Recensie C’Mon C’Mon ★★★1/2

C’Mon C’Mon is zo’n film die langzaam onder je huid kruipt en je pas gaandeweg gaat koesteren. Veel heeft te maken met de fantastische acteerprestatie van Woody Norman als de negenjarige Jesse. Hij is het die mee op sleeptouw genomen wordt door zijn oom Johnny (Joaquin Phoenix) die niet al te veel wil lossen over zijn verleden en de reden waarom hij al een jaar geen contact meer heeft met zijn zus Viv, Jesses moeder, na het overlijden van hun moeder die aan dementie leed.

Jesses vader moet opnieuw opgenomen worden in een instelling omdat hij kampt met mentale issues: ‘He’s all manic again, his brain’s eating him up. He hasn’t been like this in a long time, and he’s totally paranoid about me helping.’ Vandaar dat Viv (Gaby Hoffmann) Jesse met Johnny op pad stuurt. Die interviewt als radiojournalist kinderen over hoe zij hun toekomst zien. Johnny, die kinderloos is en recent terug single, zal zijn handen vol hebben met zijn negenjarige neefje dat hem op de zenuwen werkt en hem onder andere van zijn slaap houdt zeker wanneer hij te veel suiker heeft gegeten. ‘Did he have sugar? Or screen time? He might be overstimulated, he gets all cranked up when he’s tired.’ weet Viv. Johnny vindt dat Jesse absoluut geen elektronische stimulansen nodig heeft op zijn negende, zoals een tandenpoetsliedje dat uit zijn elektrische tandenborstel komt. Maar toch zal het jongetje zijn wil doordrukken en zo’n exemplaar krijgen ...

Héérlijk zijn de scènes in C’Mon C’Mon wanneer de rollen omgekeerd worden, en het kind de volwassene in bed steekt bijvoorbeeld: “I’ll show you how my mom puts me to sleep. Just be still. Now rest your feet, and your legs, and your hands, your arms, let your stomach relax. Shhh. Rest your eyes, your mouth, your jaw. Rest your mind, no more thoughts tonight, no more questions, no worries, just stars in the sky.”

Wat al snel echter duidelijk wordt, is dat net als zijn vader Jesse ook kampt met mentale issues. Zo neemt hij soms de rol aan van een weesjongetje te zijn. Maar hij zou wel beter met zijn mentale problemen moeten kunnen omgaan mettertijd omdat Viv hem leerde hoe omgaan met zijn emoties. Johnny gebruikt scripts om met Jesse over emoties te praten. “Hey, I made a mistake and would like to talk to you about that. May I come in?” of Jesse zegt aan Johnny wat hij moet doen: “You can just kiss me on the head, put the book away, say sweet dreams, leave that one light on, and then go.”

De film laat ook stukken horen uit boeken zoals ‘The Wizard of Oz’, ‘The Bipolar Bear Family’ van Angela Holloway, ‘Mothers: An Essay on Love and Cruelty’ van Jacqueline Rose maar ook ‘Star Child’ van Claire A. Nivola. Dat laatste boek leest Johnny aan Jesse voor wat in dit geval de voorlezer niet onberoerd laat en zo ook iets vertelt over hem: ‘You will learn to run, to use your hands, to make sounds and form words. Slowly you will learn to take care of yourself. Here it is still and peaceful but there the colors, sensations and sounds will wash over you constantly. You will see so many living things: plants and animals beyond imagining! Here it is always the same, but there, everything is in motion. Everything is always changing. You will be plunged into earth’s river of time. There will be so much for you to learn and so much for you to feel - pleasure and fear; joy and disappointment; sadness and wonder. In your confusion and delight you will forget where you came from. You will grow up, travel, work, perhaps have children of your own. Over the years you will try to make sense of that happy sad full empty always shifting life you are in. And when the time comes to return to your star, it may be hard to say goodbye to that strangely beautiful world.’

Dat alles maakt dat Jesse met stip het meest interessante kinderpersonage is dat we in jaren in een film hebben gezien. Woody Norman mag dan ook schakelen tussen het kind spelen, de typische 9-jarige dus, het jongetje dat mentale issues heeft, en de mini volwassene: “We have a zone of resiliency. When you are out of your zone you can meditate, think about something that brings you joy. If you’re stressed out you can use some of these techniques; tapping shoulders, rock tossing. Finger touching. Mindful breathing. Or, like an animal - you can shake it off...”

Vandaar wellicht ook dat we C’Mon C’Mon steeds meer weten te waarderen naarmate hij de complexiteit van zijn personage beetje bij beetje mag uitdiepen. Jesse zal vluchtgedrag tonen wanneer hij te horen krijgt dat het beter gaat met zijn vader. Hij is zich gaan hechten met zijn oom blijkt. Ook dat is al eerder te zien in de film wanneer Johnny hem naar huis wil sturen omdat hij als radioreportagemaker verder moet kunnen werken door kinderen in andere staten te gaan interviewen. Wanneer hij Jesse op het vliegtuig naar zijn moeder Viv wil zetten, veinst de jongen dat hij dringend naar het toilet moet. Resultaat: de taxi moet een tijd wachten en al snel geeft Jesse toe dat hij helemaal niet naar het toilet moest, maar gewoon zich even wou opsluiten om zo duidelijk te maken dat ie niet naar huis wil maar bij Johnny wil blijven.

C’Mon C’Mon, waarin onder andere Mozarts ouverture van de Toverluit en Requiem in D Minor, K.626 in te horen is naast Claire de Lune van Debussy, toont hoe verre van vanzelfsprekend het is dat ouders naast een full time job uitoefenen ook nog eens de taak op zich nemen om de kinderen op te voeden. Zo stelt Johnny al snel vast: ‘Taking care of him and working at the same time is, as you know, like a little much.’. De prent toont hoe een neefje en zijn oom hoewel ze elkaar amper kennen bij het begin van de film, beste vrienden worden. En uiteindelijk ook hoe Jesse naar de toekomst kijkt: “But whatever you planned on happening, that doesn’t happen. Other stuff you never thought of happens. So just - c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon, c’mon.”

< Bert Hertogs >