Recensie Billie vs. Benjamin ★★★★

Opposites attract luidt het gezegde, en op het eerste gezicht zou je kunnen denken dat dit het uitgangspunt is van Billie vs. Benjamin, de jongste zesdelige reeks van Dries Vos en Tim van Aelst die nu te zien is op Streamz. Alleen draait Billie vs. Benjamin niet zo zeer om een koppel dat er totaal tegengestelde maatschappelijke visies op nahoudt. Hij is rechts, zij is links. De twee staan gewoon symbool, en de relatie die ze aangaan, geldt als een metafoor, voor de stigmatiserende, radicaliserende, en polariserende samenleving waarin we leven. Daar kan niets levensvatbaars uit voortkomen, wat ironisch genoeg min of meer het oorspronkelijke idee ondersteunt van Billie waarom ze geen kinderen wil of schrik heeft om moeder te worden. Om er toch maar een open einde met potentieel positieve draai aan te geven, eindigt Ruben Block die de ganse tijd de verteller is, en waarvan je al snel vermoedt dat hij de oude versie van Benjamin is, met de woorden van John Lennon: ‘Everything will be ok in the end. If it’s not OK, it’s not the end.’

Doorsnee lovestory series op streamingdiensten zijn zo melig of zijn bijna uitsluitend bezig met het inzoomen op hoe vaak en hoe afwisselend je het afkarren in beeld kan brengen. Zeker, fans van vrouwelijk (suggestief) naakt komen zeker aan hun trekken bij Billie vs. Benjamin. Al moet je het wel stellen met de stijve tepels van Charlotte Timmers die door een rood badpak te zien zijn, en de verschillende manieren waarop haar boezem vanuit verschillende camerastandpunten getoond wordt als ze in bed ligt. Wat wij al langer weten dan vandaag, en nu bevestigd zien in Billie vs. Benjamin is dat Timmers de Vlaamse Gal Gadot is. Om de woordenschat van Benjamins vriendjes te gebruiken: ‘wat een wijf!’ Voor de liefhebbers van meer mature seks, is er overigens het duo Mieke De Groote en Frank Focketyn die als Linda en Erik, de ouders van Benjamin (Ward Kerremans), even van jetje mogen geven op het bed van hun zoon.

Billie vs. Benjamin is dus als je niet verder dan de eerste laag kijkt, een niemendalletje, dat inhoudelijk al even schaars oogt als de kledij die Timmers en Kerremans en De Groote en Focketyn soms dragen. Maar zoals Block stelt als verteller, is de serie geen liefdesverhaal. Vandaar dan ook dat behoorlijk wat media de bal compleet misslaan in het analyseren of dergelijke relaties mogelijk zijn tussen twee mensen die totaal verschillend in het leven staan. Waar gaat dit dan wel over? Over angst. Angst voor zichzelf. Angst voor het imago. Angst voor de familie. Angst voor de omgeving. Angst voor de ander. Angst voor het onbekende. Angst voor verandering.

Wat Billie vs. Benjamin zo sterk maakt is dat het geen kleur bekent, het is zowel kritisch voor rechts, als voor links. Zo zien we Benjamin gewapend het appartement binnenkomen van Billie omdat hij denkt dat Aziz (Goua Robert Grovogui) een ongewenste gast is bij haar. Marie (Joke Emmers), Billies beste vriendin, zal naar het einde toe van de reeks net hetzelfde soort gedrag tonen. En haar taal (consequent zet ze Benjamin af als ‘nazi’) is al minstens even te verachten als die van Tommie (grandioos neergezet door Jeroen Perceval die samen met Timmers deze serie draagt). Tommie heeft het over ‘wijven, als je die goed africht heb je daar veel genot van. Die moeten thuis ook op het bazeke wachten. Kom. Zit. Lig. Poten open.’ Kortom: de man met veel praat die eigenlijk een mislukkeling is met vrouwen en relaties, maar dat camoufleert door de zaken altijd wat anders voor te stellen, stoerder, in zijn voordeel, dan ze werkelijk zijn om zijn imago te beschermen.

Billie vs. Benjamin is zelfs een serie die hoewel die gesmaakt kan worden door een mainstream publiek, ook meerwaardezoekers zoals wij kunnen pruimen. Block lanceert namelijk enkele levenslesjes. Naast een vertaling in het Nederlands van V.E. Schwab’s ‘Scars are not shameful, not unless you let them be. If you do not wear them, they will wear you.’ uit ‘A Conjuring of Light’ dat je niet letterlijk moet interpreteren omdat Billie een litteken heeft nadat ze een nier kreeg van haar beste vriendin Marie waardoor ze angst heeft om haar te kwetsen, maar figuurlijk, refereert Block niet zelden naar muziekteksten zoals ‘If you wanna be my lover, you gotta get with my friends’ uit Wannabe van de Spice Girls, waarmee hij onderstreept dat relaties moeilijk (te onderhouden) zijn als je vrienden er tegen zijn. Ook Elvis citeert hij met ‘We can‘t build our dreams on suspicious minds’ uit ‘Suspicious minds’ al geeft ie meteen mee dat Elvis gefrituurde boterhammen met banaan en spek at, en dat misschien aantoont dat de King het ook allemaal misschien niet zo goed wist. Feit is dat argwaan, wantrouwen, achterdocht zelden goede ingrediënten zijn, voor geen enkele relatie en bij uitbreiding de samenleving. Dat is de moraal van Billie vs. Benjamin.

Mario Goossens en David Poltrock tekenden voor de muziek. Instrumentale is dat, met voornamelijk de piano die erin te horen is. Naar Goossens en bij uitbreiding Triggerfinger wordt dan weer gerefereerd wanneer we enkele keren het lepeltjesspel horen dat Triggerfingers cover van ‘I follow rivers’ karakteriseert dat op zijn beurt weer refereert naar ‘Shout’ van Tears for Fears. Om maar te zeggen dat er dus zelfs een link met angst ligt in de muziek. Ook visueel komt angst trouwens naar voor o.a. in de wesp waar Benjamin zo bang van is, een insect dat menig horrorfilm inspireerde ...

< Bert Hertogs >