Recensie Nr. 10 ★★★1/2

Een van de meest bevreemdende Nederlandstalige films van het jaar. Dat is Nr. 10 van regisseur Alex van Warmerdam ongetwijfeld. Daarin volgen we Günter (Tom Dewispelaere) die zijn dochter Lizzy (Frieda Barnhard) en haar vriend over de vloer krijgt. Zij meldt hem dat onderzoek heeft uitgewezen dat ze maar één long heeft en raadt haar vader aan zich ook te laten onderzoeken in het ziekenhuis. Maar daar voelt ie niets voor.

Hij probeert het koppel zo snel mogelijk na het eten buiten te werken met het excuus dat ie nog tekst te leren heeft. Hij is namelijk acteur. Maar in werkelijkheid is het Isabel (Anniek Pheifer) die verstopt in de slaapkamer op hem ligt te wachten. Zij is zijn medespeler in het stuk. De twee hebben een affaire. Isabel is getrouwd met Karl (Hans Kesting), de regisseur van het toneelstuk waar ze alle twee in gecast zijn.

Die komt via Marius (Pierre Bokma) te weten dat zijn vrouw mogelijk ontrouw is. Marius is het echter ook die de repetities niet doet vlotten. Hij kent zijn tekst niet omdat zijn vrouw, die zwaar ziek is, ze heeft een zuurstoffles aan haar bed, het hem onmogelijk maakt om te slapen ‘s nachts. Nr. 10 wordt helemaal mysterieus wanneer Reichenbach (Gene Bervoets) met de wagen aankomt en in een huis schuin over Günter het doen en laten van de acteur gadeslaat.

Karl beslist om Marius de hoofdrol te geven en Günter een veel kleinere. Aanvankelijk krijgt de regisseur daar protest over te horen bij de andere acteurs maar hij stelt als excuus dat hij wil experimenteren, dat er geen rollen zijn in dit stuk, maar enkel tekst die inwisselbaar is onder de verschillende acteurs. In realiteit straft ie uiteraard Günter voor zijn gedrag. En Isabel die zogezegd thuiswacht in het huis van een vriendin en haar kat voedert, zal hij ’s avonds meer willen zien en bij haar in het huis van haar vriendin blijven slapen. Günter blijkt al snel een ontoereikbaar saldo te hebben bij de bank. Slaapt in zijn wagen, maar dan duikt tussenpersoon Breslauer (Stijn Van Opstal) opnieuw op. Die had hem al iets gezegd in een taal die hij leek te herkennen, eerder op een brug. Nu heeft hij een uitnodiging bij.

Op de première van het toneelstuk bleek Günter de souffleur (Bert Geurkink) die Marius nodig heeft, uitgeschakeld te hebben waarna hij een nagel in zijn rechtervoet sloeg. De regie-assistente wil meteen ingrijpen maar Karl maant haar aan te laten begaan. Blijkt dat monseigneur Wassilinksi (Dirk Böhling) die een buitengewone interesse heeft in atletiek (hoogspringen en discuswerpen) en biljart dat ie dergelijke tv uitzendingen zelfs tijdens zijn maaltijd wil zien, het is die Reichenbach verkleed als een verpleegster stuurt naar Marius’ vrouw om haar een dodelijke injectie te geven zodat Marius zijn tekst kan instuderen.

Günter wordt in een hotel verwacht waar hij geld meekrijgt zodat ie alvast verder kan de volgende dagen. Hij wordt naar een houten kerkje gebracht waaronder een lange trap hem naar een mysterieuze plek leidt. De ganse tijd heeft Lizzy zijn doen en laten gevolgd. Wat blijkt? Monseigneur Wassilinksi en zijn groep volgen de twee al een lange tijd en hebben een op zijn zachtst gezegd ongewoon voorstel voor hen zodat Günter en Lizzy terug naar hun roots zouden kunnen keren en respectievelijk hun moeder en oma kunnen zien.

Zeker, rond de 70ste minuut (wanneer Günter in Duitse bossen rijdt) hebben we even naar onze klok gekeken, omdat Nr. 10 dan zijn oorspronkelijk narratief lijkt in te ruilen voor een nieuw, steeds meer absurder wordend sci-fi toneel in het toneel. Maar uiteindelijk verklaart het de kijker wel waarom er vanaf het begin van de prent zo gepolijst Nederlands consequent gebruikt wordt en de dialogen clean, eerder zoals in het Nederlands theater fraai opgezegd worden maar enige aardse inleving wat ontbreekt.

< Bert Hertogs >