Recensie L’ennemi ★★★★

Een bijzonder sterke film, zowel qua scenario, spel, kleur-, muziek- en lichtgebruik als montage is L’ennemi van Stephan Streker. Die is vrij gebaseerd op waargebeurde feiten rond Bernard Wesphael en diens vrouw Véronique Pirotton. Die laatste werd in 2013 dood aangetroffen in Oostende. Bijna drie jaar later werd de politicus vrijgesproken omdat er redelijke twijfel bleef bestaan of hij al dan niet schuldig was. In L’ennemi heet het personage dat Jérémie Renier neerzet Louis Durieux. Maeva (Alma Jodorowsky) is zijn vrouw. Zij is radiojournaliste. Wanneer zij op een terrasje aan het monteren is, stapt hij naar haar toe. Zij kent hem, hij haar. Hij zegt dat zij de vrouw van zijn leven is waar hij altijd bij zal blijven.

Wat L’ennemi zo sterk maakt is dat ie desoriënterend werkt. Zo gaat Streker voor verschillende scènes die opnieuw te zien zijn, maar dan net wat anders. Wat is realiteit? Wat is hallucinatie/nachtmerrie? Lumineus is de cameravoering: er komt heel wat licht op de kijker af, eigen aan de zee, en de open hemel die daarvoor zorgt. Maar ook in de binnenscènes, denken we bijvoorbeeld aan de bar waar Louis en Maeva een aantal glazen drinken of het casino waar zij blijkbaar meer geluk heeft met het 21’en dan zij, kiest de regisseur voor diepe, gesatureerde kleurvoering. Niet zelden speelt ie overigens met het contrast van vol warm rood en nachtblauw. Dat laat hij contrasteren met veel vlakkere zwart wit-beelden van wat de beveiligingscamera’s registreren. Maar ook die leveren inhoudelijk verschillende resultaten op.

Is Maeva effectief een tijdlang vermist geweest? Heeft Jérémie zelf de ambulance gebeld met zijn smartphone of is hij naar beneden gegaan, naar de lobby om in paniek hotelmedewerker Dirk (Peter Van Den Begin) te vragen de politie te bellen toen hij zijn vrouw dood zag? En hoe is de vrouw gestorven? In de badkamer na een overdosis medicijnen (wat op zelfmoord wijst) met een plastic zak over haar hoofd? Met de plastic zak in de buurt? Of is ze in bed op haar buik teruggevonden? Is er sprake van moord of zelfmoord?

Als kijker maak je in L’ennemi, waarin we onder andere Sam Louwyck, Peter Van Den Begin, Jeroen Perceval en Bruno Vanden Broecke in bijrollen zien, dus deel uit van het verwarde brein van het hoofdpersonage dat ambras had met zijn vrouw de avond voor ze stierf. Een intense passionele relatie hielden de twee erop na wat dan weer helemaal matcht met Nat King Coles ‘You call it madness (but I call it love)’.

Dat hij zelf moeite heeft om alles te reconstrueren komt door een combinatie van in de sterke drank te zijn gevlogen en de traumatische ervaring van haar lichaam ontdekt te hebben. Streker combineert dat gegeven met het symbolisme van James Ensor. Daardoor legt hij niet alleen een link met Oostende, ook met deze kunstenaar die onder andere gekend is om zijn maskers. Louis zal zo’n masker dragen op het einde van de film, net als het koppel eerder ook zal doen wanneer het het James Ensorhuis bezoekt. De regisseur stuurt zo de kijker naar huis met de vraag of hier al dan niet een moord gemaskeerd wordt of niet. Sterk eindbeeld van een al even sterke film.

< Bert Hertogs >