Recensie Luzia | Cirque du Soleil ★★★★1/2

25 jaar komt Cirque du Soleil ondertussen naar Londen, naar de magische Royal Albert Hall, die een circusvoorstelling als deze nog nét die extra grandeur meegeven omdat ze plaatsvindt in een venue met een gi-gan-ti-sche culturele geschiedenis. The Beatles en The Rolling Stones stonden hier samen op de affiche wat maar twee keer in de carrière van die bands gebeurd is. Adele nam er haar bijzonder populaire live dvd op. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het ganse gebouw ademt gewoon klasse én cultuur uit. De voorbije kwarteeuw kwamen er maar liefst 3,5 miljoen toeschouwers naar de meest iconische zaal van Londen om er een Cirque du Soleil-show te zien. Luzia, dat in april 2016 in première ging, is Cirque du Soleils 38ste originele show sinds 1984. Het is een opwindend feest waarin de Canadese wereldspeler toont dat het blijft vernieuwen.

Voor het eerst integreert Cirque du Soleil namelijk water in een reizende voorstelling. Onder het cirkelvormig draaiend podium steekt dus een waterbassin. Zo krijgen we een klassieke circusact: het cyr wheel (hier twee stuks) niet alleen gepresenteerd in combinatie met een trapeze-act. Dat gebeurt ook nog eens terwijl we na verloop van tijd naar een watergordijn kijken. Om dat mogelijk te maken, zodat die cirkels toch hun grip met de natte ondergrond niet zouden verliezen, monteerden de makers een fietsband op de velg van het toestel.

Openen doet Luzia, dat een combinatie is van de woorden ‘licht’ en ‘regen’, met een klassieke act uit China: het hoepelduiken. Maar ook hier kiest Cirque du Soleil voor een moderne twist. De act vindt namelijk plaats op twee loopbanden (waarin ook een trampoline in verwerkt zit) op een draaiend podium. De acrobaten zijn verkleed als een kolibri en springen in hoepels met een diameter van niet meer dan 75 cm. Vaak springen ze eerst met hun hoofd, maar soms gaat ook eerst hun achterwerk erdoor.

De fraaiste act van het eerste deel vinden we met stip het Adagio dat refereert naar de gouden jaren van de Mexicaanse cinema. In het tweede bedrijf wordt dan weer onder andere naar de voetbalsuccessen uit de jaren ’80 verwezen wanneer we een man en een vrouw zeer behendig zien dollen met een bal en er zelfs mee dansen (de hip hop/street dance is niet ver weg). In het adagio zien we een zeer elastische vrouw bijna als een springtouw door de lucht geslingerd worden in haar hand-op-handacrobatie act . Haar timing in combinatie met de aanstekelijke live muziek, met tuba, trompet en heerlijke buffetpiano, waar ze ook even over glijdt, over het deksel van de klankkast tijdens het nummer namelijk, is van wereldniveau. De wauw’s volgen elkaar in snel tempo rond ons op. Ook bij het buigen op het einde van Luzia blijkt geheel terecht dat deze act duidelijk een van de publieksfavorieten is.

Wie water zegt, zegt ook een nat podium. En daar wringt het schoentje. Luzia kan uiteraard niet de ganse tijd het watergordijn tonen, dat zou op den duur zijn effect verliezen. Maar daardoor moeten ook droge met natte scènes afgewisseld worden. Om die overgangen mogelijk te maken, zijn iets te langdradige showvullers nodig. In het eerste bedrijf is dat de clown die met een strandbal vakkundig in interactie gaat met het publiek en er een spelletje links-rechts mee speelt zodat het podium klaargemaakt kan worden voor een badmeester die balanceert op 1 hand of beide handen tot hij op twee wankele staven zijn evenwicht probeert te bewaren die na een tijd op zes meter hoogte boven de vloer torenen …

In het tweede bedrijf, zien we helaas door de productie heen, en komt een cactus bijvoorbeeld mee de vloer opdrogen. Ook over eerdere producties schreven we, dat we dat zonde vonden, dat Cirque du Soleil zo de magie die het zelf opbouwt ook neerhaalt. Ook nu weer vragen we ons af, of die change overs echt niet sneller en op een andere manier kunnen zodat de sfeer niet inzakt. Maar enkele bijzonder straffe acts in het tweede bedrijf doen dit gelukkig al snel vergeten. Een nummer aan de aerial straps waarbij de acrobaat ook in een waterbassin terechtkomt is tot op de centimeter afgemeten zodat hij enkel met de puntjes van zijn haren bijvoorbeeld in het water komt. Het sierlijke van zijn rondtollende bewegingen in de richting van de nok en het poppenspel met een jaguar die even in het water zijn dorst komt lossen, getuigt van een wondermooie lyrische kracht.

Daarna zien we een jongleur met tot zeven jongleerkegels in dialoog gaan met twee marimba’s. De snelheid ook waarbij hij met drie stuks omgaat, is verbluffend. En een contortion act tenslotte is ook next level. Nooit eerder zagen we een slangenmens zich in zo’n posities plaatsen met een soepelheid en vanzelfsprekendheid terwijl dit helemaal niet vanzelfsprekend is.

Muzikaal is Luzia overigens een voorstelling om duimen en vingers van te likken. Van feestelijke opzwepende ritmes door trompet, tuba en piano tot uiterst weemoedige (die a capella solo, die trompetsolo!). Luzia is kortom een lust voor oog (met o.a. het wondermooie effect van een watergordijn waar met wit licht figuurtjes op geprojecteerd worden) en oor. Een van de beste Cirque du Soleil-voorstellingen in jaren.

< Bert Hertogs >