Recensie Pam & Tommy ★★★

Media die beweren dat er wel erg veel seks te zien is in Pam & Tommy hebben duidelijk alleen maar de eerste twee afleveringen gezien van de achtdelige minireeks rond de allereerste sekstape van een celebrity koppel dat viraal ging.

Wij konden de ganse reeks al zien waarin Lily James zoals we gewend zijn van haar een bijzonder sterke acteerprestatie neerzet als Pamela Anderson en ook Sebastian Stan als Tommy Lee is bijzonder goed gecast. Hij zet goed de wispelturige en impulsieve drummer van Mötley Crüe neer waarmee de Baywatch-ster een turbulente relatie aangaat.

Pam & Tommy van Robert Siegel herleiden tot een miniserie over de bewuste sekstape is de serie oneer aandoen. De reeks toont immers vooral én zeer goed dat we in de jaren ’95 in een wereld in verandering leefden. De sekstapes werden illegaal verkocht via het internet waar mensen de video op VHS-formaat konden bestellen. Het world wide web stond toen nog in haar kinderschoenen (en er bestond nog geen regelgeving rond) net als home computers die zelfs nog een zeldzaamheid waren onder celebrities.

Het motief van de man die de kluis van Lee waarin de sekstape, geld en wapens zat, stal was wraak. Lee (dat zet Stan zeer goed neer) bleek om de haverklap te veranderen hoe hij zijn liefdesnestje (de slaapkamer in Malibu en dan met name het bed) wou laten inrichten zodat dit voor hoge bijkomende kosten zorgde voor de freelance arbeiders die het materiaal allemaal voorschoten. Lee zien we in deze serie stellen dat geld van geen belang is, maar hij blijkt hier een slechte betaler te zijn. Hij betaalt zijn voorschotten niet en komt zijn mondelinge beloften dus niet na. Een gek blijkt Lee ook in deze miniserie die zijn jachtgeweer op de arbeider richt en wanneer hij die ontslagen heeft hem zelfs niet toelaat zijn werkmateriaal op te pikken. 

Al snel zal de illegale sekstape moeten concurreren met - hoe ironisch/surrealistisch! - illegale bootlegs van een basisproduct dat al illegaal is die ook op de markt verschijnen en aangeboden worden door louche figuren op parkings. De man die de sektstape stal zal zelf dus relatief gezien nauwelijks wat of weinig overhouden aan het avontuur door de illegale concurrentie maar vooral ook omdat hij koos in de deal die hij sloot met een maffiabaas om de ‘operations’ voor zijn rekening te nemen.

Daarnaast wordt hij ook al vrij snel ingehaald door de nieuwe technologie die zich aandient waarin hij niet gelooft: een bedrijf dat live camgirls over the computer toont via de webcam, hier beschreven als online peep shows. Wanneer die eigenaar een daling van het aantal bezoekers van zijn website vaststelt, gaat ie de sekstape van Anderson en Lee gratis via stream beschikbaar stellen als lokmiddel, wat ook een impact zal hebben op het bereik, het aantal mensen dat de video te zien zal krijgen in de nineties. Om een advocaat te quoten uit de serie: ‘Als de VHS een griepje is, dan is dit de pest.’

Pam & Tommy gaat vooral om onvermogen. Onvermogen om een crisis te baas te kunnen. Hoewel Anderson en Lee de politie, een privédetective, de Hells Angels, en advocaten inzetten en Anderson ook iemand die over haar pr-waakt in die tijd heeft, blijkt men niet in staat om met deze imagocrisis om te gaan, die onder controle te krijgen en het koppel terug hun eigendom in handen te krijgen. Onwetendheid en onderschatting van het probleem heeft daar zeker in de eerste weken mee te maken. Maar zelfs daarna slagen ze er niet in om niet langer het lijdend voorwerp te blijven, het initiatief naar zich toe te trekken en terug controle te krijgen over wat uiteindelijk hun recht op privacy en portretrecht betreft. In dit verhaal is het des te schrijnender dat net iemand uit de porno-industrie het koppel ‘te hulp’ moet komen snellen. Als hij de rechten kan krijgen van de tape kan hij er met zijn bedrijf voor zorgen dat al wat illegaal aangeboden wordt, online en offline, verdwijnt zodat er - eindelijk – een vorm van controle is over de verspreiding van het beeldmateriaal.

Want ook op juridisch vlak is deze serie interessant. Enerzijds willen de twee niet te veel ruchtbaarheid geven aan de zaak, want als ze dat doet creëren ze een hype, maar de zaken hun beloop laten gaan, in de hoop dat het wel zal overwaaien, bleek toch ook een veel te optimistisch scenario.

