Recensie Klauw! ★★★

Klauw! heet de jongste voorstelling voor 8-plussers van Hanneke Paauwe. Die ging in deStudio in première. De productie gaat over leren omgaan met je angsten. Want wat blijkt, zelf de angst is angstig. Verlatingsangst: ‘Ne me quitte pas.’, ‘Laat me niet alleen.’ daaraan lijdt ze en ook voelt ze zich alleen wegens niet geliefd.

Met drie zijn ze, de leden van Klauw! Zij stellen vast dat de grote mensen de dingen niet goed aanpakken: het klimaat, de armoede enz. Met andere woorden ze falen. Kinderen mogen dan weer niet falen van de volwassenen, geeft de voorstelling fijntjes met een scheut humor mee. Neen, ze moeten de beste, slimste, snelste, knapste en noem maar op zijn. Het personage dat Anna Vercammen neerzet weet ook dat kinderen geen overgewicht mogen hebben (waarbij ze wijst naar Bert Dobbelaere) of niet onder hun gewicht mogen zitten (waarmee ze Eva Schram in de spotlight zet). Het mag duidelijk zijn, dat deze productie vooral komaf wil maken met de maatschappelijke druk om te voldoen aan bepaalde verwachtingspatronen.

Beginnen doet de groep dan ook met een korte enquête onder het publiek. Wie er bang is om de ouders teleur te stellen. Wie er bang is om fouten te maken of te mislukken. Wie er bang is voor straf of dat zijn punten vergeleken worden met iemand anders. Kortom dat ze niet aan de verwachtingen van hun ouders zouden voldoen. Maar dat countert Klauw! al gauw met wat wellicht de grappigste repliek is van de ganse voorstelling: ‘Onze ouders zijn ook niet wat wij hadden gehoopt.’

Helaas faalt Max (Bert) in zijn moedproef om het publiek toe te spreken. Op school eet hij helemaal alleen, en hij heeft zo veel schrik dat ie wel eens in zijn broek plast. Daarom wordt ie ontvoerd door een spin (Schram) in het leegstaand ziekenhuis waar tevens ook het clubhuis van Klauw! is. Larissa (Schram) blijkt, hoewel ze de voorzitster is van Klauw! zich snel uit de voeten te maken zodat Lana die overmoedig zijn verweten wordt, er helemaal alleen voor staat om hem te gaan bevrijden. De spin vindt dat Max het resultaat is van een fabrieksfout.

Hoewel de scèneovergangen en kledingwissels naar ons gevoel veel te lang duren (hoe lang duurt die eerste liftscène niet?), kent Klauw! ook enkele erg goeie scènes. Een van de sterkste is met stip die van Bert Dobbelaere die als Duitse goochelaar de trucs uitlegt hoe je mensen angst inpepert. Stap 1: ga op zoek naar wat je wil, naar alles wat je hartje begeert. Stap 2: creëer een vijand (die ervoor kan zorgen dat datgene wat je wil, niet dreigt uit te komen) en mensen hangen aan je lippen. Ga daarvoor op zoek naar een groep die afwijkt van de rest, want alles wat anders is, ‘is gevaarlijk’ of sterker nog ‘levensbedreigend’ stelt de man. En ten derde: zorg ervoor dat je de schuld steekt op die andere, en kies een zondebok. Het levert een absurd ‘Weg met de kiwi’, ‘Dood aan de kiwi!’ op waarbij de kinderen in het publiek mee opgezet worden tegen het stuk fruit dat eruit ziet als een doucheputje als je het in twee snijdt. Berts personage vindt het overigens opmerkelijk dat we dit soort fruit überhaupt durven eten, het enige waar haar op staat. Neen, voor hem draagt de kiwi de schuld van pakweg alles wat mis gaat tegenwoordig, zoals de pandemie. Er is dan ook maar een oplossing mogelijk, ze terugsturen naar waar ze vandaan komen.

Zo doet Klauw! en dat is absoluut de verdienste van deze kindervoorstelling op humoristische en toegankelijke manier uit de doeken hoe rechts extremisme en populisme werkt. Inhoudelijk is deze productie dus absoluut de moeite, maar de vorm en het tempo kon beter.

< Bert Hertogs >