Recensie Familie Grrr ★★★

Een echtscheidingsthriller voor 4-plussers. Dat serveert hetpaleis en De Nwe Tijd met Familie Grrr. Zeker, de jongsten genieten van het beeldende verhaal (o.a. met vloerbekleding die tot leven komt en 5 ballerina’s in het blauw naar het einde toe), maar de tekst lijkt ons met woorden als ‘ironisch’ en andere zoals ‘co-ouderschap’ en ‘kindergeld’ die echoën in de strijd tussen het ruziënde koppel en waar het kind (hier gespeeld door Gina Beuk) wat van opvangt, echter niet meteen te doelen op een kinderpubliek.

Familie Grrr begint heerlijk, met stinkende gele rook die centraal uit het witte podium komt en blijft hangen. ‘Wow wow wow. OK. Wow. Hé. Raar.’ klinkt het uit de mond van Beuk die meteen voor publieksinteractie gaat met de allerkleinsten. Ze wil weten waar die rook vandaan kwam en de stank die niet te harden is. Of iemand van ons een scheet heeft gelaten. Vervolgens wordt er iemand uit het publiek het podium op gebracht en komt Aminata Demba als de moeder in kostuum (een actiefiguurtje) op en blijkt ze – het is een misverstand – blij te zijn met haar nieuwe tegenspeler. Want die vorige vond ze maar een ‘flapdrol’.

De sfeer wordt al meteen gezet als die toeschouwer terug op zijn plaats is en haar tegenspeler - die te laat is – zijn broek aandoet en pruik opzet en zij hem vraagt ‘Misschien stinkt het hier zo omdat jij net uit een zak met kots bent gekropen’. Wat de dochter ook doet om hen erop attent te maken dat er een gat in het podium zit, de twee zijn alleen maar met elkaar bezig. De vrouw maakt carrière, stelt dat ze in het weekend niet thuis zal zijn, waardoor de plannen van haar man, die zich door het feit dat zijn vrouw zo vaak uithuizig is alleen voelt, om een weekendje weg te gaan met Marianne in het water vallen. Hij zal zijn hotel dus moeten afzeggen. Dan al blijkt het niet goed te gaan tussen de twee ouders. Heerlijk kritisch klinkt het in de tekst van Rebekka de Wit en Suzanne Grotenhuis: ‘Laten we 150 euro uitgeven (aan een therapeut n.v.d.r.) om onze financiële problemen te bespreken.’

Wat dan volgt in Familie Grrr is helaas wat veel kinderen meemaken wanneer hun ouders in een echtscheiding beland zijn. Een waar elke ouder het kind naar zich toe wil trekken. Naar het einde toe, wanneer de breuk van het podium ook steeds groter geworden is, stelt de man zijn ex de vraag om de verhalen die ze vertellen aan hun kind wanneer het vraagt wat er achter de zon zit bijvoorbeeld, op elkaar af te stemmen. Hij wil dat ze dezelfde blijven.

Tekstueel zitten er weer heel wat leuke vondsten in bijvoorbeeld wanneer zij haar non-verbale communicatie verdedigt als ‘Ik deed iets wat leek op rollen (met de ogen n.v.d.r.): knipperen. Spel en ‘niet spelen’ verlopen ook door elkaar heen. Wanneer men buiten hun rol gaat, horen we het theater geschoffeerd worden: ‘deze kinderen in deze stomme zaal.’ klinkt het dan.

Finaal toont de voorstelling ook aan dat ook al scheid je, je toch nog als voormalig koppel een aantal zaken moet zien samen te doen. ‘Wij blijven doorgaan. We hadden toch de stekker eruit getrokken? Het wordt enkel erger.’

Familie Grrr is echter wat voorspelbaar. Als je het podium ziet, weet je namelijk al min of meer wat je kan verwachten. Voor de allerjongsten lijkt ons deze voorstelling te moeilijk en misschien zelfs bij momenten – hoe kleurrijk die ook mag zijn – wat beangstigend. Ook professionals zeiden ons achteraf dat ze eerder als leeftijdscategorie 6+ zouden adviseren dan 4+.

< Bert Hertogs >