Recensie SX unplugged ★★★★1/2

Met een hyper emotioneel en doorleefd prachtig optreden nam SX voorlopig afscheid van Sint-Niklaas. Een verrassing was het om vroeg in het optreden Stefanie Callebaut met gebroken stem te horen zeggen dat de artistieke wegen met Benjamin Desmet voor een tijdje scheiden nu ze 10 jaar samengewerkt hebben en ze met het allerlaatste nummer ‘schattigaardje’ Elysian voor even afscheid nemen van hun publiek. Een bijna etherisch klinkend nummer dankzij Stefanies wondermooie zang dat Tom Pintens aan de toetsen inzet waarna onder andere de akoestische gitaar erbij komt en we ‘I’m royal. You’re king.’ te horen krijgen als eerste woorden van die song. Een royaal optreden op exquis niveau bracht SX Unplugged in Sint-Niklaas. Zo eentje waarvan je dacht, als nu de bom valt, bereiken we toch maar mooi onze eindbestemming tijdens een bom van een optreden.

Stefanie wist dat SX normaal gezien op 20 november 2020 had moeten optreden in Sint-Niklaas. Maar corona stak daar een stokje voor en bijna anderhalf jaar later stond ze in een andere zaal én met een ander concept, unplugged, voor het Oost-Vlaamse publiek. Begin vorig jaar had de band overigens al een eerste unplugged concert gegeven dat je via streaming kon bekijken omdat dat de enige manier was tijdens de lockdown waarop een band zich nog kon presenteren aan haar fans. Van die streaming is overigens een lp en cd geperst die weliswaar met vertraging – yep de muziekindustie kampt net als vele andere met leveringsproblemen - uitgebracht zal worden.

‘Gold’, het tweede nummer in de set, droeg Stefanie op aan alle fans die ondertussen geduld hadden getoond en hen trouw bleven tijdens het afgelopen anderhalf jaar. Naast drummer Tijl Pyrins (SX), werd de band extra versterkt via bassist Tom Coghe (Goose) en gitarist/toetsenist/klarinettist Tom Pintens (Tamino, Het Zesde metaal). Tom mocht ‘Give’ inzetten op zijn blaasinstrument.

Al van bij de start voelde je hoe sterk Stefanie zich inleefde in de songs, in de lyrics die ze meegeschreven had voor debuutalbum Arche (2012), en diens opvolgers Alphabet (2016) en Eros (2018). Dat ze zong vanuit het hart, werd duidelijk via de handgebaren waarmee ze het gevoel in haar songs extra kracht meegaf. Niet zelden klopte ze daarbij met een hand op haar borst, golfde ze haar armen wanneer er ‘wave’ in de tekst te horen was, schudde ze ‘nee’ met een hand of leek ze even met de rechterhand de melodie mee te willen spelen op een luchtpiano.

Een toegewijd ‘Devotion’ werd fraai opgebouwd via een akoestische gitaar, waarna er eentje bijkwam en we ook zachte belletjes daarbij te horen kregen dankzij Tijl. Een prachtige song was het, die muzikaal qua gevoel helemaal goed zat, alleen vonden we het lichtplan dat erbij geserveerd werd wat te druk. Een dijk van een song vinden we ‘Graffiti’, ook qua sfeerzetting in een tekst die in no time een existentiële eenzaamheid weet op te roepen: ‘All alone on the city floor. Your mother’s dead and your brother‘s gone. You are young.’

Vervolgens blikte Stefanie terug dat ze samen met Benjamin al van bij de start zelf hun video’s maakten. Het idee daarachter was simpel, dat ze elke keer voor een nieuwe camera zouden gaan als daar de mogelijkheid toe was om zo tot een steeds beter eindresultaat te kunnen komen. Ondertussen hebben ze drie albums uitgebracht en dus ook drie camera’s gekocht op tien jaar tijd.

Dat Benjamin niet te zien is in de filmpjes komt omdat hij achter de camera stond en ze ook monteerde. Stefanie haalde herinneringen op aan een video waarbij ze in de zee moest verdwijnen, of die ene keer voor ‘Black video’ in de jungle van Suriname, hun eerste video dat ze helemaal high van de malariapillen half naakt en met huiduitslag de junglesfeer mee in beeld moest zien te brengen. Een sfeer die ze al dachten gevat te hebben in het nummer. Of hoe de realiteit op het terrein er altijd net dat ietsjes anders kan uitzien dan je het je inbeeldt via de exotische zuiderse en warme klanken van de akoestische gitaren. En van hun trip naar Gran Canaria herinnerde ze zich nog dat hun drone tegen een rots vloog.

Startte SX unplugged al bijzonder sterk dan bleek de tweede helft van het concert gewoon ma-gi-straal met onder andere een in het rood belicht ‘Designed/desire’ waarin Pintens zijn gitaar liet resoneren en een bloedmooi ‘Falling’ waarin Stefanies rechterhand even mee wou spelen.

Als trio, samen met Tom bracht SX ‘Vision’. Afsluiten deden ze met de bijzonder aanstekelijke song die tevens zeer dansbaar is, maar nooit een plaat haalde: ‘Godspeed’, een van de eerste nummers die de band schreef. Tegen dan had Stefanie al lang haar kruk verlaten, want vijfenzeventig minuten aan een stuk blijven stilzitten op een podium is kennelijk niet meteen haar ding. Ook het publiek dacht er zo over, nadat het stevig mee in de handen geklapt had – wat een heerlijke versnelling en crescendo kent de song onder andere via de gitaren – ontving SX Unplugged o-ver-ver-diend een volledige staande ovatie van het publiek. Wat. Een. Concert. Zo eentje waarbij je een band het beste van zich zag geven alsof het hun laatste was.

< Bert Hertogs >