Recensie The happy few ★★

Een reeks sketches na elkaar. Dat brengen Laurence Roothooft, Gaspard Rozenwajn, Jotka Bauwens, Arne Luiting en Adnane Lamarti in een regie en choreografie van Randi De Vlieghe in The happy few. Niet zelden flirt het gezelschap daarbij met uitlach-humor rond bepaalde typetjes. Beginnen doen ze allemaal alsof ze zo van straat zijn geplukt, de stoere kerel met gel in het haar, voetbalsjaal rond de nek die verder volledig in het zwart gekleed is, de vrouw met witte sokken in haar slippers, enz. Begint de voorstelling aan een pittig tempo en is de humor in het begin nog behoorlijk scherp, dan verliest ze rond het uur zowel aan vaart als aan niveau. Gevolg: de boel zakt danig in, de show begint te slepen en door zijn herhaling (het ene na het andere typetje wordt opgevoerd) ook danig te vervelen. Om kort te gaan: er had gerust een dik kwartier geschrapt mogen worden.

De kleren maken de man, klinkt het gezegde, en dat geldt ook voor vrouwen. The happy few toont wat een andere kledingcombinatie of soms zelfs maar een accessoire qua verschil kan bieden in hoe je iemand kan laten overkomen. Laurence zien we bijvoorbeeld als een sociaal geval in het begin, maar van zodra ze een zonnebril op haar neus gezet krijgt, verandert ook meteen de perceptie over het personage dat ze neerzet.

Lobke blijkt haar personage te heten, een tweeëndertig jarige shopverantwoordelijke bij een drogisterijketen. Verder passeert nog de Gentse studente geneeskunde die na zes jaar studeren beseft dat ze eigenlijk aan het doen is wat haar ouders van haar verlangen maar er zelf niet langer geïnteresseerd in is. Ze wil creatief kunnen zijn, iets met haar handen kunnen doen. Zich bevrijden kortom.

Daarnaast zien we ook de Franstalige zeventiger die zich afvraagt waarom hij ons in het Engels begint aan te spreken. We vernemen onder andere tussen de vele hoestbuien door dat er een tumor in zijn borst ontdekt is. Hij adviseert ons om te leven als je jong bent. Jacky heeft 2 jaar op straat geleefd en wil nu mensen die het moeilijk hebben, helpen. Frank weet dat iedereen zijn talent heeft, en dat van hem is (verkleed als drag queen) de slet uithangen. ‘Are you a slut?’ vraagt die tegen de andere vier, een na een, waarop een van de typetjes ‘No, I’m vegan’ antwoordt. Het is nog een van de leukere dialogen van de avond net als die unboxing video scène van een Youtubester. Hoe dom kan je inhoud zijn net zoals een goochelact van Lucien le magicien …

Het sterkst van al is The happy few wanneer het toont hoe kunstmatig gefabriceerde popmuziek is in ‘Fergalicious’. Ook top vinden we de Franstalige moeder die haar zoon die net een antikapitalistisch pleidooi afgestoken heeft, op zijn plaats zet: ‘La fin du capitalisme n’est pas pour demain’ klinkt het onder andere waarna ze meegeeft dat hij 35 is, nog steeds op de kosten van zijn moeder leeft omdat hij nog thuis woont, geen werk heeft, eigenlijk dag in dag uit niets doet en het zelfs te veel gevraagd is om een keer per week samen met zijn ouders te eten. Hij is – hoe zeg je dat? – ‘gâté’, verwend, klinkt het. Daartegenover staat de fils à papa, helemaal in het wit gekleed, met sportschoenen aan en een oud tennisraket. Hij wordt verweten er warmpjes in te zitten maar daar niets voor te hoeven doen.

Naast ‘Fergalicious’ van Fergie is onder andere Purcells ‘Music for a while’, ‘Alexandrie Alexandra’ van Claude François , ‘Your song’ van Elton John en ‘Satisfaction‘ van Benny Benassi te horen in The happy few.  Dat brengt ons meteen bij onze eindconclusie dat we niet helemaal tevreden zijn van deze productie.

< Bert Hertogs >