Recensie Back to the future the musical ★★★★

Een heerlijke hilarische nostalgische trip. Dat levert Back to the future the musical. Je leest het goed, van de film uit 1985 is er nu een musicalversie met muziek van Alan Silvestri en teksten van Glen Ballard. Het boek is van Robert Zemeckis en Bob Gale. De musical ging in 2020 in première in Manchester, en loopt nu al minstens tot 3 juli 2022 in het Adelphi Theatre in Londen. De show is maar liefst voor 7 WhatsOnStage Awards genomineerd waaronder die voor beste musical, beste mannelijke hoofdrol en bijrol, beste lichtontwerp, beste geluidsontwerp, beste video ontwerp en beste decorontwerp. In Londen kan je gerust van een Back to the future revival spreken en die is helemaal terecht. Het is een van de grappigste shows van het moment met een heleboel easter eggs in, straffe video- en lichteffecten én een joekel van een special effect als finale: ‘Where we’re going we don’t need roads.’

Zeker, back to the future zal heel wat mannen die, net zoals wij, de veertig zijn gepasseerd kunnen bekoren. Ook zij die houden van technische snufjes, van tot de verbeelding sprekende auto’s én sci-fi. Maar Back to the future is uiteraard ook meer dan dat. De musical focust vooral op de precaire situatie waar Marty (wij zagen understudy Will Haswell aan het werk die doorgaans Marty’s broer Dave speelt) zich in bevindt wanneer hij terug in de tijd geflitst wordt en in 1955 belandt. Zijn moeder Lorraine, dan nog een tiener, zal verliefd op hem worden, wat een indrukwekkende Rosanna Hyland bezingt in het fijne finalenummer voor de pauze: ‘There’s something about that boy’.

Marty moet ervoor zorgen dat ie Lorraine toch weet te koppelen aan zijn vader George (Hugh Coles in een uitmuntende komische rol, wat die neerzet qua slungelige hand- en beenbewegingen is gewoon om van te smullen! En verder mag hij ook vakkundig dollen met de klassieke musicalballad in ‘My Myopia‘.) zo niet zullen zijn broer, zus en hij verdwijnen op de foto uit de toekomst omdat ze dan niet gemaakt zullen zijn worden en de geschiedenis dus herschreven dreigt.

Dat Back to the future the musical zowel zich afspeelt in 1955, 1985 en in de 21ste eeuw zorgt er voor dat de muziek de eclectische kaart kan trekken en dat niet in het minste ook de bijrollen kunnen schitteren. Cedric Neal mag dat onder andere doen in het uiterst swingende ‘Gotta Start Somewhere’, ‘Deep diving’ en ‘Earth angel’. Roger Bart mag stevig contrasteren wanneer Emmett Brown zijn droom over de 21ste eeuw beleeft aan het begin van het tweede bedrijf met een hyper modern klinkend en ogend ‘21st century’ om later in dat deel het dromerige ‘For the dreamers’ te brengen. Haswell mag enkele hits die de musical gehaald hebben in het tweede bedrijf ook laten horen zoals ‘Johnny B. Goode’ en ‘The power of love’. Dat laatste nummer is ook heel even in het eerste deel te horen terwijl Marty te horen krijgt van het schoolhoofd: ‘That song is crap’ wat uiteraard moeiteloos op de lachspieren werkt.

Verder refereert Back to the future the musical onder andere naar Pac-man (zowel visueel als qua sound wanneer Marty een versterker stuk speelt, krijgen we het geluidje te horen uit die videogame wanneer een spookje gewonnen heeft), en naar een andere videogame wanneer Emmett de trappen neemt naar de klok van Hill Valley. Tijdens ‘It works’ zien we zes streelmeisjes aan de wagen, de DeLorean time machine, komen om die te verafgoden, wat ook gebeurt op autosalons. Het foute en stoute van de eighties waarbij vrouwen in hun stereotiepe rol kropen, werkt hier komisch maar het toont vooral ook aan hoe onze samenleving veranderd is ten aanzien van vrouwen. Heerlijk is ook de draak die de musical steekt met vroeger (zo wordt er gewoon open en bloot reclame gemaakt voor DDT en asbest) en nu (‘Ik droomde over 2020. Dat er geen oorlog zou zijn. Geen misdaden. En geen ziektes.’ waarna Bart overdreven theatraal hoest). Stany Crets zien we hier in eigen land kortom nog wel mee aan de slag gaan.

< Bert Hertogs >