Recensie Pretty woman ★★★★1/2

De meest verleidelijke feelgood musical van het moment in Londen. Dat is Pretty woman waarvan de muziek en teksten komen van Bryan Adams en Jim Vallance en het boek geschreven werd door Garry Marshall en J.E. Lawton naar de gelijknamige legendarische film uit de 80’s die die laatste schreef.

Toegegeven, al enkele jaren geleden beluisterden we het Broadcast album. In die zin gingen we met lage verwachtingen naar het Savoy Theatre in Londen, het eerste gebouw ter wereld dat in 1881 volledig verlicht werd door elektriciteit en het eerste theater ook dat een jaar later fairy lights gebruikte, de lampjes die passanten informeerden welke show er op dat moment speelde. De songs en de teksten zijn zeker niet verkeerd, maar ze hebben niet hetzelfde oorwurmgehalte als Roy Orbisons grote hit waarnaar deze productie vernoemd is én die dan ook opgespaard wordt tot het einde.

De sterkte van Pretty woman the musical is dat de vaart er lekker in gehouden wordt (dankzij snelle decorwissels), de cast zich duidelijk zeer goed amuseert waardoor het spelplezier in no time overslaat op het steeds enthousiaster wordende publiek. Neem daarbij dat de zangers en zangeressen easy on the eye zijn, ze elke song één na één tot een hoger niveau brengen dankzij hun geweldig straffe prestaties, er heerlijke choreografieën (inclusief verwijzingen naar ballroom dancing) in deze musical te zien zijn dankzij regisseur Jerry Mitchell én Tom Rogers bijzonder sterk werk afleverde als kostuumontwerper (let onder andere op de scènes rond het polo event of het bal waar het genieten is om een op de 80’s gebaseerde modeshow op je af te laten komen) en je beleeft een briljante avond.

Pretty woman heeft nog troeven. Zo is het eigenlijk een modern sprookje dat wat weg heeft van Cinderella. Vivian Ward (Aimie Atkinson die o.a. gekend is omdat ze lid was van de originele cast van SIX the musical waarin ze de rol van Katherine Howard voor haar rekening nam en de song ‘All you wanna do’, geïnspireerd op Ariana Grande en Britney Spears, daarvoor inzong op het castalbum) werkt als sekswerker hoewel ze absoluut ook andere capaciteiten heeft. Maar ze is in een situatie terecht gekomen dat ze moet zien te overleven. Deze week heeft haar huurbaas en die van Kit de Luca (een over de ganse lijn waanzinnig straffe Rachael Wooding die heerlijk mag belten met die korrel in haar stem ook in nummers als ‘Rodeo Drive’, ‘Never give up on a dream’ en ‘Luckiest girl in the world’) plots de huur verhoogt. Het zal er dus om spannen of ze wel genoeg klanten kan doen om die onvoorziene extra kost te kunnen coveren.

Maar dan ontmoet ze de rijke man Edward Lewis (Danny Mac die duidelijk een grote fanbasis heeft onder de jonge vrouwen in de zaal maar soms enkele woorden door zijn licht hese stem niet of onvoldoende weet te projecteren). Die wil haar niet één uur, maar een ganse nacht bij hem (voor 300 dollar), en daarna een week (voor 3.000 dollar). Vivian mag dan wel zijn credit card meegekregen hebben om een jurk te kopen voor een bal, in haar sekswerkerskledij wordt ze al snel buiten gewerkt in enkele boetieks. Pretty woman gaat dus net als Cinderella over een jonge vrouw die droomt van een beter leven, die veel meer in haar mars heeft dan ze tot dan mag tonen, maar uitgesloten wordt.

Vivian zal zich snel thuis voelen in het chique hotel (die heerlijk sensuele scène op de zwarte vleugel!) waar ze met Edward vertoeft.  Maar bij een polo event , een operavoorstelling van La Traviata, en een bal voelt ze zich de vreemde eend in de bijt en niet aanvaard hoewel ze zich wel in haar element voelt en een pittige vrouw is die van wanten weet. Wanneer Edward dan ook nog eens aan zijn vriend en advocaat Philip (Neil McDermott) de waarheid vertelt hoe hij Vivian ontmoet heeft, en die laatste haar dat vertelt, voelt ze zich vernederd door Edward. Zo komt er een kink in de kabel in hun relatie. Want ondertussen is zij iets beginnen voelen voor hem en kuste ze hem stiekem toen ie sliep op de mond, iets wat ze nooit doet met klanten omdat het anders té persoonlijk wordt.

Philip die naast een miljoenenbonus grijpt, stelt dat ie wanneer de week met Edward over is, hij aan de beurt wil zijn. Hij dringt zich aan haar op. En dan blijkt Pretty woman qua thematiek meer dan dertig jaar later nog steeds bijzonder relevant. Atkinson horen we haar personage dan stellen dat zij het is die bepaalt met wie, wanneer, waarom en hoe (vaak). ‘No means no’ kortom.

Voor de luchtigheid zorgen Andy Barke, hij zette tijdens onze show als cover de rol van The Happy Man neer terwijl hij ook de hotelmanager speelt, en een fenomenale Alex Charley die als Giulio een gesmaakt West End-debuut maakt. Hij heeft als chaperon de meest komische rol van de voorstelling en mag ook wat wegdromen van Vivian en de liefde terwijl hij met zijn baas aan het ballroomdansen slaat om het Vivian te leren bijvoorbeeld. De guitigheid in zijn mimiek is heerlijk om te zien. En bij uitbreiding geldt dat voor de volledige cast die duidelijk geniet om opnieuw te mogen optreden. Genieten is het kortom om iedereen te zien genieten tijdens het verrassend sterke Pretty woman.

< Bert Hertogs >