Recensie Hij Gelooft in Mij ★★★1/2

Het is haast niet te geloven dat het al bijna 18 jaar geleden is dat Nederland afscheid moest nemen van één van ’s lands grootste charmezangers. En toch blijft de muziek van André Hazes tijdloos. Getuige daarvan is de musical ‘Hij Gelooft in Mij’ van Stage Entertainment waarin 22 van zijn grootste hits verweven zitten. De musical vertelt niet het hele levensverhaal van de Amsterdamse volksartiest, maar concentreert zich vooral op de relatie tussen Rachel en André, André‘s gevecht met de alcoholverslaving en zijn worsteling met het verlies van zijn gehoor. ‘Hij Gelooft in Mij’ is geen feel-good meezingmusical, maar een dramatische voorstelling waar de teksten van André Hazes primeren boven het gevoel van de smartlap.

Dat het leven van André Hazes niet altijd over rozen ging, is geen geheim. ‘Hij Gelooft in Mij’ schuwt de schaduwzijde van zijn leven dan ook niet. Wat deze musical bijzonder maakt, is dat de verhaallijn het leven van André beschrijft vanuit het standpunt van zijn laatste echtgenote. ‘Hij Gelooft in Mij’ brengt in hoofdzaak het verhaal van Rachel van Galen die als klein meisje superfan was van André en uitgroeide tot de vrouw achter de bekende charmezanger André Hazes en de moeder van twee van zijn kinderen. Roosmarijn Luyten kruipt op overtuigende wijze in de rol van deze sterke vrouw die in voor- en tegenspoed, in periodes van euforie , maar ook van twijfel, toch achter haar man blijft staan.

Roosmarijn speelt sterk, maar weet zich ook vocaal van haar beste kant te laten zien. Wanneer Rachel aan de caravan van haar ouders vertelt dat ze verliefd is op André, krijgen we in ‘Hij gelooft in mij’ voor het eerst haar zangtalent echt te horen. Met een aangepaste tekst op de hit ‘Zij gelooft in mij’ bezingt ze op gevoelige wijze haar liefde voor Dré. De zachte ballade groeit uit tot een duet wanneer Fabian Jansen in de rol van André Hazes mee invalt. De twee stemmen klinken mooi samen, maar gevoelsmatig misten we de vonk. Het kon ons nog niet helemaal raken; er ontbrak nog een diepere, emotionele dimensie. Dit was trouwens de bedenking die we een beetje doorheen de hele eerste akte van de musical ‘Hij gelooft in mij’ hadden.

Jeroen Sleyfer en JB Meijers hebben de hits van André Hazes gearrangeerd voor deze productie. Ze hebben daarbij het smartlapgehalte wat weggenomen en zo de aandacht meer naar de tekst verschoven. Muzikaal blijven de nummers nog aardig overeind, maar ze komen daardoor misschien net iets te steriel over. We misten een diepere ondertoon van sentiment die normaal altijd mee resoneert in de liedjes van André.  In combinatie met het stagnerende tempo van het eerste deel, bleven we wat op onze honger zitten. De voorstelling start nochtans aan een lekker tempo. Het begin van de show roept verwachting op. Men geeft al vroeg de spanningen aan waarrond het geheel zal draaien en gaat dan direct terug in de tijd naar de 12-jarige Rachel. Door in het decor gebruik te maken van grote LED-schermen kan men snel wisselen van omgeving en houdt men het tempo lekker aan.

Maar na het huwelijk van Rachel en Dré valt de voorstelling stil. Men gaat pingpong spelen tussen de opnamestudio en de villa van het koppel. Het net is vervangen door een ijskast waar André steevast een biertje uit haalt. En ja, het illustreert perfect hoe verhangen hij was aan de drank, maar het is tegelijk moordend voor het tempo van de voorstelling. Zelfs de magische scène van het eerste delirium en de humor in de scène met Jan en Friedel van Galen kunnen de eerste akte niet meer op dreef krijgen.

