersweet Sixteen hopen wij alvast dat die gouden ballonnen die een paar keer in beeld komen na het feestje van Lotte de sequel aankondigen: ‘Wet teen sex’. Dát te zien krijgen zou wellicht de aandacht van de tieners naast ons en de onze langer kunnen vasthouden. Want die spanningsboog van Sweet Sixteen is maar aan de slappe kant. Gevolg: Clueless blijft met een ongeëvenaarde Alicia Silverstone onze favoriete tienermeidenfilm allertijden.

< Bert Hertogs >