Recensie The Matrix Resurrections ★★

Bijna twee uur en half duurt The Matrix Resurrections, de vierde prent uit The Matrix-reeks ondertussen. Dat is véél te lang. Maar liefst drie keer keken we dan ook naar onze klok tijdens de film. De eerste keer al nadat ie iets meer dan een uur bezig was. Het grootste probleem met de film is dat ie zichzelf te vaak en te veel moet uitleggen waardoor je als het ware lijkt te kijken naar een audiovisuele handleiding voor en van het verhaal. Dat drukt de beleving, al konden we het metaverhaal wel smaken over de franchise in de franchise waarin ook de productiemaatschappij vernoemd wordt wat ook nog eens dunnetjes en zelfrelativerend overgedaan wordt na de aftiteling tijdens een brainstormsessie om de volgende The Katrix te noemen, en dus te focussen op katfilmpjes (die nog steeds erg populair zijn op social media). Ze vinden dat misschien een goed idee, maar wij vinden dat toch eerder dèjà-vu.

Humor is overigens in vergelijking met Marvelfilms zelden aan de orde in The Matrix Resurrections dat zich te veel au sérieux neemt. Er is welgeteld één leuke scène waarin we Neo (Keanu Reeves) vanop de grond een poging zien ondernemen om te vliegen. Iets wat hem niet lukt. Trinity (Carrie-Anne Moss) blijkt dat wel te kunnen, en zij is dus dé heldin van de film, qua feministische laag kan dat tellen. Zij is het die tegelijkertijd bevrijd wordt én bevrijdt. Verder zijn er verwijzingen naar Bugs Bunny, onder andere in de zin: ‘What’s up, Doc?’

Rond die twee draait het dan ook allemaal in The Matrix Resurrections van Lana Wachowski. Thomas Anderson (Keanu Reeves) die The Matrix ontwikkelde, kampt steeds meer met mentale issues en krijgt fictie van realiteit niet meer van elkaar gescheiden. Hij volgt dan ook therapiesessies, wat de film zeker voor een deel ook een state of mind-film maakt.

Dat ie realiteit en fictie moeilijk van elkaar weet te scheiden, komt ook omdat hij personages in The Matrix heeft ontworpen naar zijn eigen leven toe. Zijn baas Smith (Jonathan Groff) komt erin voor met diens kat déja-vu, dat een evenement herhaalt dat net gebeurd is in The Matrix wanneer de code veranderd werd. Trinity is dan weer gebaseerd op een echte vrouw waar hij gevoelens voor had. In The Matrix Resurrections zijn het The Machines die nadat ze Neo naar de nieuwe Matrix hebben getransformeerd, nu Trinity moeten zien te bevrijden. Smith maakt het Neo en de anderen knap lastig door bots in te zetten, die zich onder andere uit het raam smijten als bommen terwijl Neo en Trinity die dan Tiffany is geworden proberen te ontsnappen aan de menselijke bommen en het zware geweld van flikken en helikopters dat op hen afkomt. Op zo’n momenten, tijdens fantastische actiescènes is The Matrix Resurrections op zijn best. Wanneer we een no brainer-film te zien krijgen dus. Maar de prent wil duidelijk ook te hard de nerds/geeks pleasen met een gigantische stroom aan eerder technische data waar een kat zijn jongen op den duur in verliest.

Zion is naar de knoppen en het nieuwe menselijke bastion, de zusterstad Io is bedreigd nu Neon die lange tijd in een capsule in leven gehouden werd, ernaartoe is gebracht door machines die een bondgenootschap hebben gesloten met de mensen na de machine-oorlog. Eigenlijk zijn we 60 jaar verder maar zowel Neo als Trinity zien er nog steeds als twintigers uit door de aanpassingen die de machines met hun lichamen uitvoerden. De oude leidster van Io (Jada Pinkett Smith) wil haar bastion beschermen en is dus aanvankelijk geen voorstander om Trinity/Tiffany te gaan bevrijden uit haar capsule. Uiteindelijk stemt ze toch in, ook omdat iedereen zoals Bugs (Jessica Henwick) en Morpheus (Yahya Abdul-Mateen II) achter dat idee staat. Neo eist van The Analyst (Neil Patrick Harris) die zich als Andersons therapeut voordoet om diens dromen beter te begrijpen en hem tegelijkertijd in The Matrix behouden, dat hij Trinity/Tiffany vrijlaat als dat haar eigen wil is. Zij moet kiezen voor haar familie als Tiffany of inzien dat ze eigenlijk Trinity is.

< Bert Hertogs >