Recensie Animals ★★★★

De waarschuwing voor Animals begint dat er beelden te zien zijn in de jongste film van Nabil Ben Yadir die gevoelige kijkers als choquerend kunnen ervaren, is er niet voor niets. Animals is dan ook een bijzonder rauwe en ruwe prent die vanaf de eerste seconde een zeer onrustige indruk maakt. De regisseur kiest immers niet alleen voor het vierkante 4:3 formaat, wat sowieso al beklijvend en verstikkend werkt qua cinematografie. Daarenboven zien we het verhaal in beeld gebracht met een handcamera die constant op schouderhoogte de scenes die op waargebeurde feiten gebaseerd zijn registreren en de indruk geven dat alles in een shot werd ingeblikt. Het schokkend effect van de cameravoering versterkt het realisme en dus ook de schokkende beleving van de kijker. Tijdens de homofobe moord na een lange marteling op hoofdpersonage Brahim (Soufiane Chilah), switcht de film naar een langwerpig smal smartphone beeldformaat. Die beelden maakten de acteurs zelf waardoor het realiteitsgehalte verhoogt. Helaas worden sommige merken (bv. in de auto) wazig gemaakt, wat net het realiteitsgehalte fnuikt. In een zeldzaam rustig moment (wanneer Brahim naakt in de kofferbak gegooid is en de camera secondenlang zijn hulpeloze en radeloze blik in de ogen registreert) geeft de regisseur zich bloot dat ie aan de kant van het slachtoffer staat. Animals is opgedragen aan Ihsane Jarfi die omwille van zijn geaardheid tien jaar geleden in Luik doodgemarteld werd.

Nabil Ben Yadir deelt Animals op in drie stukken. In het eerste zien we hoe Brahim al 5 jaar een relatie heeft met Thomas die hij verwacht op het verjaardagsfeest van zijn moeder. Thomas komt er echter niet door en blijkt het slachtoffer te zijn van homofoob geweld. De dertiger wil zich outen ten opzichte van zijn familie maar wordt geconfronteerd door andere familieleden die stellen dat hij voorzichtig moet zijn. Zijn eigen moeder begint zich ondertussen zorgen te maken dat ie nog niet van het straat is.

Hij verlaat het feest en duikt de stad in. Aan een homobar ziet ie dat mannen die in een wagen zitten iemand lastig vallen. Hij stelt dit kwartet voor hen de weg te wijzen naar een plek waar er wel vrouwen te zien zijn. Maar daarmee tekent hij zijn doodsvonnis. Want de kerels in de wagen zijn niet alleen onder invloed van drank en drugs, het zijn ook nog eens zware jongens met op één meeloper na een strafblad. Die laatste, Loïc (Gianni Guettaf), blijkt een meeloper die zich wil bewijzen. Aangekomen op een grasveld laten ze Brahim op handen en voeten kruipen als een beest, slaan ze op zijn gezicht, smijten ze stenen op zijn rug en penetreren ze hem met een stok. Wanneer hij weet dat hij gaat sterven en op zijn buik ligt, begint hij te bidden. Iets wat een Islamitische mededader een schande vindt omdat homo’s volgens hem niet het recht hebben om te bidden, laat staan dat ze in de hemel zouden kunnen geraken.

Loïc maakt hem af, zo wordt gesuggereerd, met zijn vuisten. Terug in de wagen, vindt echter nog een tweede moord plaats. En die is minstens even beklijvend als de moord op de fysieke persoon zelf. Brahims digitale leven wordt namelijk gewist. De foto’s en video’s van zijn smartphone geveegd. In het derde deel krijgen we de achtergrond te zien van Loïc. Zijn vader blijkt homo. Zijn broer die dominant is, en de kostwinnaar waarmee hij onder hetzelfde dak woont, verbiedt hem om naar het huwelijk van zijn vader te gaan. Hij gaat toch, helpt er mee in de keuken, maar zijn rechterhand zal al snel trillen, niet alleen omdat zijn knokels duidelijk de sporen nog meedragen van het kloppen op Brahim, maar ook omdat die hand symbool staat voor zijn opgekropte woede. Met andere woorden, het is pas na de gruwelijke feiten dat we enkele elementen meekrijgen in het verhaal hoe dit monster ontstaan is. Vanuit onderdrukking er niet bij gehoord mogen hebben, wou ie zich bewijzen en vooral: gezien worden. Vandaar zal ie de meest fatale klappen uitgedeeld hebben in de hoop daarvoor de erkenning te krijgen van de andere drie mannen. Maar met de daad wil ie ook tonen dat hij niet zo is als zijn vader.

Sterk is dus dat Animals, dat zich afspeelt in een tijdskader van 24 uur, eindigt zoals die begint, met een feest waar het personage waarop ingezoomd wordt, zich niet mee identificeert.

< Bert Hertogs >