Recensie Le Roi Lion ★★★★1/2

Le Roi Lion  is nog nooit zo actueel geweest als nu. De musical gaat immers over twee maatschappijmodellen die elkaars tegenpool zijn: die van de democratie (Simba en Mufasa) vs. de dictatuur (die van Scar en de hyena’s). Théâtre Mogador in Parijs haalt moeiteloos uitverkochte zalen. De voorstelling, die nog tot eind juli 2022 loopt en daarna wellicht wegens succes met een jaar verlengd wordt, oogt niet alleen esthetisch zeer mooi én tijdloos, maar bevat ook volkse momenten (zoals meeklapnummers als ‘Hakuna Matata’ en ‘Le lion s’endort ce soir’). Vermits het Parijse theater (goed voor 1.600 zitjes) kleiner is dan het Lyceum Theatre in Londen (dat 2.100 toeschouwers kan verwelkomen), en het podium dat ook is, zien we een aangepaste staging. Dat komt vooral de humane laag die in het werk zit ten goede, waarbij we voor het eerst (we hebben deze show zowel al in Londen als in den Haag gezien) de choreografieën aanstippen van de leeuwinnen. Leeuwinnen die witte linten uit hun ogen huilen maar ook rouwen rond het dode lichaam van Mufasa, en een diagonale lijn trekken, achterwaarts stappend tijdens een choreografie waarin hun vrouwelijkheid en sensualiteit ook subtiel onderstreept worden.

Enkele verschillen qua scenografie? De rots van de beginscène komt in Londen uit het toneel gedraaid. Hier wordt die als een harmonica op de scène gereden en rondgedraaid. Waar de West End-productie een chaotische scèneovergang kent naar de stampede-scène, is dat hier niet het geval. Maar soms gaat het echter in Parijs niet snel genoeg en zien we een acteur van een podiumelement de coulissen in stappen, of zien we Rafiki nog aan de boom staan wanneer Ntsepa Pitjeng-Molebatsi’s scène nog net niet geëindigd is, terwijl Pumbaa (Rodrigue Galio) al van rechts naar links komt voorbijrazen.  Op de rol van Zazu na kregen wij op zondagmiddag overigens de volledige A-cast te zien. De geliefde vogel werd immers door alternate Romain Apelbaum vertolkt. Wanneer zijn personage gevangen genomen is door Scar laat ie even ‘Papaoutai’ van onze landgenoot Stromae horen. Hi-la-risch.

In het eerste deel leveren Ethan Darsoulant als de kleine Simba en Ambre Marcussy als de kleine Nala een zeer genietbare prestatie af. Vooral Ambre vinden we met een sterke coolness en attitude op het podium staan waarmee ze de basis goed legt voor de volwassen versie die een overweldigend sterke Cylia met haar heerlijk warme timbre neerzet en wiens stem perfect blijkt te blenden met die van Gwendal Marimoutou die de rol van Simba voor zijn rekening neemt.

Cylia geeft gestalte aan de geëmancipeerde vrouw. De vrouw die op jacht gaat. Haar mannetje kan staan, en Simba zowel als ze klein is als volwassen tijdens een gevecht kan verslaan. Ook die emancipatorische laag valt ons nu veel meer op stellen we vast. Of hoe wij, beïnvloed door wat er allemaal in de wereld gebeurt, op die manier ook anders naar Le Roi Lion gaan kijken.

Daar waar in Londen bijvoorbeeld de slechteriken van dienst uitgejouwd worden door de toeristen (niet omdat ze een slechte prestatie leveren voor alle duidelijkheid, maar gewoon omwille van het personage dat ze neerzetten), is dat in Parijs niet het geval. Integendeel, Scar en de hyena’s Shenzi, Banzaï en Ed krijgen hier een stevig applaus. Terecht, want Terja Diava, Abdel Rahym Madi en Sébastien Valter zorgen met ‘Bon app’!’ voor een van de hoogtepunten van het eerste bedrijf. Heerlijk rockend, schurend aan metal met die geweldige elektrische gitaren, blijkt deze song in het Frans gewoon beter tot zijn recht te komen. Daniel Glet geeft zijn tienkoppige orkest de song ook de nodige punch mee, onder andere via Paul Rosi op drums. En Olivier Breitman bewijst tijdens ‘Soyez prêtes’ dat de rol van Scar een kolfje naar zijn hand is.

Groter kan het contrast niet zijn met de instrumentatie wanneer Mufasa gestorven is en we enkel de bijzonder gevoelige dwarsfluitmelodie door Cyrille Giordano te horen krijgen die na een tijdje overgaat in de klank van de panfluit. Verder komt in deze productie een nummer als ‘Ô, Nuit sans fin’, gezongen door Gwendal Marimoutou als Simba beter tot zijn recht. Daar waar een Germaanse taal als het Nederlands of een Angelsaksische als het Brits-Engels toch wat haaks staat op het traditionele Afrikaans (zoals in ‘Nao Tse Tsa’) qua klankkleur, matcht het Frans (bv. met het wondermooie ‘Il vit en toi’) daar véél beter mee. Al kan het ook gewoon zijn omdat wij gewend zijn om mannen en vrouwen van kleur in de Brusselse Matongé-wijk in het Frans te horen praten met hun kenmerkende immer optimistische lach. Daardoor vinden we Le Roi Lion (ook al is ie een stuk beperkter qua scenografie dan die in Londen of Broadway wat de ingetogen scènes hier weliswaar ten goede komt) de beste versie van deze musical die we tot nog toe gezien hebben omdat deze daardoor veel coherenter oogt en klinkt.

< Bert Hertogs >