Maar dan is er gelukkig het tweede deel dat veel sterker is dan het eerste. Wanneer we weer op de camping aankomen bij de ouders van Rachel, werkt de humor in de scène veel beter.  Ook de enscenering van ‘Het Is Koud Zonder Jou’ komt veel beter uit de verf. De eenzaamheid van André komt goed binnen en wordt tegenover eenzelfde eenzaamheid bij Rachel gezet. Fabian Jansen en Roosmarijn Luyten zingen eerst nog tegen en naast elkaar om dan in harmonie te eindigen. Die strategie werd bij ‘Zwijgen Is Goud’ in de opening van deel één ook al gebruikt, maar komt hier emotioneel veel beter binnen. De musical ‘Hij Gelooft in Mij’ heeft hier zijn tweede adem gevonden en weet die aan te houden.

En dan worden we meegenomen naar de Plashoeve waar Rachel probeert om door te dringen in de wereld van André. De LED-schermen stellen decorontwerpster Carla Janssen Höfelt in staat om het publiek visueel volledig mee te nemen in de juiste sfeer. Fabian Jansen en Roosmarijn Luyten vechten hun spanningen muzikaal uit op ‘Bloed, Zweet En Tranen’ terwijl het ensemble die onrust visueel gestalte geeft. Choreograaf Daan Wijnands maakt hier handig gebruik van de beeldtaal van de tango om de elektriciteit tussen de verschillende dansende koppels weer te geven. Wanneer André aan het woord is, domineren de mannen en wanneer Rachel het laken naar zich toe trekt, nemen in de dans ook de vrouwen de bovenhand. Tekst, emotie, muziek, zang, podiumbeeld en belichting versterken elkaar en leveren samen een geweldige scène op.

Iets later in de voorstelling krijgt André weer een delirium en gaat hij praten met zijn overleden producent Tim Griek. Het resultaat is een heerlijk intieme scène waarin Fabian Jansen en Mark Kraan een heel naakte en pure versie van ‘Geef Mij Je Angst’ weten neer te zetten. Begeleid door een piano en vleugje cello zingen de heren hun ingetogen, maar hoopvolle lied. Op de schermen achteraan zie je flarden tekst voorbij vliegen en ook hier past het plaatje. 

Annick Boer levert nog een mooie versie van ‘Droomland’ af en drie vrouwen uit het ensemble mogen kort even swingen op de tonen van ‘Buona Sera’. Het klinkt als de Andrew Sisters en het fragment had wat ons betreft net iets langer mogen duren. ‘Buona Sera’ levert muzikaal wat extra variatie. 

En dan is het tijd voor het meest gevoelige nummer uit deze musical: een reprise van ‘Hij gelooft in mij’. Roosmarijn Luyten mag zachtjes openen met alleen wat pianobegeleiding. Het lied blijft zacht en ingetogen en krijgt instrumentaal een klein beetje akoestische gitaar mee. Wanneer Fabian Jansen vervolgens overneemt, blijft ook hij uiterst beheerst en klinkt voor de warmte van de muziek de cello zachtjes mee. Het blijft de hele tijd een ingehouden lied waardoor het uiterst breekbaar en gevoelig wordt. Hier kan je als publiek bijna niet anders dan emotioneel door gegrepen raken. De schoonheid zit hem hier in de soberheid en de terughoudendheid en die weten perfect de juiste snaar te raken. 

< Sascha Siereveld > 

Cast:

André Hazes: Fabian Jansen
Rachel Hazes: Roosmarijn Luyten
Jan van Galen: Rutger de Bekker
Friedel van Galen: Annick Boer
Tim Griek: Mark Kraan
Conny: Dorien van Gent
Jonge Rachel: Evi Mangelaars
Valkenier: Dick Cohen

Script:  Frank Ketelaar en Kees Prins
Regie: Ruut Weissman
Arrangementen:  Jeroen Sleyfer en JB Meijers
Choreografie: Daan Wijnands
Decor- en projectieontwerp: Carla Janssen Höfelt
Kostuumontwerp: Yan Taks
Lichtontwerp: Uri Rapaport
Producent: Stage Entertainment Nederland