Recensie Drive my car ★★

De Japanse dramafilm Drive my car van regisseur Ryusuke Hamaguchi won op de Golden Globes de prijs voor beste buitenlandse film. Voor de Oscars dingt die ook mee in die categorie maar tevens ook als beste film wat een unicum is voor een Japanse film, beste regie en beste aangepaste script. Dat zijn de vier categorieën waar Parasite, de Zuid-Koreaanse film van Bong Joon-ho 3 jaar geleden telkens met een beeldje naar huis ging. Vraag is of deze Japanse prent dat zal kunnen evenaren.

Bijna drie uur duurt Drive my car dat gebaseerd is op het kortverhaal Mannen zonder vrouw uit 2014 van Haruki Murakami. Wat sterk is, is dat de personages meer dan voldoende uitgediept worden. Maar de film neemt wel bijzonder veel tijd om eigenlijk een relatief eenvoudige plot te vertellen. Kijkers vallen in slaap of haken af na een uurtje omwille van dat tempo. De prent voelt dan ook als een lange rit met de wagen die te lang duurt, op het einde ben je echt wel moe. Een van de quotes uit Drive my car blijft dan ook hangen, dat dialogen in buitenlandse talen volgen, slaapverwekkend is.

Toch is het net zo’n productie die Yusuke Kafuku (Hidetoshi Nishijima) voor ogen heeft wanneer hij in Hiroshima op een theaterfestival wordt aangesteld als regisseur van Tsjechovs Oom Vanja. Hij cast acteurs die elkaars taal niet begrijpen en de regieaanwijzingen die hij en zijn assistent moeten doen zijn zowel in het Japans als het Engels. Daarnaast cast ie ook een stomme vrouw die weliswaar wel kan horen, maar zich enkel kan uiten via gebarentaal. De voorstelling zal dan ook boventiteld worden in verschillende talen.

In Drive my car volgen we het ontstaan van deze voorstelling, van de auditie, over de repetities die beginnen met het zeer droog lezen van de tekst zonder daar al interpretatie aan te geven of gevoel in te steken, het spelen binnen en buiten (wat kennelijk gevoelens losweekt tussen twee actrices) en de uiteindelijke première. En alle zaken die erbij kunnen komen kijken, een duo dat elkaars taal niet spreekt, dat begint aan te pappen met elkaar en te laat aankomt op een repetitie, en de hoofdrolspeler die kort voor de première door de politie wordt opgepakt. Kafuku krijgt dan een dilemma voorgeschoteld: annuleren of zelf de rol spelen. Uiteindelijk kiest hij voor dat laatste, maar het zal duidelijk worden, de film laat hem vaak luisteren in de auto naar de cassette met de tekst op die zijn vrouw Oto (Reika Kirishima) insprak met de dialogen van het hoofdpersonage weggelaten zodat hij kan antwoorden, dat die tekst op verschillende vlakken emotioneel en persoonlijk ligt voor de man die zich uiteindelijk volledig zal smijten tijdens de première.

Wanneer hij aangekomen is in Hiroshima biedt het theaterfestival hem een chauffeur aan: Misaki Watari (Tôko Miura). Dat zijn ze blijkbaar verzekeringstechnisch verplicht na een eerder ongeval. Kafuku stemt uiteindelijk in dat ze met zijn auto rijdt. Vermits ze vaak lang en tot laat moet wachten op hem, stelt hij voor dat als het koud is ze gerust in de wagen mag wachten op hem, zo lang ze maar buiten rookt als ze daar nood aan heeft. De vrouw heeft een litteken op haar wang, en pas na een uur en drie kwartier in Drive my car geeft de prent geleidelijk aan meer inhoud aan dat personage en van waar dat litteken komt.

In het begin van de film, die het gitzwarte einde toont van Wachten op Godot waarbij de hoofdpersonages zich willen verhangen aan een boom maar hun touw knakt waardoor ze besluiten de volgende dag terug te komen, zien we hoe de regisseur zijn vrouw Oto verliest aan een hersenbloeding, dat ze een kind hebben verloren tijdens hun huwelijk, zijn vrouw hem liefhad maar ook seks had met andere mannen telkens gedurende de periode wanneer ze met hen in een toneelproject zat, en dat ie door glaucoom een ongeval had met zijn wagen.

Drive my car gaat uiteindelijk over rust vinden in het leven. Kafuku neemt het zich kwalijk dat ie zo laat thuis kwam, hij had veel vroeger naar huis kunnen komen maar reed wat rondjes, tot hij zijn vrouw dood zag liggen op de vloer. Had is vroeger thuis gekomen, dan was ie er misschien tijdig bij geweest en leefde ze nog. Maar hij zag er tegen op om haar die avond te ontmoeten, want ze had hem iets te vertellen, en dat klonk serieus. Het kon te maken hebben met haar ontrouw. En Watari van haar kant zit dan weer met het schuldgevoel dat ze haar moeder kon redden toen hun huis tijdens een aardbeving instortte in Hokkaido.

< Bert Hertogs >