Recensie Kadrage ★★

Letterlijk en figuurlijk sleept Kadrage van Tuning people wat. De voorstelling toont een aaneenrijging van losse scènes die op poppen als een nieuwe bladzijde van een pop up-boek. Zeker in het begin werkt de vorm in het voordeel van de voorstelling. We horen het publiek dan ook o’s van verbazing en a’s van gelach uiten. Maar na verloop van tijd blijkt niet alleen het verrassingseffect wat uitgespeeld, de spanningsboog van de productie zakt in tijdens sommige scènes die echt wel te lang duren of nauwelijks wat toevoegen. Om kort te gaan: er had makkelijk tien minuten af gemogen.

Aan beide zijden van het podium zien we Peter Vandemeulebroecke (de grote) en Jef Van gestel (de kleine) staan met op hun dienblad enkele plastic glazen met bubbels in. Sommige toeschouwers lijken ernaar te willen grijpen. Maar dat is niet de bedoeling. Dorstigen worden dus op het verkeerde been gezet.

Kadrage speelt vooral centraal. Het is niet onbelangrijk voor de zichtlijnen om dan ook in het midden van de tribune te gaan zitten. Wij bekeken de voorstelling van de linkerzijkant waardoor we zo nu en dan door de productie heen konden kijken. Wellicht daarom ook dat we die verbaasde reacties of het gelach in het begin moeilijk konden plaatsen. Zo wereldschokkend vonden we die eerste scènes namelijk nu ook weer niet.

Leuk is zeker de interactie tussen belichting en de mannen. Wanneer de kleinste even boven een plank te zien is met zijn hoofd, gaat het blauw-witte licht aan de zijkanten aan. Houdt zijn collega hem horizontaal vast, dan gebeurt er niets. Ook fijn zijn de groene en gele spots die aangaan wanneer de twee of het publiek geluid maken. Dat kan bij gelach zijn of bijvoorbeeld na een boertje dat een van de twee laat. Verder is er ook een scène met blacklight waarin het kader, dat scène na scène groter wordt, wat een goede zaak is voor de grootste van de twee, die zich in het begin bijna als een contortionist in het houten kader moet zien te wringen met zijn collega, zo fel fluo oranje kleurt. Ook in het begin, wanneer de twee in houdingen op elkaar gaan zitten, refereert Kadrage naar circus.

Qua mime is met stip de scène waarin de Peter een appel uit een plastic zak haalt en die helemaal in zijn mond steekt om zo op te eten, geweldig. Het smoelenwerk dat hij dan aflevert behoort zeker tot het meest hilarische dat we sinds lang op een podium gezien hebben. Zijn collega Jef stort zich dan maar op de plastic zak door die onderaan in zijn mond te nemen, zo los te trekken en vervolgens lijkt in te slikken. Hij zal niet veel later zijn gezicht blauw schminken zodat hij met grote ogen het publiek kan aanstaren terwijl een spot op hem gericht is. Hij stapt letterlijk uit het licht en laat als laatste zijn vingers er wat in tintelen. Ook dat levert een knap beeld op, net als als die scène waarin ze wat schuchter naakt, met de hand voor hun penis en teelballen elk op een schommel gaan zitten maar uiteindelijk toch het kind in zich weten naar boven te halen, bevrijd beginnen schommelen en daar kinderlijk enthousiast stevig in opgaan.

Kadrage is voornamelijk woordenloos. Maar als de twee dialogeren doen ze dat met een sneer naar het elitarisme en paternalisme. Zo zien we een kale houten kader als werf voor een woning. ‘Ja er moet nog veel in gebeuren’ klinkt het uit de mond van Jef waarop de ander vraagt of hij het zelf gaat doen of uitbesteden. ‘Ik dacht iets met kleurvlakken te doen’ vervolgt Jef waarop hij de term ‘mini majeurisme’ lanceert. Peter begint vervolgens uit het niets over zijn vakantie te praten en bijzonder snel te brabbelen ook. Met ‘het was zot zot. ‘ en ‘dat was neig’ zit ie wat uit te pakken tegenover Jef maar blijft hij ook behoorlijk oppervlakkig. Zo goed blijken de twee elkaar toch niet te kennen, hoewel Jef stelt dat Peter echt de eerste is die hij heeft uitgenodigd. ‘En hoe is’t met uw moeder?’ klinkt het waarna ie naar zijn twee kinderen vraagt en te horen krijgt dat die er nog niet zijn.

Altijd dezelfde fouten maken zien we het duo in Kadrage doen wanneer ze steeds op de laagste trede stappen van een touwladder waardoor ze hun hoofd stoten aan de trede erboven. Het is maar een van de scènes waarin we ons steeds meer herkennen.

< Bert Hertogs >