Recensie Cash 90 ★★★★1/2

Op 26 februari zou Johnny Cash 90 geworden zijn. Een goeie reden vond ‘The Tennessee Eight’: Guy Swinnen (zang en gitaar), Nathalie Delcroix (zang, handharp, tamboerijn en occasioneel dansen), Patrick Riguelle (zang, gitaar, mondharmonica en lepels), Bjorn Eriksson (zang en gitaar), Piet De Pessemier (zang en gitaar), Axl Peleman (bas en zang), Jan Hautekiet (keyboards en accordeon) en Ron Reuman (drums) dat om aan hem een eerbetoon te brengen in een uitverkocht Lux in Kapellen. Een van de allereerste concerten sinds lang dat in onze regio het bordje uitverkocht kon bovenhalen, werd het. Anderhalf uur werd er op exquis niveau gemusiceerd. De harmonieën in zowel de zang als de instrumentale begeleiding waren om door een ringetje te halen. Tribunegestamp, stevig applaus in combinatie met gejoel en na de bisronde een volledige staande ovatie waren niet meer dan verdiend na een voortreffelijke avond.

Piet De Pessemier mocht de avond inzetten met ‘Folsom prison blues’. Hij begeleidde zichzelf daarbij op akoestische gitaar terwijl Axl op bas, Bjorn op gitaar en Guy mee speelden op hun snaarinstrument. Patrick koos voor de lepels. Bij de start van ‘Don’t take your guns to town’ leek het wel door die repetitieve begintoon van het nummer te horen dat Bjorn zijn gitaar nog aan het stemmen was, maar dat is niet zo. De song start gewoon zo. In ‘Orange blossom special’ etaleerde hij zijn vingervlugheid terwijl Patrick het nummer met de maracas en mondharmonica van muzikale accenten voorzag.

Zangeres Nathalie Delcroix speelde een thuismatch, zij werd in ’76 in Kapellen geboren en was net als Bjorn in thema gekleed. Haar ouders zaten (naast ondergetekende) in de zaal en van dat gegeven maakte Patrick schrander gebruik. Zo had ie het erover dat er na het concert een oudervergadering zou volgen en werd er gesteld dat ze ‘geen heilig boontje’ is, wat meteen de bindtekst vormde voor ‘Cocaine blues’. Héérlijk was het om Nathalie daarna terug het podium te zien op komen alsof ze dat allemaal niet gehoord had. Met Bjorn zong ze het liefdesliedje ‘If I were a carpenter’ terwijl we daarvoor teksten over o.a. drugs, liefdesverdriet, treinen, tragiek kortom te horen hadden gekregen.

Wat best wel boeiend was, was dat Cash 90 ook sommige nummers plaatste. Zoals ‘Hey porter’ bijvoorbeeld, dat de eerste single van Cash was die hij in 1954 opnam. Of dat ie samen met Bob Dylan in 1969 15 nummers geschreven heeft in Nashville waarvan enkel ‘Girl from the north country’ destijds uitgebracht werd. Ondertussen heeft Dylan ze overigens alle vijftien iets meer dan 2 jaar geleden losgelaten in ‘Travelin‘ Thru, 1967 - 1969: The Bootleg Series, Vol. 15’.

Aan publieksinteractie overigens geen gebrek tijdens Cash 90. Zo vroeg Patrick ons naar de melodie van het Ierse lied ‘Molly Malone’ dat ook wel ‘Cockles and Muscles’ genoemd wordt en onder andere op cantussen gezongen wordt. Toen hij vaststelde dat er heel wat mensen in het publiek spontaan de melodie konden zingen, zag hij bevestigd wat ie altijd al wist: dat Kapellen een metropool is. Later zouden de toeschouwers met plezier ‘hey!’ uitroepen na elke van het in totaal 21 strofes tellende ‘A boy named Sue’ dat Bjorn liet horen. In 2008 bracht Kommil Foo een Nederlandse versie van die song uit: ‘Man genaamd Marianne’. Tenslotte klapte het publiek ook danig mee in de handen op het ritme van ‘Jackson’.

Halfweg het concert stegen de muzikanten die al vanaf de allereerste noot straf aan het musiceren waren, nog boven zichzelf uit toen we twee waanzinnig mooie akoestische versies te horen kregen rond de close harmony microfoon: ‘Wildwood flower’ begeleid door akoestische gitaren en Nathalie aan de handharp terwijl Jan de accordeon liet horen bij ‘Girl from the north country’ dat overigens ook de titel is van een fraaie musical die we recent nog zagen op de West End. Hoewel Nathalies zang samen met zowel Bjorn, Patrick als Guy zeer goed klonk, vonden we haar stem nog het best van al blenden met die van Piet. Onder andere in ‘I still miss someone’ dat Patrick net als ‘Wayfaring stranger’, ‘Ring of fire’, ‘Hurt’ en ‘Sunday morning coming down’ stemmig begeleidde op steel guitar, stelden we dat vast.

Na een al bijzonder sterke reguliere set, bleek Cash 90 voor de toegiften nog een paar pareltjes opgespaard te hebben. ‘Hurt’ zong Axl verrukkelijk terwijl hij zichzelf begeleidde op bas. Tijdens de lockdown hadden we hem via een online streaming met Toneelgroep Maastricht de muzikale begeleiding horen verzorgen van het grandioze Peachez. Dat brengt ons naadloos bij het filmische, ja zelfs epische karakter van ‘Ghost riders in the sky’ dat instrumentaal heerlijk opentrok. Hoe straf was deze versie tijdens Cash 90! Wat een geweldige prestatie van dit verzamelde achtkoppige toptalent kregen we hier voorgeschoteld! Cash 90 is ronduit subliem.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Folsom prison blues
2. Don’t take your guns to town
3. Orange blossom special
4. I walk the line
5. Straight a’s in love
6. Sunday morning coming down
7. Hey Porter
8. Cocaine blues
9. If I were a carpenter
10. The streets of Laredo
11. Wildwood flower
12. Girl from the north country
13. Cry cry cry
14. A thing called love
15. A boy named Sue
16. Wayfaring stranger
17. I still miss someone
18. Luther played the boogie
19. Ring of fire
20. Jackson

Bis:

1. Hurt
2. Ghost riders in the sky
3. Big river