Wat privacy betreft, is het een opluchting om vast te stellen dat heel wat pornoproducenten bedanken om in zee te gaan met de dief van de sekstape. Om de heel eenvoudige reden dat de porno industrie net zoals de ganse entertainmentsector nog steeds draait om consent: als er geen getekend release formulier kan voorgelegd worden waarin diegenen die te zien zijn op de video akkoord gaan met de verspreiding van het materiaal, is dat onwettig en wil men dat risico niet nemen.

Maar een iemand doet dat wél en achteraf blijkt dat die in de tijdsgeest van de nineties ook het eerste amendement van de grondwet van de VS aan zijn kant heeft waarin de persvrijheid en vrijheid van meningsuiting staat. Op basis van dat amendement zal trouwens Penthouse zich verdedigen om stills uit de video te publiceren. Wat Anderson in een lastig parket brengt omdat zij in het begin van haar carrière toen ze ontdekt werd op een Canadian footballwedstrijd al snel een goede verstandhouding kreeg met de concurrent van Penthouse: Playboy, kort nadat ze als model beginnen werken was.

Pam & Tommy gaat verder over hoe geïsoleerd en eenzaam de zwangere Anderson geraakt en hoe die sekstape-crisis mentaal zwaar op haar begint te wegen én op haar relatie met Lee (die door de lesbische pornoactrice Erica als een soort holbewoner bestempeld wordt). Haar man, die ze leerde kennen in een club, waarmee ze al snel een seksuele relatie mee begon nog voor ze hem goed of wel kende en vervolgens er zeer snel mee trouwde, blijkt ook verre van de meest empathische volgens deze serie. ‘I’m on that tape too’ klinkt het onder andere ...

Verder toont Pam & Tommy hoe Mötley Crüe’s gloriejaren voorbij zijn wanneer andere genres en bands populairder worden. Lee kampt dus met een dalende populariteit wat hem helemaal frustreert wanneer de band het plots moet stellen met de B-studio om hun plaat op te nemen. Anderson van haar kant wil volgens deze serie dan weer veel meer zijn dan de blondine met de grote borsten. Zo zien we Lily James haar personage neerzetten als een gevangene van de producenten van Baywatch die enkele lijnen tekst van haar schrapten omdat het de scène sterker zou maken zonder haar iets te laten zeggen. Ze wordt eenzijdig opgevoerd als een lustobject en wil aan de wereld kunnen tonen dat ze veel meer in haar mars heeft dan dat. Maar die kans lijkt ze maar niet te krijgen.

Het verklaart waarom Anderson een dubbel gevoel heeft rond de serie. Die heeft haar weliswaar helemaal op de internationale kaart gezet maar ze kan haar potentieel niet tonen als actrice (we zien Lily James bijvoorbeeld ‘Getting to know you’ uit The King and I meezingen in een scène) en ze dreigt steeds hetzelfde soort rollen aangeboden te gaan krijgen als een bimbo (typecasting). Wanneer Anderson dan uiteindelijk een hoofdrol aanneemt in Barb Wire, wordt het promowerk overschaduwd door de sekstape. Later zal ze aan een casting meedoen voor L.A. Confidential maar ziet ze die opportuniteit weggekaapt worden door Kim Basinger.

Tenslotte gaat Pam & Tommy ook over wat nieuwswaarde is. Zo zien we een journaliste van de LA Times meermaals haar hoofdredacteur het verhaal rond de gestolen sekstape pitchen maar hoewel ze goeie argumenten (het is de allereerste sekstape van een celebrity koppel, hij werd gestolen maar is toch te koop waardoor je je vragen kan stellen rond de schending van de privacy …) heeft, steeds stoot op een ‘neen’. Tot ze ontdekt dat het koppel Penthouse voor de rechter daagt omdat het gespecialiseerd magazine de stills wil publiceren. Dan kan de hoofdredacteur niet anders dan een weliswaar tamelijk kort stukje laten publiceren.

Lat but not least bevat Pam & Tommy een heerlijke soundtrack met o.a. ‘Closer’ van Nine Inch Nails, ‘Be my lover’ van La Bouche, ‘Total Eclipse of the heart’ van Nicki French, ‘Lovefool’ van The Cardigans, ‘You get what you give’ van New Radicals, ‘What’s up’ van 4 Non Blondes en ‘More than this’ van Roxy Music.

< Bert Hertogs >