Recensie Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan ★

Met een vertraging van maar liefst 40 minuten omdat het nieuwe en blijkbaar overgevoelige brandalarm van de KVS maar liefst 4 keer afging en het publiek in de foyer dan ook geëvacueerd moest worden, begon Lisbeth Gruwes dances Bob Dylan dat in 2015 gecreëerd werd. Kort samengevat kunnen we stellen dat er hooguit twee van de acht choreografieën, waarvan sommige zelfs maar half uitgewerkt leken, (die op ‘One more cup of coffee’ en ‘Sad eyed lady of the Lowlands’) echt de moeite waren. Al de rest was gewoontjes tot bijzonder banaal. Bij ‘Knockin’ on heaven’s’ door zagen we het hoofd van Kurt Overbergh in het publiek harder naar voor en achter bewegen dan Gruwez zelf op het podium. Zij stond met de rug naar het publiek en wandelde met kleine stapjes zeer traag naar de achterkant van het podium. ‘Da’s nogal een choreografie hé?’ klonk het uit de mond van de choreografe. ‘Ja, wauw’ dachten wij.

Zij had Maarten Van Cauwenberghe als dj meegebracht om de acht platen op te zetten. Het moet zijn dat er budget over was om een tweede persoon op het podium te hebben. Want eerlijk? Die man zijn aanwezigheid had nul komma nul meerwaarde op het feit dat ie een sigaret aanstak tijdens ‘Simple twist of fate’ na misschien waarbij een deel van het publiek de adem inhield of straks het brandalarm niet opnieuw zou afgaan en ‘Sad eyed lady of the Lowlands’ waarin ie Gruwez fraai belichtte alsof ze een sierlijke liggende zwaan was op een vijver van eindeloos zwart. Een vijver die haar spiegelbeeld ook toonde. Hoewel het knappe beelden opleverde om haar benen en handen in de lucht traag te zien bewegen terwijl ze op het podium lag en zich zo voortbewoog, werd het na een tijdje wat te eentonig en langdradig. Ook haar danstaal, met uitgestrekte arm, het gevoel van verlangen ondersteunend, kwam als weinig verrassend over.

Dat was ook het geval overigens bij opener ‘Blind Willie Mctell’ waarin ze met de handen op de knieën vooroverboog en zo de blues uitbeeldde. Met de rechterhand trok ze een lijn naar haar voet en terug terwijl ze beetje bij beetje in een diagonaal naar achteren stapte. Maar in de hand- en armbewegingen vonden we ze te veel 1 op 1 met de muziek gaan, concreet dan met de piano-akkoorden. Na ‘Simple twist of fate’, waarin ze in haar arm- en handbeweging voor een golvende beweging koos, vroeg ze of alles ok met ons was. Het publiek antwoordde schuchter.

In ‘Ballad of Hollis Brown’ ging één hand achter haar haar, gleed vervolgens via de hals naar de borst. Het ganse nummer van Bob Dylan zou ze vooral repetitief rond haar as draaien alsof ze een draaiende levende metronoom was. In ‘It’s alright, ma’ zien we haar met haar armen dan weer twee grote vleugelbewegingen maken. Maar ook hier volgt ze te letterlijk de tekst. Wanneer we ‘Alone you stand with nobody near’ horen, staat ze stil en bij ‘advertising signs’ gaat het belerende vingertje in de lucht terwijl ze op het einde helemaal breekt met het ritme door kort na elkaar veel enthousiaster dan de muziek in de lucht te springen als een tiener op de tekst ‘It’s life and life only’, plezier dus terwijl het daarvoor pikdonker over de guillotine gaat.  ‘It’s alright, ma, if I can’t please him’ valt ook te horen in dat nummer. Het vat helemaal samen wat wij van Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan vonden. Te banaal. Deze voorstelling kon ons dus he-le-maal niet bekoren en bewees dat Dylan vooral niet dansbaar is. En ja. Dat is OK, ma.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Blind Willie Mctell
2. Simple twist of fate
3. Ballad of Hollis Brown
4. One more cup of coffee
5. Knockin’ on heaven’s door
6. It’s alright, ma
7. Sad eyed lady of the Lowlands
8. Subterranean homesick blues