Recensie The Musical Songbook

Stany Crets die de regie doet van een optreden met musicalliedjes. Zo’n regie kan toch niet moeilijk zijn: je neemt gewoon een bandje, zet daar een zangeres voor in een mooi jurkje en je laat ze de grootste klassiekers uit het genre brengen. Daar heb je Stany Crets toch niet voor nodig? En inderdaad, dáár heb je Stany Crets niet voor nodig, maar voor deze voorstelling wel. “The Musical Songboek” week op alle punten af van het doorsnee musicalrecital: geen gepolijste uitvoeringen, geen barbiepop in cocktailjurk achter de micro, geen statisch gedoe en geen aaneenrijgen van “greatest hits”. Ann Van den Broeck bracht een heuse theatershow vol energie, variatie, leuke vondsten, verrassende effecten, een gezonde dosis humor en vooral gedurfde, nieuwe arrangementen voor bekende en minder bekende musicalliedjes.

Op een uitgestelde première omwille van de stemproblemen van vorige maand, was het aan Ann Van den Broeck om te bewijzen dat ze deze voorstelling aankon. En ze stelde niet teleur. Zonder problemen werkte ze de verschillende liedjes af. Ondanks het vrij hoge tempo van de show en de heel uiteenlopende stijlen en toonhoogtes, ging ze probleemloos door tot aan de toegift. En toen ze dan afsloot met “Gethsamane” uit Jesus Christ Superstar, bewees ze eens te meer dat haar stem weer volledig terug was waar ze thuishoorde.

Met het dreigende “Something’s coming” uit West Side Story mocht Ann Van den Broeck de voorstelling openen. Al vanaf dat eerste moment werd duidelijk dat dit geen standaard musicalvoorstelling zou worden. Ann was gekleed in een ruiten hemd, een legerbroek en werkschoenen. Ze leek zo van een bouwwerf weggeplukt en alleen de helm en het metserstruweel ontbraken er nog aan. Toen ze ook nog eens een megafoon ter hand nam om daar door te zingen, werd er definitief gebroken met de traditionele voorstellingen. Stany Crets had zijn onconventionele ideeën over deze voorstelling uitgegoten en dat was van bij de start al meteen duidelijk.

Er waren heel wat dingen die tijdens en tussen de verschillende liedjes moesten bediend worden en dit beïnvloedde bij momenten de rust of het gebrek aan rust op het podium: lampen en rokjes kwamen uit de lucht, een laken werd als een scheepszeil gehesen en zo omgetoverd tot een projectiedoek, een teddybeer werd vrij oncomfortabel aan een touw door de zaal geslingerd (gelukkig kwamen er geen klachten van GAIA) en een lekkende bokszak zorgde voor een verfrissende regenbui. Het waren onder andere deze gadgets die het optreden tot een heuse theatervoorstelling maakte en dus namen we dat er graag bij.

Stany Crets is er in de regie wel over gegaan toen hij een als ninja verklede assistente met een witte ventilator en een emmer bladeren voor herfst liet spelen tijdens “Monopolis” uit Starmania. Het serieuze van de tekst en het serene en emotionele in de stem van Ann Van den Broeck waren niet te rijmen met het lachwekkende en absurde van de stuntelende ninja. Tijdens eender welke andere voorstelling zou het publiek hier behoorlijk de wenkbrauwen over gefronst hebben, maar gezien de afwijkende regie van “The Musical Songbook” verscheen er een glimlach op de lippen.

Pol Vanfleteren had voor de gelegenheid heel wat nieuwe arrangementen geschreven voor Van den Broeck. Met een vaak verrassende keuze van muziekinstrumenten en tempo’s werden de musicalliedjes in een nieuw en fris jasje gestoken. “Buenos Aires” uit Evita kreeg omwille van de overheersende klanken van een orgeltje een onvervalste ‘70’s-klank mee. “Don’t rain on my parade” uit Funny Girl werd dan weer in een rock-’n-roll versie gebracht met heel wat ruimte voor Simon Witvrouw op elektrische gitaar. “Acid Queen” uit Tommy werd stevige hard rock met een vleugje “Beauty and the Beast” in de gitaarsolo. De muzikanten leverden hierbij een stevige knipoog naar Van den Broecks rol in deze productie en naar haar hoepelrok. Je voelde op deze momenten duidelijk dat de sfeer onder de artiesten goed zat. Het meest onverwachte arrangement moet ongetwijfeld in “Food glorious food” uit Oliver gezeten hebben. Wie had ooit verwacht dat het de gewoonte was bij de Van den Broeckjes om de soeplepel en de schuimspaan als werktuigen te gebruiken om de pauk te bespelen? Voeg daarbij de klank van een gigantische marimba die door drie man tegelijk bespeeld werd en het kader is geschetst. Om dit alles af te werken, deden de muzikanten ook nog eens dienst als achtergrondkoor voor de a capella-stukjes. Voorlopig moeten ze zich nog niet inschrijven voor X-factor 2011, maar grappig was het wel.

Ann Van den Broeck genoot zichtbaar van deze voorstelling. Haar stem zat goed en ze kon zonder problemen het zachte en intieme van “Baby of mine” uit Dumbo afwisselen met het harde en grappige “When I look at you” uit The Scarlet Pimpernel. Ook de hard rock van “Acid Queen” ging haar goed af, al was ze daar niet altijd even verstaanbaar (maar ook dit past wonderwel bij dit muziekgenre). Het einde van “I’ll never fall in love again” uit Promises Promises werd zowaar met een dubbele tong gezongen. Ann Van den Broeck bracht niet de voorspelbare easy-listening versie van deze Burt Bacharach klassieker, maar koos resoluut voor de dronkenmanspraat waarin een stevige aanklacht tegen de liefde doorklonk. De gepaste slotopmerking: “Na moettek smoere.” bracht ons naadloos en in een perfect Antwerps dialect bij “Smoke gets in your eyes” uit Roberta. Wat kan theater toch mooi voorspelbaar zijn.

“The Musical Songbook” bracht een verrassende kijk op een genre dat de laatste jaren terecht aan waardering wist te winnen. Ann Van den Broeck bewees dat ze over een veelzijdig vocaal talent beschikt en een mooie stem heeft om naar te luisteren. Of zoals een Nederlandse fan het wist te verwoorden: ”I heb genoten. Ik vond Ann heerlijk ondeugend … en daar hou ik wel van.” De verrassende regiekeuzes en arrangementen maken deze voorstelling tot een buitenbeentje in zijn genre. Een doorwinterde musicalliefhebber kan hier het genre herontdekken en diegenen die musicals maar voor watjes vinden, wordt hier het tegendeel bewezen.

< Sascha Siereveld >

PS: Wie zich afvraagt waarom er uitzonderlijk geen setlist onder het artikel staat, moet het programmaboekje maar eens lezen.