Recensie Morbius ★★★1/2

Morbius, de jongste prent van Daniel Espinosa, is ondertussen de derde (na Venom en Venom: Let There Be Carnage) in Sony‘s Spider-Man Universe (SSU). Volgend jaar komt er een vierde aan: Kraven the Hunter, en daarna staan er nog verschillende releases op de planning. Zoals de afkorting SSU al aantoont, vinden deze superheldenfilms plaats in hetzelfde universum als dat van Spider-Man. Ook bij Morbius blijkt dat het geval tijdens de aftiteling. We zien dan onder andere net als in Spider-Man Michael Keaton opnieuw wiens personage Adrian Toomes / Vulture in de cel beland is en we zien ook wat de gevolgen zouden kunnen zijn geweest toen de multiverse even op barsten stond.

In Morbius lijdt Michael Morbius (Jared Leto) al van kindsbeen af aan een bloedziekte net zoals zijn vriend die hij Milo (Matt Smith) gedoopt heeft toen hij hem als kind voor het eerst ontmoette in het ziekenhuis. Door hun ziekte moeten ze om de zo veel tijd aan de machines hangen. Wanneer die van Milo stuk blijkt en hij dreigt te sterven, lost Morbius het probleem op door de veer van een balpen in het apparaat te steken. Zijn dokter/mentor (Jared Harris) merkt dat Morbius heel wat in zijn mars heeft en adviseert hem te gaan studeren via een beurs. Jaren later wordt de dokter gelauwerd omdat ie kunstmatig (blauw) bloed heeft uitgevonden. Tegelijkertijd blijft hij, gesponsord door Milo die er warmpjes inzit, zoeken naar een medische oplossing voor hun aandoening. Veel tijd hebben ze niet meer, want de twee hebben ondertussen krukken nodig om zich te verplaatsen.

Morbius voert een proef uit op een witte muis om die genetisch (via het dna van vleermuizen) te manipuleren. Maar die sterft waardoor de dokter een zoveelste nederlaag moet verwerken. Tot zijn geliefde en assistente Martine Bancroft (Adria Arjona) merkt dat het diertje na enige tijd schijndood te zijn geweest springlevend is geworden en niet langer kreupel. De twee zullen het volgende experiment, dat illegaal is, uitvoeren op internationale wateren: bloed van Morbius mengen met dat van een vleermuis om te zien of daardoor een gebrek in zijn dna-string opgelost kan geraken.

Dat lukt en dus zal Martine hem injecteren. Morbius maakt haar erop attent dat ze hem wel moet vastbinden aan de doktersstoel. Vermits de lichten raar reageren op de boot, gaan de huurlingen die ze in dienst hebben genomen even kijken in het lab dat in het ruim opgesteld staat hoewel ze daar niet mogen komen. Na een schermutseling blijkt de stoel echter ineens leeg, en Morbius ondersteboven te hangen aan het plafond. De bijwerking van zijn experiment is dat ie soms in een monster verandert, telkens wanneer hij nood heeft aan bloed. Hij is zeer krachtig geworden én echolocatie kent geen geheimen meer voor hem. Alle huurlingen vermoordt ie door al hun bloed op te zuigen. Morbius lijdt dus aan vampirisme. Martine laat ie bewusteloos op het schip achter voor hij een SOS-signaal de wereld instuurt en de beelden gewist heeft van de moorden die hij heeft gepleegd.

Ook een andere assistente, een alleenstaande vrouw met kinderen, zal niet veel later omgebracht worden in zijn lab en ook zij zal geen bloed meer in haar lichaam hebben. Morbius leeft dan echter van kunstbloed, houdt alles bij in een rapport en herinnert zich niet meteen waarom hij iemand die hij kent zou ombrengen. Blijkt dat Milo zichzelf heeft ingespoten met het middel, ook hij aan vampirisme lijdt maar een echt bloedbad veroorzaakt, ook wanneer ie in een club voor de zoveelste keer geen succes bleek gehad te hebben bij een vrouw en haar vrienden nadien uitschakelt. Morbius en Milo komen zo recht tegen over elkaar te staan en kunnen niet anders dan de confrontatie met elkaar aangaan terwijl Morbius merkt dat het kunstbloed steeds minder efficiënt wordt voor hem. Hij vreest dan ook dat ie snel net als Milo zal afhangen van écht mensenbloed om te kunnen overleven …

Morbius is best een spannende superheldenfilm geworden die de karakteristieken heeft van een thriller en horrorprent. Het is eens iets anders.

< Bert Hertogs >